Της Κατερίνας Τασσοπούλου
Σκηνικά βίας και ξυλοδαρμοί που «κρύβονται» από τις νεανικές συμμορίες που δραστηριοποιούνται στα Γυμνάσια, μαθητές δημοτικού που ανάβουν άνετα το τσιγαράκι τους και ξεκινούν καριέρα «νταή», περιστατικά χρήσης ουσιών που ξορκίζονται στα Λύκεια, επικίνδυνα «παιχνίδια» που καταλήγουν στο Νοσοκομείο.
Ένα σκηνικό που δεν παραπέμπει σε ένα σχολικό ασφαλές περιβάλλον, έχει «εγκατασταθεί» στα σχολεία του Βόλου, με τους εκπαιδευτικούς να στρουθοκαμηλίζουν: Από την ώρα που είναι ανήμποροι να αντιμετωπίσουν τα φαινόμενα, προτιμούν να τα κρύβουν κάτω από το χάλι, ακόμα και όταν είναι οι ίδιοι τα θύματα των παιδιών και των απειλών τους.
Η σχολική βία είναι σοβαρό εκπαιδευτικό και κοινωνικό πρόβλημα και καθημερινά οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί έρχονται αντιμέτωποι με αυτή τη δυσάρεστη όψη της σχολικής πραγματικότητας, αφού γίνονται κοινωνοί περισσότερο ή λιγότερο βίαιων περιστατικών.
Η δημόσια συζήτηση για το θέμα έχει λάβει τα τελευταία χρόνια περιορισμένες διαστάσεις, γιατί ίδια η εκπαιδευτική κοινότητα αποσιωπά την έκταση του προβλήματος. Αρνείται να ανοίξει με πρωτοβουλία της στη δημόσια σφαίρα ένας διάλογος και να προκληθεί η ευαισθητοποίηση της ευρύτερης κοινωνίας απέναντι σε μία κατάσταση, η οποία ούτως ή άλλως δεν είναι δυνατό να αγνοηθεί για πολύ ακόμη.
Η εκπαιδευτική κοινότητα έχει δύο επιλογές.
Η μία επιλογή είναι να «κλείσει τα μάτια» στο φαινόμενο και να το αποσιωπήσει, όπως βλέπουμε να συμβαίνει στον Βόλο το τελευταίο δεκαήμερο με τα επαναλαμβανόμενα περιστατικά… Με τη διαφορά ότι η συγκεκριμένη επιλογή, όχι μόνο δεν οδηγεί σε λύσεις, αλλά αντίθετα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την εμφάνιση, την κλιμάκωση και τη διαιώνισή του προβλήματος. Η άλλη επιλογή περιλαμβάνει τη δραστηριοποίηση με στόχο την πρόληψη και την αντιμετώπιση της σχολικής βίας, με ψύχραιμο και συστηματικό τρόπο, ολιστικά σε κάθε σχολείο και όχι μεμονωμένα με μια τιμωρία των παραβατικών μαθητών. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές οφείλουν να υπερβούν την ίδια την πραγματικότητα που τους θέλει ανίκανους και ανήμπορους, λόγω της έλλειψης εκπαίδευσης, να αντιμετωπίσουν τα φαινόμενα. Να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και να δουν κατάματα το προβληματικό σχολικό περιβάλλον, που και οι ίδιοι εργάζονται και είναι πολλές φορές τα θύματα των συμπεριφορών των μαθητών τους.
Όσο εξακολουθούν να ακολουθούν τη μέθοδο της σιωπηρής αποδοχής του φαινομένου, η βία θα ενθαρρύνεται και στις τσάντες των μαθητών τους δεν θα βρίσκουν μόνο σουγιάδες…