Μια υιοθεσία, μια κινηματογραφική ταινία. Μια ταινία που δεν γυρίστηκε σε στούντιο, αλλά είναι η ζωή μιας γυναίκας, που αποφάσισε, έστω και αργά, να υιοθετήσει ένα παιδί, που της χάρισε τελικά την ευτυχία. Σε μια εποχή που εκατοντάδες οικογένειες αγωνίζονται να υιοθετήσουν ένα παιδί, η Τζούντιθ Πάρκερ τα κατάφερε επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο.
Η κ. Πάρκερ κατέθεσε στη «Θ» το μεγαλύτερο κεφάλαιο της ιστορίας της ζωής της, πριν το διηγηθεί στη σημερινή εκδήλωση του Σοροπτιμιστικού Ομίλου «Θέτις» στο Παρκ, στις 7.30 το απόγευμα. Άνοιξε την αγκαλιά της και περιγράφει την ψυχολογία της για εκείνες τις στιγμές, που «κλείδωσε» η απόφασή της, να υιοθετήσει ένα παιδάκι με πρόβλημα υγείας. «Αποφάσισα να κινήσω τις διαδικασίες της υιοθεσίας σε αρκετά μεγάλη ηλικία. Μέχρι τότε ήμουν παντρεμένη με έναν Αμερικανό που δεν ήθελε οικογένεια, ενώ εγώ ήμουν πολύ αφοσιωμένη στη δουλειά μου, καθότι πλαστικός χειρουργός. Παράλληλα, λόγω μιας λανθασμένης διάγνωσης πίστευα πως δεν μπορούσα να κάνω παιδιά, δεν το έψαξα παραπάνω, κι έτσι τα χρόνια πέρασαν. Στα 48 μου, ελεύθερη πλέον και απόλυτα συνειδητοποιημένη, κατάλαβα πως είχε έρθει για μένα η ώρα να δώσω την αγάπη μου σε ένα παιδί» αναφέρει η κ. Πάρκερ. Φυσικά συνάντησε αρκετά εμπόδια στον δρόμο της, με το μεγαλύτερο να αποτελεί η ηλικία της, αλλά και το γεγονός ότι ήταν μια γυναίκα μόνη, γι’ αυτό και ήταν αποφασισμένη να διαλέξει ένα παιδί με ένα οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας, προκειμένου να έχει περισσότερες πιθανότητες να ικανοποιηθεί το αίτημά της. «Όταν επισκέφθηκα το Κέντρο Προστασίας Παιδιού «Μητέρα» και τους ανακοίνωσα πως ενδιαφέρομαι για ένα παιδί με πρόβλημα υγείας, ενθουσιάστηκαν. Η υπεύθυνη μου είπε πως όλοι οι γονείς που κάνουν αιτήσεις υιοθεσίας έχουν στο μυαλό τους ένα πανέμορφο, ξανθό, υγιέστατο μωρό με μπουκλίτσες. Λες και το παιδί γίνεται κατόπιν παραγγελίας. Είδα τόσα παιδάκια στα αζήτητα εκεί μέσα, επειδή μπορεί να είχαν έστω μια μικρή δυσμορφία. Ήθελα να ανοίξω την τσάντα μου και να τα βάλω όλα μέσα για να τα πάρω μαζί μου και να τα σώσω» εξομολογείται χαρακτηριστικά.
Η κόρη της ήταν ανάμεσα στα πιο βαριά περιστατικά του κέντρου, καθώς πάσχει από μεσογειακή αναιμία, όμως αυτό δεν τη φόβισε ποτέ λόγω της ιδιότητάς της ως γιατρός. Οι τυπικές διαδικασίες υιοθεσίας κράτησαν έναν χρόνο, αφού συνάντησε εμπόδια με τη νομοθεσία που μέχρι τότε δεν επέτρεπε να δίνονται παιδιά σε γονείς με διαφορά ηλικίας μεγαλύτερη των 45 ετών. «Η κόρη μου ήταν μόλις 10 μηνών και εγώ κόντευα τα 49 μέχρι να αλλάξει αυτή η νομοθεσία που αφορούσε στη διαφορά ηλικίας. Παράλληλα, υπήρχε κάποιος από το κέντρο που ήταν αντίθετος στο να δοθεί το παιδί σε μονογονεϊκή οικογένεια, όμως ευτυχώς όλα ξεπεράστηκαν μέσα σε έναν χρόνο περίπου. Ήμουν η δεύτερη γυναίκα σε όλη την Ελλάδα που της δινόταν παιδί χωρίς σύζυγο» σημειώνει.
Οι βιολογικοί γονείς ήταν εξ’ αρχής εξαφανισμένοι, όμως όπως τονίζει η κ. Πάρκερ, αυτό ήταν προς όφελος του παιδιού, αφού η θεραπεία της είναι αρκετά κοστοβόρα και πιθανώς να μην μπορούσαν να ανταποκριθούν στις ανάγκες μιας τόσο σοβαρής ασθένειας. Εκείνη πάντως μίλησε στο παιδί από νωρίς για την υιοθεσία γιατί δεν ήθελε να το μάθει από αλλού. «Βιώσαμε δύο περιστατικά στο σχολείο από παιδιά που της έλεγαν πως δεν είμαι η πραγματική της μητέρα και τη στεναχώρησαν, όμως τι να τους πεις; Είναι παιδιά. Εγώ προσπαθούσα να της εξηγώ συνεχώς πως μαμά δεν είναι μόνο εκείνη που σε γεννάει, αλλά κι εκείνη που σε μεγαλώνει. Στο χωριό, όπου μένουμε, τη Δράκεια Πηλίου, ευτυχώς όλοι την αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, δεν μπορώ να πω ότι ήταν επιφυλακτικοί απέναντί της. Δεν προσπάθησα ποτέ να πω ψέματα για τη σχέση μας, άλλωστε δεν μοιάζουμε καθόλου. Είμαι ξανθιά λόγω της αγγλικής μου καταγωγής και είναι μελαχρινή».
Σήμερα η κόρης τη κ. Πάρκερ είναι 24 ετών και ζει μια φυσιολογική ζωή παρά το πρόβλημα υγείας της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι άλλαξαν η μία τη ζωή της άλλης για πάντα.
«Δεν είναι μόνο εκείνη ευγνώμων για όσα της έχω προσφέρει”, κατέληξε.
Αγγελική Κοτρώτσου