Της Κατερίνας Τασσοπούλου
Ο κόσμος άλλαξε συνταρακτικά δίπλα μας, στις γειτονιές μας, στα σπίτια μας συντελούνται αλλαγές, που δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε, παρότι αφορούν στην ίδια μας τη ζωή. Εμείς όπως απτόητοι επιμένουμε μέσα από έναν παραμορφωτικό καθρέφτη να μην αναγνωρίζουμε τι συμβαίνει γύρω μας, γιατί όλα έχουν βγει έξω από τα μέτρα μας.
Τι κι αν η πραγματικότητα έχει αλλάξει… Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Ο διάλογος που αναπτύσσεται στα κοινωνικά δίκτυα- εκεί που πραγματικά καθρεφτίζεται η κοινωνία- αφορά στον Σωτήρη Τσιόδρα, το μέλλον του, τις συνωμοσίες για την καραντίνα, τους «επαναστάτες» της εκκλησίας, που ουδέποτε ξανά θα δεχτούν την «ταπείνωση», την Άλωση της Πόλης, ρατσιστικά παραληρήματα, δημοσκοπήσεις για το εάν θέλουμε εκλογές, για το εάν είναι «θεός» ο Μητσοτάκης και «νεκρός» ο Τσίπρας.
Η κοσμογονία που συντελέστηκε μας άφησε εκεί που μας βρήκε. Δεν σωπάσαμε λεπτό να πλασάρουμε την άγνοιά μας ως αυθεντία, να πουλάμε αστοιχείωτες παρόλες.
Για παράδειγμα, εγκαλούμε εκείνους που μας ενημέρωναν για τον κορωνοϊό ως ψεύτες, δείχνουμε ασέβεια στη μνήμη όσων πέθαναν, ενώ θα μπορούσαμε να είμαστε όλοι στη θέση τους, και την αμέσως επόμενη στιγμή διατυπώνουμε μια παλαβή θεωρία συνωμοσίας. Θα πει κάποιος, γι’ αυτό υπάρχουν τα social media.
Για να συναισθηματολογείς, να πλασάρεις το τίποτα… για μοσχοκύδωνο (κάπως αλλιώς έλεγε την παροιμία η γιαγιά μου), να ξεσαλώνεις επί δικαίων και αδίκων, με ύφος χιλίων καρδιναλίων.
Τα social media είναι παντού «τρελά», γιατί είναι η φύση τους τέτοια. Όμως εδώ, ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, κάθε προσπάθεια ψύχραιμης συζήτησης, πέφτει στο καζάνι της αυθεντικής παράνοιας.
Κι εμείς γιατί ασχολούμαστε μαζί τους; Γιατί τα social μας τρίβουν στη μούρη την παρακμή, γιατί λειτουργούν σαν την απόλυτη βιτρίνα, κάθε φορά όλο και πιο χοντροκομμένα, όλο και πιο επιθετικά.