Άθλια κτιριολογικά είναι η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Δικαστικό Μέγαρο Βόλου, η ηλικία του οποίου φθάνει πλέον τα 100 χρόνια… Εμφανέστατες είναι οι ρωγμές που έχει υποστεί, αλλά και προβλήματα στην τοιχοποιία του, όπως αποτυπώνονται από τον ωτογραφικό φακό.
Η συζήτηση και η αναζήτηση λύσεων μεταστέγασης του Δικαστικού Μεγάρου Βόλου έχει παύσει εδώ και καιρό, λόγω της οικονομικής κρίσης και μάλλον θα ξαναρχίσει, μόνον εφόσον υποστεί ζημίες το κτίριο από κάποιο σεισμό…
Δικαστικοί υπάλληλοι, δικαστές και δικηγόροι καθημερινά αντιμετωπίζουν χίλια μύρια προβλήματα από την παλαιότητα του κτιρίου.
Ρωγμές σε διάφορα σημεία της τοιχοποιίας, κυρίως στο ισόγειό του, κενά, σκουριασμένες σωληνώσεις, σπασμένα πλακάκια στο δάπεδο, ακόμη και τα σκαλοπάτια της κεντρικής εισόδου είναι έτοιμα να αποκολληθούν από τη θέση τους…
Και όμως το Δικαστικό Μέγαρο Βόλου συνεχίζει τη λειτουργία του, υποδεχόμενο καθημερινά δεκάδες πολίτες. Πρόκειται για διώροφο λιθόκτιστο κτίριο, εμβαδού 1.348,21 τ.μ., το οποίο άρχισε να κατασκευάζεται στις αρχές του 20ού αιώνα, με δαπάνες του κληροδοτήματος Συγγρού και περατώθηκε τη δεκαετία του 1920. Στην αρχική του μορφή είχε πλούσιο διάκοσμο από μαρμάρινα και τραβηχτά διακοσμητικά στοιχεία, πολλά από τα οποία καταστράφηκαν από τους σεισμούς του 1955, που έπληξαν την περιοχή και τις επισκευαστικές εργασίες που ακολούθησαν τους σεισμούς. Το 1974 στην πίσω πλευρά του κτιρίου έγιναν δύο προσθήκες ίσου ύψους με το παλιό κτίριο, προκειμένου να καλύψουν τις αυξημένες ανάγκες των Δικαστηρίων για λειτουργικούς χώρους, προσθήκες όμως που αλλοίωσαν ώς ένα βαθμό την αρχική αρχιτεκτονική σύνθεση.
Σύμφωνα με την έκθεση-πρόταση του Δήμου Βόλου για τη χωροθέτηση του Δικαστικού Μεγάρου, που εκπονήθηκε από τη Διεύθυνση Πολεοδομίας το Σεπτέμβριο του 2012, «η ανάγκη δημιουργίας νέου χώρου ως Δικαστικού Μεγάρου, κρίνεται απολύτως απαραίτητη εδώ και πολλά χρόνια, αφού το υφιστάμενο κτίριο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής, πολύ δε περισσότερο όταν δεν έχει καν τις απαραίτητες προϋποθέσεις λειτουργίας ως χώρος συνάθροισης κοινού, σύμφωνα με τις κείμενες πολεοδομικές διατάξεις (ΥΑ 3046/304/89, ΦΕΚ 59/Δ/3-02-89). Το κτίριο δεν τηρεί τις προδιαγραφές του κτιριοδομικού κανονισμού και των κανονισμών πυροπροστασίας».
«Η εκδίκαση υποθέσεων σε γραφεία, η απουσία χώρων για τα αρχεία, η συσσώρευση υπαλλήλων σε περιορισμένους και ακατάλληλους χώρους, η απουσία αποχωρητηρίων, η λειτουργία του Διοικητικού Πρωτοδικείου σε άλλο χώρο, η έλλειψη χώρων στάθμευσης, η έλλειψη ανελκυστήρων, η έλλειψη εξόδων κινδύνου, η έλλειψη υποδομών για ΑμεΑ, είναι μερικά μόνο από τα αντικειμενικά προβλήματα του συγκεκριμένου κτιρίου», τονίζεται στην έκθεση.
Ακόμη «η έλλειψη χώρων στάθμευσης, η προσέλκυση μεγάλου αριθμού υπαλλήλων και απασχολούμενων στο Δικαστικό Μέγαρο, ο μεγάλος αριθμός επισκεπτών δημιουργούν συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης, με όλες τις δυσμενείς για την πόλη συνέπειες».
Διατηρητέο κτίριο
Με την υπ’ αρ. 2258/44523/27.8.1998 απόφαση του υπουργού Πολιτισμού, χαρακτηρίζεται ως «ιστορικό διατηρητέο μνημείο το Δικαστικό Μέγαρο Βόλου με τον περιβάλλοντα χώρο του στα όρια της ιδιοκτησίας του, γιατί αποτελεί αξιόλογο και αντιπροσωπευτικό δείγμα κτιρίου αρχιτεκτονικής δημοσίου κτιρίου της περιόδου του μεσοπολέμου, σημαντικό για τη μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής στην περιοχή. Επίσης είναι σημείο αναφοράς για τους κατοίκους της πόλης, συνδεδεμένο με ιστορικές μνήμες».
Σημειώνεται ότι κατά καιρούς αναλήφθηκαν πρωτοβουλίες για επέκταση του υπάρχοντος κτιρίου, με κεντρικό άξονα τη μη απομάκρυνση του Δικαστικού Μεγάρου, οι οποίες ωστόσο απέτυχαν.
Για την ιστορία αξίζει να αναφερθεί ότι η ανέγερση του σημερινού Δικαστικού Μεγάρου Βόλου ξεκίνησε το 1910. Οι ρυθμοί αποπεράτωσης του κτιρίου ήταν εξαιρετικά αργοί, με αποτέλεσμα το 1923 να έχουν κατασκευαστεί μόνο οι εξωτερικές και εσωτερικές τοιχοποιίες, η επικάλυψη του κτιρίου με πλάκα και η περίφραξη του οικοπέδου. Τελικά τα δικαστήρια Βόλου λειτούργησαν στο χώρο αυτό το 1929. Χαρακτηριστικό του κτιρίου ήταν τα ξυλόγλυπτα έπιπλα των γραφείων και των αιθουσών, που είχαν κατασκευαστεί από τον καλύτερο επιπλοποιό του Βόλου της εποχής εκείνης, τον Μαρνελόπουλο.