Η πόλη «ζει»

Για πολλούς λόγους βρισκόμαστε σε μια περίοδο χαμηλής ατομικής και κοινωνικής υπευθυνότητας.
Η ευθύνη είναι άβολη και ενοχλητική για τους πολλούς.
Διαχειριζόμαστε αδέξια το παρόν. Δεν μπορούμε να δούμε το μέλλον και το υποθηκεύουμε με τρόπο τραγικό.
Χθες ξαφνικά σαν να «χτύπησε» την πόλη ρεύμα. Σαν να συνειδητοποίησαν όλοι μαζικά ότι δεν πρέπει να συνεχίσουν αμέριμνοι τον «ύπνο» και να αφήσουν τη ζωή τους στα χέρια ανεύθυνων και εξωθεσμικών διαχειριστών.
Η μεγάλη συμμετοχή στο συλλαλητήριο ήταν χθες η καίρια επιλογή. Είδαμε τι σημαίνει συλλογικό πνεύμα. Αυτό το πνεύμα που πρέπει να
καθορίζει το βαθμό ωριμότητας της κοινωνίας. Ιδιαίτερα κάτω από την περίσταση που διερχόμαστε, χιλιάδες άνθρωποι έβαλαν στην άκρη τον εγωκεντρισμό και τον ωχαδερφισμό τους. Αυτός ο εγωκεντρισμός, ο στρουθοκαμηλισμός γέννησαν και τα αδιέξοδα που χθες ζητούσαν διέξοδο.
Η αδιαφορία γέννησε και διόγκωσε το πρόβλημα.
Το τι συμβαίνει γύρω μας και ποιες αποφάσεις λαμβάνονταν και λαμβάνονται για όλους εμάς, το γνωρίζαμε και απλά λέγαμε «δεν βαριέσαι, δεν μας νοιάζει».
Άνθρωποι κλεισμένοι στη δική τους προσωπική σφαίρα που αδιαφορούσαν και αδιαφορούν για τα κοινά και την πολιτική, άνθρωποι που κλείνουν τα μάτια παλεύοντας να επιβιώσουν, άνθρωποι της διπλανής πόρτας.
Ο Thore D. Hansen έχει παρουσιάσει και αναλύσει το βάρος και τα όρια της προσωπικής ευθύνης, μία τρομακτική προειδοποίηση για το παρόν και το μέλλον.
Όταν μια κοινωνία έχει ως μέτρο επιβίωσης τον ατομικισμό, τότε πολύ εύκολα μπορεί να αποδεχθεί τα πάντα.
Χθες αποδείχτηκε πως η πόλη «ζει», ανησυχεί και διεκδικεί. Όχι πολλά. Μόνο καθαρό αέρα.
Ας ελπίσουμε πως δεν θα ξαναπέσει σε λήθαργο.