Η Νομαρχιακή του ΠΑΣΟΚ για τον Αχιλλέα Μπέο

Σε ανακοίνωσή της η Νομαρχιακή Επιτροπή Μαγνησίας του ΠΑΣΟΚ αναφέρει: «Δεν έχει τέλος ο θεσμικός κατήφορος του δημάρχου Βόλου Αχιλλέα Μπέου. Εκτός από τραγικός έχει καταστεί και γραφικός. Με αφορμή χθεσινή τοποθέτηση-χαιρετισμό του αντιπεριφερειάρχη Θεσσαλίας – αρμόδιου για έργα ΕΣΠΑ και στελέχους του Κινήματός μας Απόστολου Καναβού, στη γιορτή κρασιού της Νέας Αγχιάλου, επανήλθε ο «κύριος» Μπέος στο βήμα και άρχισε να χυδαιολογεί ακραία εναντίον του, αφού δεν κατάφερε να αποτρέψει τον χαιρετισμό του, ώστε να μονοπωλήσει ο ίδιος την εξουσία απέναντι στη τοπική κοινωνία. Κάθε τόσο έχουμε στον τόπο μας σχετικό επεισόδιο με τον δήμαρχο να στοχοποιεί τακτικά όποιον επιλέξει.
Μέσα στο αστείρευτο θράσος του μάλιστα εγκάλεσε τους πολίτες για τις επιλογές τους στις εκλογές. Αλήθεια τον εαυτό του σκεφτόταν εκείνη τη στιγμή;
Ξέχασε ότι μια επιλογή των συμπολιτών είναι και ο ίδιος εδώ και δέκα χρόνια που ο Βόλος παραμένει επί της ουσίας στάσιμος; Επιλογή των ίδιων πολιτών δεν είναι και οι βασικοί υποστηρικτές του από τη Μαγνησία, οι βουλευτές και μέλη της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας;
Ο ίδιος δεν είναι που με τις ακραίες κραυγές του εξαπατά συστηματικά τους δημότες του Βόλου και υφαρπάζει την ψήφο τους;
Είναι ο ίδιος ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας και ας αποκαλεί έτσι όλους τους άλλους. Βιοπορίζεται δέκα χρόνια τώρα από τη πολιτική εξουσία και ας αυτοπροβάλλεται ως η αμόλυντη οπτασία της πολιτικής. Είναι πολιτικός και επιβιώνει από τη θεσμική του ιδιότητα προσβάλλοντας παράλληλα την πολιτική.
Την αλήθεια την ξέρουν όλοι, το πλέγμα φόβου είναι δύσκολο να σπάσει. Κάποια στιγμή, όμως, θα γίνει ποτάμι και θα τον καταπιεί πρώτο. Τι λένε τα υπόλοιπα κόμματα για αυτό; Τοπικοί βουλευτές και θεσμοί;
Κλείνοντας αξίζει να θυμόμαστε τη ρήση του πάστορα Μάρτιν Νιμέλερ: “Όταν οι ναζί πήραν τους κομμουνιστές, σιώπησα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα, αφού δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης. Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, σιώπησα, επειδή δεν ήμουν συνδικαλιστής. Όταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.”
Πρέπει και η κοινωνία μας να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στις επόμενες γενιές».