Πολιτισμός

Η «Λιλιπούπολη» ζωντανεύει ξανά στο Ηρώδειο για δύο μαγευτικές βραδιές

Οι νότες από τα τραγούδια της «Λιλιπούπολης», της θρυλικής ραδιοφωνικής εκπομπής που συνδέθηκε με την εποχή του Μάνου Χατζιδάκι στο Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ (1976-1980) και περίπου εδώ και μισόν αιώνα, αποτελεί τον συνδετικό κρίκο γενιών και γενιών, θα αντηχήσουν στο Ηρώδειο για δύο βραδιές τη Δευτέρα 19 και την Τρίτη 20 Ιουλίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.
Για τις δύο μαγευτικές βραδιές τα τραγούδια της θρυλικής ραδιοφωνικής εκπομπής, που έγραψαν οι Νίκος Κυπουργός, Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Λένα Πλάτωνος, Νίκος Χριστοδούλου σε στίχους της Μαριανίνας Κριεζή, θα ερμηνεύσουν οι Σαβίνα Γιαννάτου, Δώρος Δημοσθένους, Λένια Ζαφειροπούλου, Τάσης Χριστογιαννόπουλος και η παιδική-νεανική χορωδία Rosarte, υπό τη διεύθυνση της Ρόζης Μαστροσάββα και ορχήστρα από 16 μέλη του συνόλου Ventus Ensemble σε διεύθυνση Νίκου Χριστοδούλου.
Για πρώτη φορά τραγούδια της «Λιλιπούπολης» θα αποδοθούν στη νοηματική γλώσσα.

Ο Χατζιδάκις δεν ήθελε μια γλυκερή, παιδική εκπομπή όταν συζητούσε με τη Ρεγγίνα Καπετανάκη, η οποία μόλις είχε έρθει από την Αμερική. Η σκηνοθέτις με την παιδοψυχολόγο φίλη της Ελένη Βλάχου, που είχε επιστρέψει από την Ελβετία, μοιράστηκαν σκέψεις και ιδέες. Το demo τους άρεσε στον Μάνο Χατζιδάκι, ο οποίος πρότεινε για στιχουργό τη Μαριανίνα Κριεζή. Τη μουσική ανέλαβαν οι ταλαντούχοι, νέοι τότε, Δημήτρης Μαραγκόπουλος, Λένα Πλάτωνος, Νίκος Κυπουργός, Νίκος Χριστοδούλου και τραγουδούσαν οι Σπύρος Σακκάς, Σαβίνα Γιαννάτου, Νένα Βενετσάνου, Αντώνης Κοντογεωργίου.
Όταν προστέθηκε στην ομάδα η θεατρική ματιά της Άννας Παναγιωτοπούλου, άλλαξαν η θεματολογία, οι ήρωες, ο λόγος είχε αιχμές.

«Λιλιπούπολη», σήμαινε απελευθερωμένη φαντασία, ανατρεπτικότητα, τόλμη, ελευθερία, αισιοδοξία, έμπνευση, αυθορμητισμός. Ένας άλλος τρόπος προσέγγισης των παιδιών. Ένα παιχνίδι με το παράδοξο που κέρδισε και τους ενήλικους. Στίχοι, όπως «δεν είμαστε ζουλού, δεν είμαστε παπούα», έγιναν συνθήματα και στα φοιτητικά αμφιθέατρα…
Από τους αρχικούς συντελεστές της παράστασης «Εδώ Λιλιπούπολη» ο συνθέτης, πρώην διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου και της Συμφωνικής Ορχήστρας Βόλου, Δημήτρης Μαραγκόπουλος, εστιάζει στο τι σημαίνει γι’ αυτόν.
«Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη όταν συνειδητοποιήσαμε μετά τον πρώτο χρόνο των εκπομπών ότι η «Λιλιπούπολη» άγγιζε και μιλούσε σε διαφορετικές ηλικίες, αλλά και κοινωνικά στρώματα. Χρόνια αργότερα θα μαθαίναμε ότι, πέρα από τα παιδιά, φοιτητές, υπάλληλοι, επιστήμονες και ένα σωρό άνθρωποι της εργασίας άλλαζαν όταν μπορούσαν διακριτικά τα ωράριά τους προκειμένου να την ακούν.

Η δική μου ερμηνεία είναι ότι η «Λιλιπούπολη» ήταν και είναι το απόλυτο παιχνίδι με τα παράδοξα, το μυστήριο, την αδρεναλίνη του, τα θαύματα και τη λυτρωτική ενέργεια ενός παιχνιδιού. Και είναι μόνο το παιχνίδι και η τέχνη που, όπως σοφά διατύπωσε ο σπουδαίος Γουίνικοτ, αποτελούν τη μεγάλη πολιτισμική εμπειρία που γεφυρώνει τον εσωτερικό κόσμο με την πραγματικότητα. «Πού πάει ο καιρός που φεύγει;» αναρωτιέται το τραγούδι της «Λιλιπούπολης», «πού ζούμε όταν ακούμε μουσική, βλέπουμε έναν πίνακα ή διαβάζουμε λογοτεχνία;» αναρωτιέται ο κορυφαίος ψυχαναλυτής. «Πού ζούμε όταν ακούμε τις εκπομπές και τα τραγούδια της «Λιλιπούπολης»;». Νομίζω μέσα σε αυτή τη λυτρωτική εμπειρία – όχι ουτοπική- αλλά τη γεμάτη φαντασία και μυστήριο του παιχνιδιού και της τέχνης που φωτίζουν με πολύ αποκαλυπτικά χρώματα την πραγματικότητα, δείχνοντας και τα άσχημα και τα όμορφα».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το