Του Δημήτρη Μαραγκόπουλου*
Οι συναυλίες στο Ηρώδειο είναι πιστεύω μια σημαντική στιγμή της Λιλιπούπολης με κορυφαίους συντελεστές και μουσικά σύνολα. Με μια άριστη μουσική διεύθυνση αλλά και μουσικολογική επιμέλεια από έναν από τους 4 συνθέτες της μουσικής της, τον Βολιώτη Νίκο Χριστοδούλου.
Στο ερώτημα γιατί τα τραγούδια της Λιλιπούπολης παραμένουν ζωντανά και διαχρονικά οι απαντήσεις νομίζω ότι είναι περισσότερες από μια.
Πρώτα από όλα έχουν αποτυπώσει στον γενετικό τους κώδικα όλο αυτό το κλίμα ελευθερίας, φαντασίας και δημιουργικότητας που υπήρχε διάχυτο στο ιστορικό Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ ανάμεσα στα 1976 και 1980 με δημιουργό και εμπνευστή τον Μάνο Χατζιδάκι. Ένα πρόγραμμα που απέδειξε ότι όταν υπάρχει η βούληση, η ικανότητα και το όραμα, οποιοδήποτε κανάλι ιδιωτικό ή κρατικό μπορεί να είναι αληθινά ελεύθερο να παράγει τέχνη, παιδεία, πολιτισμό, ενημέρωση αλλά και να πετυχαίνει εντυπωσιακές ακροαματικότητες της τάξεως του 25-30%.
Ο Μάνος Χατζιδάκις κάλεσε την Ρεγγίνα Καπετανάκη και την Ελένη Βλάχου και τους ζήτησε να δημιουργήσουν μια εκπομπή που να απευθύνεται στα παιδιά χωρίς να τα αντιμετωπίζει σαν καθυστερημένους ενήλικες αλλά σαν όντα που καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα από όσα συνήθως δείχνουν ή λένε. Με έναν ψυχισμό γεμάτο ευαισθησίες, φόβους, φαντασία και μικρούς προσωπικούς αγώνες να αναπτυχθεί το εύθραυστο εγώ τους και να κερδίσει μεγαλύτερους βαθμούς ελευθερίας, αξιοπρέπειας και αποδοχής. Η Λιλιπούπολη πρώτη μίλησε για την οικολογία, την κατάχρηση εξουσίας οποιασδήποτε μορφής, την απελευθερωτική δύναμη της ελευθερίας και της φαντασίας. Συνθέσαμε τα τραγούδια αυθόρμητα, ελεύθερα χωρίς την προσπάθεια να γίνουν κατανοητά προεξοφλώντας και υποβαθμίζοντας τη δεκτικότητα των παιδιών.
Η εκπομπή απέδειξε επίσης ότι στα τέσσερα χρόνια που κράτησε (1976-1980) έσπασε εντυπωσιακά το φράγμα ηλικιών και κοινωνικών στρωμάτων. Παιδιά, ενήλικες, επιστήμονες, απλοί άνθρωποι της εργασίας την άκουγαν καθημερινά ανελλιπώς.
Η πρώτη συναυλία που κάναμε το 1980 μας εντυπωσίασε με τα 4000 άτομα που ήρθαν στο νεογέννητο θέατρο Βράχων. Από τότε δηλαδή 40 χρόνια μετά οι συναυλίες που επιτελούμε επιλεκτικά είναι αισίως κατάμεστες.
Φαίνεται πως αυτή η αύρα που τότε αποτυπώθηκε στα τραγούδια πέρα από την ίδια τους την αξία, μαζί με τον πυρήνα της απελευθερωμένης φαντασίας, ανατρεπτικότητας, ελευθερίας έμπνευσης και αυθορμητισμού παραμένει μια διαχρονική ανάγκη που συνδέει τον ψυχισμό του ανθρώπου με την πραγματικότητα. Μια γέφυρα ανάμεσά τους, ζωτική όσο οτιδήποτε άλλο. Αυτό μόνο το Παιχνίδι και η Τέχνη μπορούν να το κάνουν. Και η Λιλιπούπολη ήταν ένα απόλυτο Ηχητικό Παιχνίδι. Ίσως το πρώτο ραδιοφωνικό audiogame.
Φαίνεται πως αν και ο ψυχισμός των σύγχρονων παιδιών και ενήλικων έχει αλλάξει όπως και η εξωτερική πραγματικότητα που είναι τόσο απρόβλεπτη και ανήσυχη και με κατακερματισμένους άξονες, η Λιλιπούπολη με τα τραγούδια της διαχέει ένα μη λεκτικό και υπόγειο μήνυμα ελευθερίας ακόμα πιο αναγκαίο στις μέρες μας, θετικής αύρας και φωτισμού της πραγματικότητας που χωρίς να την εξωραΐζει , της δίνει προοπτική, την κάνει πιο ανάγλυφη και πολυδιάστατη και άξια να την ζει κανείς.
* Ο κ. Δημήτρης Μαραγκόπουλος είναι συνθέτης, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου, υπεύθυνος του Κύκλου ΓΕΦΡΕΣ – Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, πρώην διευθυντής του Δημοτικού Ωδείου Βόλου, καλλιτεχνικός διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας και του Διεθνούς Φεστιβάλ Βόλου