Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ελαιουργίας και η εκμετάλλευση της ελιάς, του πιο πολύτιμου, ίσως, αγαθού του τόπου μας, θα βρεθούν στο «μικροσκόπιο» της ημερίδας που θα πραγματοποιηθεί αύριο στον Βόλο στο κτίριο Τσικρίκη και διοργανώνει το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Ένας εκ των ομιλητών στην ημερίδα θα είναι και ο κ. Γιώργος Ευαγγελινός. Κατάγεται από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας. Είναι παραγωγός ελαιολάδου και ιδιοκτήτης του ομώνυμου πιστοποιημένου βιολογικού ελαιοτριβείου στην Κάτω Γατζέα. Συνεχίζει εδώ και τρεις δεκαετίες την οικογενειακή παράδοση, αφού ο ίδιος ανήκει στην τρίτη γενιά που λειτουργεί την επιχείρηση. Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού ο ίδιος δεν κρύβει πως μεγάλωσε μέσα στο λιοτρίβι και τα αρώματα της ελιάς. «Κληρονόμησα το ελαιοτριβείο από τον πατέρα μου. Από το 1989, αμέσως μετά τον στρατό, βρίσκομαι και επίσημα στο επάγγελμα. Βάσει των χαρτιών που έχω από τον πατέρα μου, εκείνος ξεκίνησε από το 1960, συνεχίζοντας τη δουλειά του παππού μου. Πιο παλιά το είχε στα Καλά Νερά. Όμως, κάποιοι το έβαλαν φωτιά, βλέπετε υπήρχε ανταγωνισμός τότε και το 1973, έχτισε καινούριο στην Κάτω Γατζέα, όπου βρισκόμαστε μέχρι σήμερα. Θυμάμαι το κτήμα και το κτίριο να χτίζεται. Οι παλιές φωτογραφίες, οι παιδικές αναμνήσεις που κουβαλώ, αφού μεγάλωσα με λάδι και ψωμί καψαλισμένο, τα πάντα έχουν σχέση με το ελαιοτριβείο. Οπότε, η συναναστροφή με τους παραγωγούς, το άρωμα, η διαδικασία και όλα αυτά μείνανε μέσα μου. Γι’ αυτό και συνέχισα αυτή τη δουλειά», είπε ο κ. Ευαγγελινός.
Το θέμα που θα αναπτύξει στη σαββατιάτικη ημερίδα έχει τίτλο «Ελαιόλαδο Πηλίου. Χθες, σήμερα, αύριο». Ξετυλίγοντας το «κουβάρι» της ιστορίας της καλλιέργειας της ελιάς, στην Εγγύς Ανατολή, απ’ όπου αργότερα εξαπλώθηκε σταδιακά στην υπόλοιπη Μεσόγειο, ο Πηλιορείτης ελαιοτρίβης τόνισε: «Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα και λέμε τι πρέπει να κάνουμε για να είναι βιώσιμο το λάδι. Στον παγκόσμιο χάρτη, η Ελλάδα κατέχει περίοπτη θέση. Διότι σήμερα μπορεί να είμαστε 3η χώρα σε παραγωγή, αλλά οι γείτονες εξ Ανατολών φυτεύουν συνεχώς ελιές και πάνε να μας ρίξουν μία κατηγορία».
Ο κατακερματισμός του κλήρου είναι ένα σημαντικό πρόβλημα, με τον Γ. Ευαγγελινό να λέει: «Ευθύνεται ο μικρός κλήρος. Υπάρχει μία έκταση με χίλια ελαιόδεντρα, που θεωρείται υγιής μονάδα. Αν όμως υπάρχουν πέντε αδέρφια, θα ισομοιραστεί. Κάποιοι άλλοι απαξιούν να ασχοληθούν με την ελιά και τους νοιάζει να πάρουν μόνο την επιδότηση. Έπειτα υπάρχει κόσμος που δεν γνωρίζει να καλλιεργήσει σωστά τις ελιές. Για τον λόγο αυτό, η συγκομιδή της ελιάς αλλάζει χέρια. Δεν έχουμε Έλληνες παραγωγούς, βλέπουμε πολλούς αλλοδαπούς να ενοικιάζουν τα κτήματα. Το άλλο άσχημο είναι οι ελαιώνες που μένουν παρατημένοι και είναι ανεκμετάλλευτοι. Και στο Πήλιο, δυστυχώς, είναι αρκετοί».
Αναπόφευκτα, όλα αυτά επηρεάζουν την ποιότητα του παραγόμενου ελαιόλαδου. «Είναι απαραίτητη μία ολοκληρωμένη διαχείριση. Να υπάρχει έλεγχος, όχι μόνο κρατικός. Πόση σημασία δίνουμε στα όσα μας λένε κάθε φορά οι γεωπόνοι; Δεν μπορούμε να κάνουμε του κεφαλιού μας. Πέρυσι χάθηκε η παραγωγή, γιατί το κράτος και δεν ενημέρωσε, δεν έχει και το απαραίτητο προσωπικό. Οι παραγωγοί πάλι, επειδή το λάδι έχει χαμηλή τιμή, δεν μπορούμε να έχουμε έναν γεωπόνο, ώστε να μας λέει κάνε το ένα, κάνε το άλλο. Το κόστος είναι υπερβολικό. Γίνεται ασύμφορο. Έπειτα, στον δικό μας κλάδο. Πόσοι έχουμε παρακολουθήσει κάποιο σεμινάριο για το πώς βγαίνει το λάδι; Έχουμε μία παράδοση από τον παππού μας. Το ίδιο πράγμα συνεχίζουμε, ενώ τα πράγματα προχωράνε. Θέλουμε να έχουμε νέα, σύγχρονα μηχανήματα, αλλά έχουμε μείνει πίσω σε άλλα. Όλα εξαρτώνται από τις γνώσεις που μπορεί να ’χει κάθε λιοτριβιάρης», σημείωσε ο ελαιοτρίβης από τον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, ενώ έκλεισε με μία σημαντική επισήμανση: «Το λάδι θεωρείται εθνικό προϊόν και μέχρι το 2010 συνεισέφερε 1 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ από εξαγωγές. Αυτό και μόνο αρκεί για τον ρόλο του στην ελληνική οικονομία. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Για να εξυγιανθεί ο χώρος μας, πρέπει να γίνουν πολλές παρεμβάσεις. Κυρίως, όμως, μη λησμονούμε την ατομική ευθύνη. Μόνο που στην Ελλάδα είναι μία έννοια που δεν μας αρέσει».