Η Ιουλία Καραπατάκη στον Βόλο – «Δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου πως θα γίνω τραγουδίστρια»

Η Ιουλία Καραπατάκη τραγουδάει όπως γελάει. Με την καρδιά της! Για αυτήν το τραγούδι είναι ο τρόπος που επικοινωνεί σκέψεις και συναισθήματα. Και μπορεί το ευρύ κοινό να τη γνώρισε τα τελευταία χρόνια στις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα, όμως, ήδη από το 2005 τελειώνοντας το σχολείο πήρε την κιθάρα της και τραγουδούσε στην Αθήνα και την περιφέρεια. Κυρίως έντεχνα, ρεμπέτικα, αλλά και παλιά λαϊκά, τα οποία τα προσεγγίζει με πολύ σεβασμό και πολλή αγάπη. Για πρώτη φορά έρχεται στον χώρο του Lab Art, το Σάββατο 16 Απριλίου, στις 21.00 και μίλησε στη «Θ».

Γεια σου Ιουλία, είναι τιμή μας να σε έχουμε στον Βόλο και να μιλάμε με αφορμή ζωντανή εμφάνισή σου. Κάποιοι σε γνωρίζουν ήδη, άλλο κοινό σε ανακαλύπτει ακόμα. Καταρχάς πώς αυτοπροσδιορίζεσαι και πώς συστήνεσαι;
Δεν συστήνομαι κάπως ιδιαίτερα ούτε αυτοπροσδιορίζομαι κάπως. Θα πω πως είμαι η Ιουλία και μ’ αρέσει πάρα πολύ να τραγουδάω. Αν ήθελα να έχω ταμπέλα θα ήταν απλά αυτή της τραγουδίστριας!

Ποια ήταν για σένα τα πρώτα καθοριστικά βήματα που σε έκαναν να διαλέξεις να τραγουδάς;
Για να είμαι ειλικρινής, μάλλον αυτό με διάλεξε. Όλα ήρθαν αρκετά τυχαία, αν και από μικρή ασχολιόμουν με τη μουσική, δεν είχα ποτέ στο μυαλό μου πως θα γίνω τραγουδίστρια.

Όταν δεν τραγουδά και δεν είναι με μουσικούς, η Ιουλία Καραπατάκη τι κάνει, με τι καταπιάνεται και τι της αρέσει;
Μου αρέσει πολύ να διαβάζω και τους τελευταίους 6 μήνες περνάω αρκετό από τον ελεύθερό μου χρόνο παίζοντας με το πιο βλαμμένο σκυλί που κυκλοφορεί, τον σκύλο μου τον Όζυ!

Η ελληνική μουσική ήταν πάντα αγάπη σου; Μπορείς να μας πεις τι διαμόρφωσε την καλλιτεχνική σου ταυτότητα;
Κυρίως οι συγκυρίες. Ο μπαμπάς ακούει πολλή μουσική, άκουγα από πολύ μικρή ρεμπέτικα. Δεν μου άρεσαν αρχικά, μεγαλώνοντας τα εκτίμησα. Στην πρώτη μου δουλειά όπου πήγα τυχαία, τραγουδούσαμε εκτός από ρεμπέτικα, και Σωκράτη και Θανάση, Παπάζογλου, Κορακάκη, έτσι είχα πολλά διαφορετικά πράγματα να ακούω, να μαθαίνω και να διευρύνω τους ορίζοντές μου. Στη σχολή – στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών – άκουσα και αρκετή κλασική. Τα ερεθίσματα από τέτοια πράγματα ερχόντουσαν. Και φυσικά από τους φίλους και τις παρέες μου.

Έχεις συναναστραφεί με μεγάλες μορφές επί και εκτός σκηνής. Ποια η εμπειρία σου από τη συνεργασία με έμπειρους και πολυπράγμονες μουσικούς;
Οι συνεργασίες με τέτοιες μορφές, μόνο καλύτερο μπορούν να σε κάνουν. Προσπαθείς να φανείς αντάξια των περιστάσεων και κάνεις το βήμα παραπάνω.

Η ζωντανή εμφάνιση σού αρέσει περισσότερο ή το στούντιο;
Μου αρέσει νομίζω περισσότερο το λάιβ. Η επαφή με τον κόσμο, τα χαμόγελα, οι χοροί και όλη αυτή η ενέργεια που βγάζει το πέρα δώθε των συναισθημάτων. Ωστόσο, και το στούντιο είναι μεγάλο σχολείο.

Έχει μεγάλες διαφορές για τον καλλιτέχνη όταν είναι στο πατάρι;
Η βασική νομίζω διαφορά τους είναι πως το στούντιο είναι πολύ μοναχικό. Έχεις να κάνεις μόνο με σένα και τη μουσική. Στο λάιβ έχεις να διαχειριστείς και την ενέργεια και άλλων ανθρώπων.

Πριν από 2 χρόνια κλείναμε με εκείνο τον περίεργο φόβο για τον ιό. Μάλιστα η προηγούμενή σου εμφάνιση στον Βόλο τον χειμώνα αναβλήθηκε. Ως άνθρωπος και ως καλλιτέχνης που επηρεάστηκε από αυτό, τι σκέψεις κάνεις; Πώς πέρασε για σένα η περίοδος αυτή του εγκλεισμού που τώρα έρχεται να απαλύνει ο ερχομός της άνοιξης;
Επηρεαστήκαμε όλοι από αυτό το πράγμα, κυρίως ψυχολογικά. Άσε το οικονομικό που για 2 χρόνια βρεθήκαμε να μας ζούνε οι γονείς μας, σαν να είμαστε 15 χρόνων ξανά. Εύχομαι να μη χρειαστεί να το περάσουμε πάλι. Ο κόσμος έχει λίγο φλιπάρει νομίζω. Το βλέπεις και στα μαγαζιά, είναι σαν να έχουμε ξεχάσει να διασκεδάζουμε, είμαστε μαγκωμένοι ακόμα μουσικοί και κοινό. Εμένα η τελευταία ειδικά καραντίνα μου κόστισε πολύ, όσο αφορά στη διάθεσή μου, αλλά το έχω αφήσει πια πίσω και, όπως λες, περιμένω την άνοιξη.

Τι θα μας παρουσιάσεις στο Lab Art στο Τσαλαπάτα την επόμενη εβδομάδα;
Θα σας παρουσιάσουμε ένα πρόγραμμα εφ’ όλης της ύλης. Δικά μας καινούργια, παλιά λαϊκά, ρεμπέτικα, Σωκράτη, Θανάση,… χαμός!
Μαζί με το σχήμα που αποτελείται από τους Άγη Παπαπαναγιώτου σε κιθάρες, μπουζούκι, Καλογιάννη Βεράνη στο βιολί και τρομπέτα, Άρη Κονιδάρη στα πλήκτρα, Μιχάλη Δάρμα στο κοντραμπάσο και Κώστα Σπυράτο στα τύμπανα.

Κλείνοντας, θα θέλαμε μια ευχή για το κοινό που μας διαβάζει.
Η ευχή μου είναι να τελειώσουν σύντομα όλα αυτά που μας μαυρίζουν τις μέρες και να μην ξεχνάμε να είμαστε άνθρωποι!