Άρθρα

Η γενιά των καταλήψεων

Του Γεώργιου Καπουρνιώτη

Δυστυχώς ζούμε στη γενιά όπου οι μαθητές εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους, κλείνοντας τα σχολεία, με κατάληψη. Ο τρόπος αυτός διαμαρτυρίας είναι λαθεμένος γιατί στερούν το δικαίωμα από τη γνώση και τη μάθηση ορισμένων παιδιών που δεν συμφωνούν με τα αιτήματα της κατάληψης. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε με την κατάσταση αυτή, θα πρέπει να προσέχουμε τον τρόπο με τον οποίο κρίνουμε τους μαθητές και να μην τους κρίνουμε με σκληρότητα. Ως μεγαλύτεροι και όντας γονείς ή εκπαιδευτικοί οφείλουμε να συμβουλεύουμε τους εκπαιδευόμενους και να τους ωθούμε να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις.

Είναι πολύ σημαντικό να πραγματοποιείται αγώνας στη χώρα μας για την απόκτηση ίσων δικαιωμάτων και ίσων ευκαιριών για όλους τους μαθητές ανεξαρτήτως φυλετικών, κοινωνικών και θρησκευτικών διακρίσεων. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί στο σχολικό περιβάλλον με τη βοήθεια των εκπαιδευτικών. Πολλοί από εμάς, ειδικά όσοι προλάβαμε την Ελλάδα της ανάπτυξης και της ευημερίας, πιθανότατα έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν άνθρωποι στον έξω κόσμο, όπως αυτή η γενιά των καταληψιών, που δεν θυμάται καθόλου πώς ήταν η ζωή πριν από την κρίση. Αυτό συμβαίνει διότι τα άτομα αυτά, δεν έχουν βιωμένες εμπειρίες, από την Ελλάδα πριν την περίοδο της οικονομικής κρίσης, όπου η πλειονότητα των συνανθρώπων μας απολάμβανε μία άνετη ζωή, ταξίδευε, κατανάλωνε, καθώς δεν αντιμετώπιζε τις οικονομικές δυσκολίες με τις οποίες ερχόμαστε αντιμέτωποι σήμερα. Τα παιδιά αυτά δεν γνωρίζουν τα όσα προαναφέρθηκαν, ίσως μόνο από έναν δημόσιο διάλογο που χαρακτηρίζεται από χαμηλής ποιότητας λόγου και από ιστορίες που ακούνε από μεγαλύτερους ηλικιακά ανθρώπους, χωρίς να μπορούν όμως να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα των προβλημάτων που έχουν σημειωθεί τα τελευταία έτη. Από τις ίδιες ή παραπλήσιες αφηγήσεις, έχουν συμπεράνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία τους θα βγει στην παραγωγή, στην εργασία, χωρίς πολλά δικαιώματα και με χαμηλωμένο τον πήχη των προσωπικών προσδοκιών τους, κάτι που είναι αληθινά σκληρό, για έναν έφηβο που οφείλει στον εαυτό του να ονειρεύεται. Δε μπορούμε να στερήσουμε το δικαίωμα των παιδιών να ονειρεύονται. Έχουμε, όμως, σκεφτεί όλοι εμείς οι άνθρωποι που κατηγορούμε τη γενιά των καταλήψεων και την κρίνουμε με τον χειρότερο τρόπο, τη θέση των παιδιών; Έχουμε ποτέ ρωτήσει τους εφήβους γιατί είναι δυσαρεστημένοι με το παρόν σύστημα; Ακόμη, είναι σε θέση η κοινωνία μας να δώσει λύσεις στα προβλήματά τους και να τους προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον από το δικό μας;
Αυτό αποτελεί αρνητικό φαινόμενο που επικρατεί στην ελληνική κοινωνία καθώς όπου όλοι έχουν γνώμη για τη λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ένα εύλογο ερώτημα θα ήταν… γιατί να μην στηρίζεται το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα σε μεταρρυθμίσεις που στηρίζονται σε αποτελέσματα ερευνών και απόψεις ειδικών; Θα μπορούσε άραγε να ήταν αυτό εφικτό;

Οι υπεύθυνοι της πολιτείας πρέπει να γνωρίζουν ότι στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν εξετάζουμε μεμονωμένα κάθε υποσύστημα. Αυτό γιατί τα διάφορα υποσυστήματα της εκπαίδευσης – Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο και Πανεπιστήμιο – αλληλεξαρτώνται, αφού η έξοδος π.χ. του υποσυστήματος της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί την είσοδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Το ίδιο θα ισχύσει και στις καταλήψεις. Κάποτε ξυπνάνε και οι μικροί!
Θα πρέπει να γνωρίζουμε πως ο σχεδιασμός μιας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης αποτελείται από τρία βασικά στάδια. Πρώτον, μια διεξοδική μελέτη της υπάρχουσας κατάστασης του συστήματός μας και των καλύτερων στην Ευρώπη. Δεύτερον, τη διατύπωση του οράματος, δηλαδή τι εκπαίδευση θέλουμε να έχουμε π.χ. το όραμά μας είναι να κάνουμε σχολεία ποιότητας, και τρίτον τι πρέπει να κάνουμε, δηλαδή τι αλλαγές πρέπει να γίνουν για να φθάσουμε εκεί που θέλουμε.
Η εκπαίδευση χρειάζεται αλλαγή. Το μάθημα θα πρέπει να είναι διαδραστικό και όλοι οι μαθητές να έχουν τις ίδιες ευκαιρίες στη μάθηση χωρίς να σημειώνονται διακρίσεις. Αν δεχθούμε ότι όλα τα παιδιά μαθαίνουν διαφορετικά, τότε ο τρόπος που τα σχολεία σήμερα λειτουργούν, δηλαδή ένα μονολιθικό σύστημα που όλοι οι μαθητές διδάσκονται το ίδιο πράγμα, δεν θα μας επιτρέψει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά κατά τρόπο που να ταιριάζει στον καθένα. Πολύ λίγες ή ελάχιστες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις αναφέρονται στις βασικές αιτίες που επηρεάζουν την ικανότητα των μαθητών να μαθαίνουν. Οι ηγέτες της μάθησης πρέπει να αρχίσουν συζητήσεις για την καλύτερη παιδαγωγική και εκπαιδευτική αρχιτεκτονική για διάφορα είδη μαθητών.

Ο τρόπος της μάθησης πρέπει να αλλάξει στοχεύοντας στη βαθύτερη γνώση των μαθητών και όχι απλά στην πιστή τήρηση του αναλυτικού προγράμματος. Υπάρχει η αναγκαιότητα της ανάπτυξης της κριτικής σκέψης και της δημιουργικής τους ικανότητας παράλληλα με τη διεύρυνση των οριζόντων τους. Αυτά αποτελούν στοιχεία που θα βοηθήσουν τα παιδιά στο μέλλον να αποκτήσουν μία θέση στην αγορά εργασίας και να ανταποκρίνονται με επιτυχία στις απαιτήσεις της.
Προβλήματα μπορεί να υπάρχουν, αλλά οφείλουμε να γνωρίζουμε πως αυτά δεν λύνονται με κλειστά σχολεία, ούτε με αλυσίδες στις πόρτες. Οι σημερινές καταλήψεις είναι πρόκληση και ευκαιρία για την αναγέννηση της παιδείας. Ένα μεταρρυθμιστικό τσουνάμι με αλλαγή του εκπαιδευτικού της μοντέλου. Η αναγέννηση του εκπαιδευτικού συστήματος αποτελεί προϋπόθεση για την αναγέννηση και την επανεκκίνηση της χώρας. Η ολιστική μεταρρύθμιση της παιδείας είναι ο καλύτερος εορτασμός για τη συμπλήρωση 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το