Τοπικά

Οι φιλοξενούμενοι στο Γηροκομείο Βόλου πόζαραν στο φακό του Παναγιώτη Ανδριώτη “Θ”

Σ02 Φ1 ΔΙΣΤ ΠΡΟΣΩΠΟ

Η μοναξιά της τρίτης ηλικίας. Ένα «αγκάθι» της σύγχρονης κοινωνίας που αφορά σε όλους εκείνους οι οποίοι βρίσκονται στη δύση της ζωής τους και προσπαθούν να αναπληρώσουν το κενό από την έλλειψη των αγαπημένων ανθρώπων τους φιλοξενούμενοι σε οίκους ευγηρίας. Κι όμως, ακόμη και μέσα σ’ αυτά τα ιδρύματα, υπάρχουν γέροντες και γερόντισσες, που δεν χάνουν το χαμόγελό τους. Ετούτη την αχτίδα αισιοδοξίας στα πρόσωπα των ηλικιωμένων προσπάθησε να αποτυπώσει με το φακό του ο Παναγιώτης Ανδριώτης, μέσα από την έκθεση φωτογραφίας που έχει τίτλο «Γηροκομείον Βόλου» και σε λιγότερο από ένα μήνα θα ανοίξει τις πύλες της στο κοινό της πόλης.

Πριν από έναν περίπου χρόνο ο 39χρονος καλλιτέχνης αναζητώντας νέους φωτογραφικούς ορίζοντες, αποφάσισε να περάσει το κατώφλι του Γηροκομείου Βόλου και να έρθει κοντά στους ηλικιωμένους, οι οποίοι φιλοξενούνται εκεί, ξεκινώντας ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό για τον ίδιον: «Η ιδέα προέκυψε εντελώς τυχαία. Ήταν λίγο μετά από την ολοκλήρωση της 3ης ατομικής μου έκθεσης «Τα πρόσωπα των άλλων», στην οποία πρωταγωνιστούσαν άνθρωποι και ένιωσα πως ήθελα να δοκιμάσω κάτι διαφορετικό. Αρχές του 2015 πήγα στο ίδρυμα και βρέθηκα με την κ. Ματίνα Πατσή, την κοινωνική λειτουργό του Γηροκομείου. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που γνώρισα εκεί. Στην αρχή είχα κι εγώ τις επιφυλάξεις μου. Δεν ήξερα τι θα συναντούσα. Όμως όσα βίωσα στο χώρο, με έκαναν να αναθεωρήσω πολλά. Το θετικό ήταν πως και ο πρόεδρος του Γηροκομείου κ. Παύλος Πάνος συμφώνησε με την ιδέα μου. Εκείνο που με καθυστέρησε ήταν μέχρι να πάρω τη συγκατάθεση των συγγενών. Μας πήρε γύρω στους τρεις μήνες μέχρις ότου συμφωνήσουν όλοι. Κόντευε Μάρτιος, όταν άρχισα να πηγαίνω δύο φορές την εβδομάδα».

Ο Παναγιώτης Ανδριώτης μίλησε για την υποδοχή που έτυχε από τους ηλικιωμένους: «Όσο περνούσε ο καιρός και γνωριζόμασταν καλύτερα, τόσο περισσότερο μου ανοίγονταν. Στην αρχή ήταν επιφυλακτικοί. Γι’ αυτό κι εγώ δεν ξεκίνησα αμέσως να φωτογραφίζω. Αφιερώσαμε πολλές ώρες συζητώντας. Ήθελα να μου δώσουν κάτι από τον εαυτό τους και πάρα πολλές φορές δεν ήθελα να βάλω τη φωτογραφική μηχανή ανάμεσά μας. Έπρεπε να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους».

Σ02 Φ2 ΔΙΣΤ ΠΡΟΣΩΠΟ

Η πολύμηνη επαφή του με τους ανθρώπους που ζούνε στο Γηροκομείο, έφερε στην επιφάνεια και προσωπικά βιώματα του Παναγιώτη Ανδριώτη, ο οποίος εξομολογήθηκε: «Σίγουρα στάθηκα τυχερός, γιατί μεγάλωσα, έχοντας τους παππούδες στο πλευρό μου. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι πολύ έντονα ότι ένιωθα ασφάλεια κοντά τους. Ακόμη και μετά τα 18 χρόνια μου, την περίοδο που ήμουν στρατιώτης, είχα τον παππού και τη γιαγιά μου να με συμβουλεύουν. Έτσι περνώντας τόσο καιρό στο Γηροκομείο, κατάλαβα ότι είναι πολύ δύσκολο για ορισμένους ανθρώπους να περνούν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους μακριά από τα παιδιά τους. Θα τολμήσω να πω ότι δεν τους αξίζει τέτοιο τέλος. Θεωρώ ότι θα είχαν θέση στο σπίτι, να μεγαλώνουν τα εγγόνια τους. Η αγάπη των παππούδων σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Για την ακρίβεια, σε κάνει άνθρωπο με κεφαλαία γράμματα. Άλλοι λαοί, σέβονται τους γέροντες και τις γερόντισσες. Χαίρουν σεβασμού στην οικογένεια κι αυτό το έχουμε ξεχάσει τα τελευταία χρόνια».

Ο 39χρονος φωτογράφος δεν δίστασε να παραδεχθεί ότι η έκθεση «Γηροκομείον Βόλου» εξελίχθηκε σε ένα πολύτιμο μάθημα ζωής για εκείνον: «Υπήρξαν στιγμές που συγκινήθηκα, αλλά προσπάθησα να μη λυγίσω. Όταν τους άκουγα να λένε «καλώς το εγγόνι μου», το έβλεπα ως μία έκρηξη αισιοδοξίας, έβλεπα ότι ξεχνούσαν για λίγο τα προβλήματά τους. Πήγαινα στο Γηροκομείο επί ένα χρόνο και πιστεύω ότι αποκόμισα κάτι πολύτιμο, την επικοινωνία μαζί τους, κάτι που ελπίζω ότι θα φανεί και στην έκθεση. Συνάντησα ανθρώπους, οι οποίοι ακόμη και κατάκοιτοι στο κρεβάτι, με παρηγορούσαν με μία κουβέντα τους. Με εμψύχωναν, καθώς τους κοίταζα να ευχαριστούν το Θεό που ζούνε μία ακόμη ημέρα. Έβλεπαν το φως να μπαίνει από το παράθυρο ή άκουγαν τα πουλιά να κελαηδούνε και ένιωθαν ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Υπάρχει μοναξιά σήμερα. Θα έλεγα περισσότερη απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Κι αυτό με φόβισε πολύ. Η μοναξιά είναι η χειρότερη συντροφιά. Είμαστε τόσο μόνοι τελικά. Όμως, δεν πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε στον άνθρωπο».

Η 4η ατομική έκθεση του Μυτιληνιού φωτογράφου θα εγκαινιαστεί στις 2 Μαρτίου, στον εκθεσιακό χώρο του Γηροκομείου στην παραλία του Βόλου και θα διαρκέσει δύο εβδομάδες. Σαράντα μοναδικές φωτογραφίες, που επελέγησαν από τον Πλάτωνα Ριβέλλη, για τον οποίον ο Παναγιώτης Ανδριώτης είπε. «Χρωστάω πολλά στον Πλάτωνα Ριβέλλη και τον ευχαριστώ από τα βάθη καρδιάς μου, για τη συμβολή του στην πραγματοποίηση της έκθεσης. Είναι πραγματικός δάσκαλος και οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι διαφορετικός άνθρωπος κοντά του».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το