Η εντελέχεια κυρίαρχος σκοπός

Της ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΤΣΑΚΟΥΡΙΔΟΥ

Άρχιζε να ανθίζεις / ένας κύκλος είναι η ανθοφορία… / κλείστον και άνοιξε τον επόμενο… / είναι η προσφορά!

Της ψυχής το μεγαλείο επλούμισε / σαν άνοιξα τα μάτια μου στο φως, / ο λογισμός και η καρδιά λαγάρισε / η εντελέχεια κυρίαρχος σκοπός.
Στο προσωπικό μου σύμπαν δουλευτής / με το έργο των ματιών και της ψυχής, / εργάτης, αφέντης και συγκομιστής, / την πραμάτεια μου, αφιλόκερδα εδώρησα / κι ένα βήμα, στα ενδότερα εισχώρησα.
Έσκαφτα στα βάθη μου κι έψαχνα να βρω / της σοφίας, τον άυλο πλουτισμό, / το βούισμα της μέλισσας εις τον ανθό, / το πέταγμα της πεταλούδας / στον αναγεννητικό χορό.
Το νυν, ίσα με το Αεί / στην αέναη ατελεύτητη ζωή / που η κάμπια, ως το τέλος του κόσμου εννοεί.
Συνέχισα να ενδοσκαφώ / το αίνιγμα της πλάσης να αναζητώ, / τη δύναμη τη γενεσιουργώ,
την ευκαιρία που μου δόθηκε να ζω…
Το ξεδίπλωμα της μέρας / στων συνεπειών το πέρας, / στο πετράδι της αγνοίας το λευκό, / στων φωτοσυρμών μου το βυθό, / στο δακτυλίδι της τιμής / του κάματου και της υπομονής.
Με το φύσημα του αγέρα / και της αγάπης τα φτερά / πόθησα να φτερουγίσω / στα σύμπαντα τα φωτερά… / πλάι στου ήλιου το χαμόγελο / τη νάρκη της ζωής να διαλύσω…
Να πλημμυρίσω με ήχους, / μολπές, θεάματα, / υπέρτερων νοημάτων μαλάματα… / σ’ έναν μέγα ουρανό, / στης εκθάμβου μαρμαρυγής / τον κόσμο τον ιδεατό… / στου παντεχνήμονος πνεύματος
την υπερβατική αρμονία / στην έκσταση του νάματος, / του διαιώνιου πέπλου, / τη μυστική δεσποτεία.
Στον αχανή ρεούμενο ορίζοντα, / των συναστριών τον λαμπυρίζοντα, / στο περιδινίζων ταξίδι του νου / να ξεπεράσει τη στενεμένη / ανάγκη του κορμιού… / στου φωτός την προϊούσα ακμή, / σε μια αστραπιαία ανακωχή! / η ματιά το υπερβατικόν αγγίζει / και το «θανατικόν» αποστραγγίζει / κάτω απ’ τον ίσκιο / ενός ολοφώτεινου Λωτού, / η φαντασμαγορία του μηδενός, / είναι ο αστραπόχρονος κύκλος του καθενός.
Η άναρχη και ακατάλυτη / ουσία του παντός.
«Κι όταν γίνεις ένα με το Ένα τότε τα πάντα ανήκουν στον κανένα».