Του Κώστα Κεφαλογιάννη*
Την ώρα που ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος και οι συμπαίκτες του πάλευαν στο παρκέ του κλειστού του Βόλου για να γυρίσουν τον τελικό με την Τουρκία, στην κερκίδα ο δήμαρχος της πόλης Αχιλλέας Μπέος ζούσε το ματς με αγωνία.
Νομίζω ότι δεν έχει υπάρξει ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης εναλλαγή πλάνων που να περιγράφει το εθνικό μας δράμα με τόση ακρίβεια.
Από τη μία η Ελλάδα της ορμής και του χαμόγελου. Νέοι άνθρωποι παθιασμένοι, αποφασισμένοι, μονιασμένοι, έτοιμοι να χύσουν όσα κιλά ιδρώτα χρειαστεί για φτάσουν στο τέλος του δρόμου. Νέοι άνθρωποι που ξέρουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να τους χαριστεί και κανείς δεν τους οφείλει το παραμικρό. Το μάθημα είναι απλό και ειδικά σε αυτές τις ηλικίες, σαφώς σημαντικότερο από τα τρόπαια: Πάνω από τη νίκη ή την ήττα, υπάρχει η προσπάθεια. Ακόμα κι αν χάσεις, εφόσον τα έχεις δώσει όλα, μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος. Στην προκειμένη περίπτωση η προσπάθεια δικαιώθηκε. Κι έτσι , τα πιτσιρίκια του Ηλία Παπαθεοδώρου έζησαν στα 18 τους ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που μπορεί να σου χαρίσει ο αθλητισμός και η ζωή: Το συναίσθημα του να κατακτάς έντιμα, δίκαια και καθαρά, με αγαπημένους συνοδοιπόρους στο πλευρό σου, ένα σημαντικό στόχο.
Από την άλλη η σαπισμένη Ελλάδα των τελευταίων 40 χρόνων. Η Ελλάδα της λαμογιάς, της κουτοπονηριάς, της βλαχομαγκιάς. Η Ελλάδα που πουλάει μούρη, κυκλοφορεί με μπράβους, βρίζει, απειλεί και δέρνει όποιον δεν γουστάρει. Η Ελλάδα που πίνει τα ουίσκια της πρώτο τραπέζι πίστα, επιδεικνύοντας υπερήφανα την πανάκριβη κακογουστιά της, πληρωμένη ασφαλώς με δανεικά και κλεμμένα. Η Ελλάδα που περιφέρει, ως παράσημο και όχι ως ντροπή, την βαθιά ανηθικότητα της. Και που σχεδόν πάντα επιβραβεύεται για αυτήν με χρήματα, δόξα, δύναμη, ενίοτε και με δημαρχιλίκια.
Το χειρότερο δεν είναι ότι η δεύτερη Ελλάδα, ακόμα και σήμερα που μοιάζει να τρεκλίζει, κερδίζει πάντα την πρώτη. Το χειρότερο είναι ότι έχει γίνει όλο και πιο δύσκολο να τις ξεχωρίσεις. Οι ίδιοι άνθρωποι που γέμισαν το κλειστό του Βόλου και τραγούδησαν με δάκρυα τον Εθνικό Ύμνο, οι ίδιοι άνθρωποι που φόρτωσαν τα social media με εθνική υπερηφάνεια και συγχαρητήρια στα παιδιά, οι ίδιοι άνθρωποι θα βρίζουν τη μάνα του Χαραλαμπόπουλου στο επόμενο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Ο Διονύσης Σαββόπουλος τραγουδούσε πριν από πολλά χρόνια; «Ο κόσμος λιώνει , σα δωμάτιο με σόμπα κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το πιοτό». Οι δυο Ελλάδες δεν κάθονται οι μία απέναντι στην άλλη, σαν εχθροί. Οι δυο Ελλάδες συνυπάρχουν μέσα μας και συχνά εναλλάσσονται στο τιμόνι, όπως εναλλάσσονταν τα πλάνα από το μετάλλιο του Παπαγιάννη, στο μετάλλιο του Μπέου… Μόνο που αυτό δεν αποτελεί κάποια εκ γενετής ανωμαλία (όπως αναφέρει στο ίδιο τραγούδι ο Νιόνιος). Αποτελεί μια επίκτητη, κακή συνήθεια. Αποτελεί επιλογή. Στο τέλος της ημέρας, ο καθένας επιλέγει ποια Ελλάδα θέλει να υπηρετήσει το επόμενο πρωί. Του Μπέου ή του Χαραλαμπόπουλου;
Ναι, εντάξει, την Ελλάδα του Χαραλαμπόπουλου θα σπεύσετε όλοι να απαντήσετε (απαντήσουμε…), κάνοντας μπόλικη φασαρία για γίνεται περισσότερο πειστικοί (στον εαυτό σας ίσως;) Ακόμα και μέσα στη φασαρία πάντως, αν στήσετε αυτί, είμαι βέβαιος ότι θα ακούσετε κάπου στο βάθος, σαν ηχητικό χαλί, να χλευάζει και τις καλές σας προθέσεις και τις δικές μου, ηθικοπλαστικές παπαρολογίες.
Δεν είναι τα πανηγύρια της Εθνικής φυσικά. Το ειρωνικό γέλιο του εκλεγμένου Δημάρχου Βόλου είναι…
* Πηγή www.sdna.gr