Τοπικά

Η διαδρομή από το μαρτύριο της χρήσης ουσιών στην ανάρρωση “Θ”

oikonomikh-eleytheria

Όλο και αυξάνεται το ενδιαφέρον γονέων που τα παιδιά τους έχουν εθιστεί στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, και οι οποίοι μεταβαίνουν στις ανώνυμες οικογένειες εθισμένων ατόμων λαμβάνοντας πολύπλευρη στήριξη. Και εκτός από τους γονείς μπορούν να απευθυνθούν εκεί και συγγενείς που αντιμετωπίζουν τέτοιες περιπτώσεις στο περιβάλλον τους. Στο Βόλο οι ανώνυμες οικογένειες εθισμένων ατόμων λειτουργούν εδώ και ένα χρόνο.

Οι Ανώνυμες Οικογένειες είναι ένα πρόγραμμα ομάδων εθελοντικής αυτοβοήθειας, ανώνυμο και εχέμυθο που βασίζεται στις εμπειρίες των μελών του και εφαρμόζεται στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Στις Ομάδες αυτές μπορεί κανείς να βρει τη δύναμη και την ελπίδα να λύσει τα προβλήματά του που έχουν προέλθει από τη χρήση ουσιών ή αλκοόλ αγαπημένων του προσώπων, αλλάζοντας συμπεριφορά του και αυτό μπορεί ίσως να οδηγήσει και στην ανάρρωση και του ίδιου εθισμένου.

Οι ανώνυμες οικογένειες εθισμένων ατόμων στεγάζονται στο Κοινωνικό Κέντρο, στην περιοχή της Νέας Δημητριάδας, απέναντι από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου, στον πρώτο όρο κάθε Τετάρτη από τα 7 το απόγευμα μέχρι τις 9 το βράδυ. Ο χώρος παραχωρήθηκε από το Δήμο Βόλου.

Το ιδιαίτερο στοιχείο είναι πως τις ανώνυμες οικογένειες απαρτίζουν γονείς και συγγενείς που και αυτοί παλιότερα κλήθηκαν να βοηθήσουν άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος.

Η αρχή του προβλήματος

Η κ. Μαρία, από τις ανώνυμες οικογένειας εθισμένων ατόμων περιγράφει στη «Θ» πολύ χαρακτηριστικά την όλη εμπειρία της βίωσης του εθισμού στο παιδί

Όπως τονίζει «Ο εθισμός στα ναρκωτικά ή το αλκοόλ επηρεάζει όλη την οικογένεια. Όσοι είμαστε κοντά στον εθισμένο, έχουμε παγιδευτεί από τη χρήση του και από την συμπεριφορά του.  Στην αρχή υπάρχει η άρνηση να αποδεχθούμε το γεγονός.
Λέμε δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν, είναι η εφηβεία που είναι διαφορετικός/ή, είμαστε καλή οικογένεια, ήμουν καλή μάνα, καλός πατέρας, έτσι είναι σήμερα τα παιδιά, άλλαξε η κοινωνία, όχι δεν είναι ναρκομανής ή αλκοολικός ο γιος μου ή η κόρη μου. Απλά κάτι συμβαίνει…

Μετά, όταν πλέον σιγουρευόμαστε για τη χρήση, αντιδρούμε. Στην αρχή ντρεπόμαστε, προσπαθούμε κατ’ ιδίαν να χειριστούμε την κατάσταση. Βιώνουμε την απομόνωση. Κοινωνική απομόνωση, απομόνωση από συγγενείς και φίλους, που εμείς την προκαλούμε. Για την ακρίβεια αρχίζουμε να κρυβόμαστε, μην το μάθουν οι άλλοι, ο κόσμος, οι συνάδελφοι και τι θα πουν για τα χάλια μας….Έχουμε θλίψη, παθαίνουμε κατάθλιψη, είμαστε σε απόγνωση. Ρίχνουμε το φταίξιμο στον εαυτό μας, στα δικά μας λάθη και καταλήγουμε να αναλαμβάνουμε τα πλήγματα, τους φόβους και την ενοχή του ναρκομανή ή του αλκοολικού» σημειώνει.

Η συνεξάρτηση της οικογένειας

Και προσθέτει «Σταδιακά αρχίζουμε τον έλεγχο. Καταμετρούμε τη χρήση που κάνει. Πετούμε τις ουσίες και τα ποτά που έχει στην αποχέτευση, ψάχνουμε στο σπίτι για κρυμμένες δόσεις, τον παρακολουθούμε, του φωνάζουμε, τον απειλούμε, τον εκλιπαρούμε…
Κάθε σκέψη μας κατευθύνεται στο τι κάνει ή δεν κάνει καθώς και στο πώς θα τον κάνουμε να σταματήσει τις ουσίες.  Αρρωσταίνουμε, πολλές φορές βαριά, από μία άλλη οικογενειακή αρρώστια, αυτή της συνεξάρτησης.
Όλοι μας ξέρουμε, πόσο επίπονο είναι το να παρακολουθείς άλλους ανθρώπους να σκοτώνουν σιγά-σιγά τον εαυτό τους με τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ.  Οι εθισμένοι, όσο προχωράει η αρρώστια τους, αρχίζουν να μην ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους, την κοινή καθημερινότητα, τα παιδιά τους, τους παλιούς καλούς φίλους τους, για μας, για την κατάσταση της υγείας τους. Εμείς όμως, οι άνθρωποι γύρω τους, ανησυχούμε πολύ. Και τότε αρχίζουμε τα λάθη. Κάνουμε το λάθος να τους καλύπτουμε. Τακτοποιούμε τα πάντα, βρίσκουμε δικαιολογίες, λέμε μικρά ψέματα ή και μεγάλα για να διορθώσουμε καταστάσεις, αναλαμβάνουμε τις δικές τους ευθύνες, τους καλύπτουμε και τους γλιτώνουμε από τις επιπτώσεις της χρήσης πληρώνοντας δικηγόρους, άλλους ανθρώπους για ατυχήματα που προκαλούν, πληρώνουμε τα χρέη τους και τόσα άλλα».

Πρώτα σωτήρες, μετά θύματα

 Η ίδια συνεχίζει λέγοντας πως «Αργά ή γρήγορα η συμπεριφορά του εθισμένου μας θυμώνει και μας φοβίζει. Πολλές φορές πάρα πολύ. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο εθισμένος μας λέει ψέματα, δεν αναλαμβάνει ευθύνες, εκμεταλλεύεται εμάς αλλά και τους άλλους γύρω μας.

Αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι δεν μας αγαπά και θέλουμε να ανταποδώσουμε το χτύπημα, να τον τιμωρήσουμε, να τον αναγκάσουμε να πληρώσει για τον πόνο και την απογοήτευση που μας προκάλεσε με την ανεξέλεγκτη χρήση των ουσιών του.
Τις περισσότερες φορές φοβόμαστε πολύ και του δίνουμε ό,τι μας ζητά, αρκεί να μην μας χτυπήσει, μην κάνει κακό στο σπίτι, στους υπόλοιπους της οικογένειας.
Πολλές φορές δεχόμαστε τις υποσχέσεις του, τον πιστεύουμε, όταν μας λέει ότι είναι η τελευταία φορά, ή ότι θα προσπαθήσει να το ελέγξει, ότι θα πάει κάποια στιγμή σε πρόγραμμα…»

Τα συναισθήματα

 Και καταλήγει λέγοντας πως «Κάθε φορά που υπάρχει μία περίοδος νηφαλιότητας θέλουμε να πιστεύουμε ότι το πρόβλημα ξεπεράστηκε. Και, όταν αντιληφθούμε ότι κάτι δεν πάει καλά πάλι σε σχέση με την χρήση και τη συμπεριφορά του, το κρύβουμε ακόμη και από τον ίδιο μας τον εαυτό… Πέφτουμε πάλι στην άρνηση. Κι αρχίζει ο ίδιος κύκλος. Άρνηση, ντροπή, θλίψη, απόγνωση, κάλυψη, θυμός, φόβος…

Ίσως η πιο σοβαρή βλάβη σε όλους εμάς που μοιραστήκαμε ένα μέρος της ζωής μας με έναν ναρκομανή/αλκοολικό είναι ότι αποκτούμε πλέον την πεποίθηση ότι το φταίξιμο είναι δικό μας, είμαστε ένοχοι και για το ότι «έπεσε» στις ουσίες και για το ότι δεν «ξέφυγε» από αυτές. Δεν ήμασταν άξιοι ή αρκετά πειστικοί, δεν καταφέραμε να τον ελέγξουμε, δεν ήμασταν αρκετά έξυπνοι ώστε να λύσουμε εμείς το πρόβλημά του, να τον σώσουμε. Και γι΄ αυτό υπομένουμε τις καταστάσεις».

Οι ανώνυμες οικογένειες

Η κ. Μαρία περιγράφει παράλληλα το ρόλο των ανώνυμων οικογενειών υπογραμμίζοντας πως «Εμείς που ξεφύγαμε από τη λογική «τα εν οίκω μη εν Δήμω» και απευθυνθήκαμε σε δομές στήριξης των οικογενειών που πλήττονται από την αρρώστια του εθισμού στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ, ήμασταν στην αρχή και εμείς απελπισμένοι, φοβισμένοι, ανίκανοι να πιστέψουμε στην πιθανότητα μιας αλλαγής στη ζωή μας και στη ζωή του εθισμένου.
Είχαμε χαλάσει τη ζωή μας, ανίκανοι να συνεχίσουμε να ζούμε όπως πριν, πριν τα ναρκωτικά ή το αλκοόλ μας χτυπήσουν την πόρτα.
Αισθανόμασταν εξαπατημένοι από το ίδιο μας το παιδί ή από έναν αγαπημένο σύντροφο, εγκλωβισμένοι, παραφορτωμένοι με ευθύνες, ανεπιθύμητοι, χωρίς αγάπη και μόνοι.
Ή μπορεί και να τα κρύβαμε όλα αυτά και να θεωρούσαμε ότι όλα τα κάναμε καλά, να ήμασταν υπερόπτες, μάγκες, να μην βλέπαμε ότι αυτό που ήμασταν ως τότε δεν βοηθούσε την κατάσταση, ούτε εμάς τους ίδιους, ούτε τον εθισμένο.
Πολλοί από εμάς ήρθαμε και στις Ανώνυμες Οικογένειες εθισμένων ατόμων και βγήκαμε από το καβούκι μας…
Και συνεχίζουμε να ερχόμαστε γιατί το θέλουμε, γιατί καταλάβαμε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια, ότι ο τρόπος σκέψης μας και οι αντιδράσεις μας έπρεπε επιτέλους να αλλάξουν και ότι αυτό το οφείλουμε στη μία και μοναδική ζωή που έχουμε, αλλά και στα ίδια τα αγαπημένα μας πρόσωπα που είναι εθισμένα στα ναρκωτικά ή το αλκοόλ.
Στις Ανώνυμες Οικογένειες αρχίζουμε να μαθαίνουμε πώς να αντιμετωπίζουμε το πάθος μας, τις έμμονες ιδέες μας, την ανησυχία μας, την άρνησή μας, την ενοχή μας, το φόβο μας, τη δική μας αρρώστια της συνεξάρτησης, πως να ξαλαφρώνουμε τα συναισθηματικά μας βάρη.
Μαθαίνουμε να μοιραζόμαστε την εμπειρία μας, τη δύναμη και την ελπίδα με άλλους ανθρώπους που πέρασαν ή είναι στο μονοπάτι αυτής της δύσκολης οικογενειακής ασθένειας.
Σιγά σιγά, μέσα από τις συναντήσεις μας αντιλαμβανόμαστε ότι πολλές από τις ταλαιπωρίες μας προέρχονται από τη δική μας στάση και συμπεριφορά και προσπαθούμε να αλλάξουμε, να μάθουμε για τις ευθύνες απέναντι στον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε συναισθήματα αυτοεκτίμησης, αγάπης και να αναπτυχθούμε, άσχετα εάν κάποιο μέλος της οικογένειάς μας ακόμη δεν έχει αποφασίσει να αναρρώσει από την αρρώστια του εθισμού. Και μέσα από αυτήν την αλλαγή, που άλλες φορές έρχεται σιγά σιγά, ή πιο γρήγορα, αρχίζουμε να βλέπουμε αλλαγή και στον ίδιο τον εθισμένο και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μας».

Σε κάθε περίπτωση οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνούν στα τηλέφωνα 6972011167 ή6972241390.

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το