Ο Νίκος, ο Κώστας και η Δήμητρα ανήκουν ίσως στους τυχερούς. Eχουν πια ένα κλειδί στην τσέπη. «Είναι σοβαρό συναίσθημα να μπορείς να ανοίγεις μια πόρτα και να μπαίνεις στο σπίτι σου. Eχεις το κάστρο σου», λέει ο Νίκος ανεβαίνοντας τα 71 σκαλιά για να φτάσει στο δώμα του τετάρτου. Η πολυκατοικία στον Νέο Κόσμο δεν έχει ασανσέρ. Αυτό όμως είναι το τελευταίο που τον νοιάζει.
Μετά από τέσσερα χρόνια στους δρόμους ξέρει καλά τι σημαίνει να είσαι άστεγος. Κι ακόμη καλύτερα, πώς είναι να βρίσκεις ανάσα…
Η πρόσφατη τραγωδία στους Αμπελόκηπους, με τον άνδρα που έχασε τη ζωή του στην προσπάθειά του να ζεσταθεί, φέρνει για πολλοστή φορά στο προσκήνιο το τραγικό αφήγημα των αστέγων, που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις μέσα στην κρίση. Υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Αυτή των ανθρώπων που τα καταφέρνουν να σηκώσουν κεφάλι, να φύγουν από το παγκάκι και να βρουν ένα κεραμίδι. Δεν είναι εύκολο, όχι όμως ακατόρθωτο. Δεκαπέντε από τους ωφελούμενους της «Σχεδίας», του περιοδικού που πωλούν οι άστεγοι στον δρόμο για να έχουν ένα εισόδημα, το έχουν καταφέρει.
Το μεγάλο βήμα
Ο 57χρονος Νίκος Θεοδωρίδης είναι ένας από αυτούς. Εδώ και τρεις μήνες έκανε το μεγάλο βήμα. Τώρα που μπορεί να δίνει ένα ενοίκιο, έστω συμβολικό ή και καθυστερημένο, έπιασε ένα σπιτάκι συγγενή του. «Είμαι και περήφανος. Δεν ήθελα να γίνομαι φόρτωμα σε κανέναν». Το γέμισε με έπιπλα και χαλιά από φίλους, συγγενείς ή και τον δρόμο. Ψωνίζει τα αναγκαία για το φαγητό. Εχει ξαναρχίσει να διαβάζει. Πάνω στο τραπεζάκι βλέπω ένα βιβλίο της Γαλάτειας Σαράντη. Αλλά αυτή την εποχή διαβάζει Αύγουστο Κορτώ. «Oταν είσαι στον δρόμο, πού να διαβάσεις; Στο παγκάκι; Δεν σε αφήνει το μυαλό».
Αναλυτικά στο www.ethnos.gr