Η αποτυχία έχει το δικό της μουσείο (photos)

Το χρονοντούλαπο της Ιστορίας είναι γεμάτο με περιπτώσεις προϊόντων που σε πείσμα των σχεδιαστών τους και παρά τις άοκνες προσπάθειες εταιρειών προώθησης οι καταναλωτές τούς γύρισαν την πλάτη. Εκτός από το χρονοντούλαπο, όμως, υπάρχει και ένας άλλος χώρος όπου μπορείτε να δείτε ουκ ολίγες αποτυχίες.
Το Μουσείο της Αποτυχίας (ναι, υπάρχει τέτοιο) βρίσκεται στη Σουηδία και είναι δημιούργημα του παθιασμένου ψυχολόγου Σάμιουελ Γουεστ, ο οποίος συγκέντρωσε προϊόντα που δεν ευδοκίμησαν στον σκληρό κόσμο της κατανάλωσης.
Οι επισκέπτες έχουν την ευκαιρία να δουν, μεταξύ αλλων, τη μάσκα χαλάρωσης που θυμίζει κάτι από την ταινία τρόμου «Παρασκευή και 13», τη διαφανή Πέπσι, την Κόκα Κόλα με καφέ, τα πατατάκι Πρινγκλς χωρίς λιπαρά, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι όπου -σε μια προσπάθεια μίμησης της Μονόπολι- προσπαθείς να γίνεις πλούσιος σαν τον Τραμπ.

Υπάρχουν, επίσης, παράξενα ποδήλατα που δεν ευτύχησαν, καθώς και το Segway που όταν παρουσιάστηκε χαρακτηρίστηκε ως ο διάδοχος του αυτοκινήτου. Υποτίθεται, μάλιστα, πως οι πόλεις μας θα άλλαζαν μορφή, καθώς το Segway θα επανακαθόριζε τον τρόπο με τον οποίο μετακινούμαστε. Αν εξαιρέσουμε τις τουριστικές περιοχές, όμως, το Segway δεν είδε τις ρόδες του να κυλάνε πολύ πιο μακριά, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις όπως για παράδειγμα στην Πράγα η χρήση του απαγορεύεται στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Ο κόσμος της τεχνολογίας έχει ισχυρή, βεβαίως, εκπροσώπηση στο μουσείο.
Οι επισκέπτες θα δουν το βίντεο τεχνολογίας Betamax της Sony, το οποίο προωθήθηκε εμφατικά από την ιαπωνική εταιρεία την εποχή της εμφάνισης των συσκευών βίντεο αλλά ο κόσμος προτίμησε την τεχνολογία VHS. Υπάρχουν, επίσης, τα τηλέφωνα της Motorola για το δορυφορικό δίκτυο Iridium, καθώς και τα Google Glass που η Google παρουσίασε με περισσή αισιοδοξία αλλά υποχρεώθηκε να τα αποσύρει από την αγορά βλέποντας πως κανείς δεν ήθελε να έχει έναν υπολογιστή σε -κυριολεκτικά- απόσταση αναπνοής από το πρόσωπό του.

Ένα άλλο προϊόν, το οποίο δεν ευτυχήσαμε να δούμε στην Ελλάδα, ήταν τα πλαστικά ποδήλατα Itera που είχε κατασκευάσει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η γνωστή Volvo. Το ενδιαφέρον των καταναλωτών ήταν αρχικά έντονο αλλά μετά έπεσε κατακόρυφα διότι τα πλαστικά εξαρτήματα (ιδίως εκείνης της εποχής) δεν είχαν την ευλυγισία του μετάλλου, έσπαγαν εύκολα και η εξεύρεση ανταλλακτικών ήταν δύσκολη υπόθεση. Στην αποτυχία πρέπει να συνέβαλε το γεγονός ότι ο αγοραστής έπρεπε να συναρμολογήσει μόνος του το ποδήλατο.

Ο Σ. Γουέστ καλεί τους επισκέπτες να αντιμετωπίζουν τα εκθέματα ως «σκαλιά» στην επιτυχία. Οπως ο ίδιος λέει, η καινοτομία είναι πολλές φορές αποτέλεσμα απανωτών αποτυχιών και βεβαίως έχει δίκιο αλλά τι μπορεί να είχε στο μυαλό του εκείνος που περίμενε πως οι εργένηδες θα αγόραζαν αλεσμένη τροφή όμοια με τις βρεφικές;

Βεβαίως το μουσείο έχει ουκ ολίγα σημεία όπου ο επισκέπτης θα αναρωτηθεί τι στο καλό είχαν στο μυαλό τους τα τμήματα έρευνας των εταιρειών που έδωσαν το πράσινο φως για την κυκλοφορία προϊόντων που… απέτυχαν μεγαλειωδώς. Νομίζω πως ιδιαίτερη αναφορά μπορούμε να κάνουμε για την Colgate που είχε λανσάρει κατεψυγμένα λαζάνια, ελπίζοντας πως οι άνθρωποι θα ήθελαν να φάνε κάποιο προϊόν της. Όπως αποδείχτηκε, δεν ήθελαν…

Πηγή: economistas.gr