Της Χαράς Ζήκα,
χημικού, δρ Φαρμακευτικής
Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν από απολαύσεις, μία από αυτές ήταν και το κρασί. Τους το δίδαξε ο θεός Διόνυσος, ο οποίος σύμφωνα με τις ορφικές διηγήσεις διαμελίστηκε από τους Τιτάνες και τα κομμάτια του τα έβρασαν σε ένα καζάνι. Στη συνέχεια τα έθαψαν και από αυτά γεννήθηκαν τα αμπέλια.
Έχουν διασωθεί αρχαία κείμενα με κάθε είδους πληροφορία περί οίνου, ενώ ο Πλίνιος αναφέρει την ύπαρξη κρασιού ηλικίας 200 χρόνων! Ήταν σπάνιο και πανάκριβο και το πρόσθεταν σε σταγόνες, ώστε να βελτιώνεται η γεύση των συνηθισμένων κρασιών. Οι Ρωμαίοι παρασκεύαζαν κρασιά με ποικίλες φαρμακευτικές δράσεις και ο Θεόφραστος αναφέρει είδη κρασιών που αυξάνουν τις ορμές των αντρών και τη γονιμότητα των γυναικών, καθώς και άλλα είδη με αντισυλληπτικές και εκτρωσιογόνες ιδιότητες!
Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος γίνεται για το κόκκινο κρασί, το οποίο περιέχει πολύ σημαντικές αντιοξειδωτικές ουσίες που δρουν προστατευτικά για τον οργανισμό μας, ακόμη και από ορισμένους τύπους καρκίνου. Είναι πλέον αποδεδειγμένο επιστημονικά, ότι η μέτρια κατανάλωση κρασιού μειώνει την πιθανότητα προσβολής από στεφανιαία νόσο. Το διοξείδιο του θείου που προστίθεται ως συντηρητικό, ιδιαίτερα στα λευκά κρασιά, παρεμποδίζει την οξείδωση και από την ανάπτυξη μικροοργανισμών και είναι απολύτως αβλαβές.
Τα κόκκινα κρασιά ωριμάζουν αρχικά σε βαρέλια και μετά σε μπουκάλια. Τα δρύινα βαρέλια είναι τα καλύτερα, γιατί μεταφέρονται κάποιες χημικές ουσίες από το ξύλο στο κρασί οπότε βελτιώνεται σημαντικά η γεύση. Αλλά δε γίνεται να ολοκληρωθεί η ωρίμανση στα βαρέλια, γιατί μπορεί τελικά να οξειδωθεί η αλκοόλη, δηλαδή να γίνει ξίδι. Τα μπουκάλια θα πρέπει να πωματίζονται με φελλό και να αποθηκεύονται πλαγιασμένα, ώστε να διατηρείται υγρός ο φελλός και να διογκώνεται ώστε να εμποδίζει την είσοδο του οξυγόνου. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας για τη δεύτερη ωρίμανση χρησιμοποιούσαν τους αμφορείς, φτιαγμένους από ειδικό υλικό αδιαπέραστο από τον αέρα.
Πάντως χρειάζεται προσοχή, γιατί αν και επικρατεί η άποψη ότι όσο παλαιότερο είναι ένα κρασί τόσο καλύτερη η γεύση του, δεν ισχύει πάντα. Τα λευκά κρασιά εκτός κάποιων εξαιρέσεων, πρέπει να καταναλώνονται μέσα σε 12 έως 18 μήνες από την παραγωγή τους. Αντίθετα τα ερυθρά αντέχουν περισσότερο στο χρόνο, αλλά καλό είναι να καταναλώνονται μέσα σε 5 με 10 χρόνια. Υπάρχουν όμως και κάποια που αντέχουν ακόμη και 40 χρόνια. Με ένα τέτοιο κρασί, «στη σκιά ενός δέντρου… κι εσύ πλάι μου να τραγουδάς στην ερημιά» η ερημιά γίνεται πράγματι παράδεισος, όπως γράφει ο Ομάρ Καγιάμ σε ένα ρουμπαγιάτ.