Η αλήθεια για την ψυχική υγεία των παιδιών που μεγαλώνουν από ζευγάρι ομοφυλόφιλων γονέων

Του Δημήτρη Τσουκάλη,
ψυχολόγου,
Msc Παιδοψυχολογία

Τα ποσοστά μη-ετεροφυλόφιλων ανθρώπων (ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων, τρανσέξουαλ κ.λπ.) αυξάνονται με πρωτοφανή ταχύτητα κάθε χρόνο, ιδιαίτερα στην Αμερική, όπου ένα σε έξι άτομα ηλικίας 18 έως 24 ετών, δηλώνει μη-ετεροφυλόφιλο.
Οι μη-ετεροφυλόφιλοι άνθρωποι έχουν από διπλάσια έως τετραπλάσια συχνότητα ψυχιατρικών ασθενειών σε σχέση με τους ετεροφυλόφιλους. Συγκεκριμένα τα άτομα με τις περισσότερες και σοβαρότερες ψυχιατρικές ασθένειες είναι οι τρανσέξουαλ, δεύτεροι έρχονται οι αμφιφυλόφιλοι, τρίτοι οι ομοφυλόφιλοι, ενώ τις λιγότερες ψυχικές ασθένειές έχουν οι ετεροφυλόφιλοι. Το στίγμα και ο εκφοβισμός που βιώνουν επιδρούν αρνητικά στην ψυχοσύνθεση τους, αλλά μόνο έως έναν βαθμό, ο οποίος βαθμός δεν εξηγεί τις αυξημένες ψυχιατρικές ασθένειες σε αυτούς τους ανθρώπους.
Οι μη-ετεροφυλόφιλοι κατά μέσο όρο έχουν περισσότερα χαρακτηριστικά της «σκοτεινής τριάδας προσωπικοτήτων» σε σχέση με τους ετεροφυλόφυλους.
Η «σκοτεινή τριάδα» αποτελείται από τρία είδη κακόβουλων, παραβατικών και εγωκεντρικών προσωπικοτήτων που είναι ο ψυχοπαθής, ο ναρκισσιστής και ο μακιαβελικός χαρακτήρας. Ο ψυχοπαθής χαρακτήρας έχει λίγη έως μηδενική ενοχή όταν κάνει εγκληματικές πράξεις. Μπορεί να κάνει φόνο χωρίς καμία ενοχή ή ακόμα και να νιώσει περήφανος για κάποιο έγκλημα που έκανε.
Ο ναρκισσιστής ζει για να γεμίζει το αίσθημα μεγαλείου που έχει για τον εαυτό του, έτσι συσχετίζεται χωρίς αληθινά συναισθήματα, μόνο για συμφέρον, έχει έπαρση, κολακεύει τους ανώτερους για το προσωπικό του συμφέρον, υποτιμάει τους άλλους για να νιώσει ανώτερος, «πατάει επί πτωμάτων».
Ο μακιαβελικός είναι δολοπλόκος, παριστάνει εξωτερικά τον καλό άνθρωπο, αλλά μέσα του έχει συμφέρον να εκμεταλλευτεί και χειριστεί ανθρώπους σαν αντικείμενα αποκλειστικά προς όφελός του και για αυτό είναι βαθιά κυνικός, αναίσθητος και ανήθικος. Και οι τρεις χαρακτήρες της σκοτεινής τριάδας χαρακτηρίζονται από υπερβολικό εγωισμό, ανικανότητα να αγαπήσουν αληθινά, ελαττωμένη έως μηδενική ενσυναίσθηση, δεν μετανιώνουν για τις πράξεις τους, δεν ενδιαφέρονται αληθινά για άλλους ανθρώπους.

Τα παιδιά χρειάζονται και τα δύο φύλα γονέων ή όχι;
Μυριάδες έρευνες σε όλο τον κόσμο, έχουν αδιαμφισβήτητα αποδείξει πως τα παιδιά για να ισορροπήσουν ψυχικά χρειάζονται ταυτόχρονα έναν πατέρα και μια μητέρα, διότι τα δύο φύλα είναι αλληλοσυμπληρωματικά με κάποιες κοινές ικανότητες, αλλά και κάποιες ξεχωριστές ικανότητες. Τα παιδιά είναι απολύτως απαραίτητο να γεμίσει η ψυχή τους από μητέρα και πατέρα, αλλιώς το παιδί έχει κενό στην ψυχή του και δυσκολεύεται πολύ να ισορροπήσει ψυχικά και κοινωνικά. Στις μονογονεϊκές οικογένειες που λείπει ένας από τους δύο (πατέρας η μητέρα) λόγω διαζυγίου ή θανάτου ή αδιαφορίας από τον γονιό, τα παιδιά μπορούν να ισορροπήσουν, όταν βρουν ένα σταθερό, ισχυρό και αρκετά καλό γονικό υποκατάστατο από το φύλο του γονέα που λείπει. Για παράδειγμα, όταν δεν υπάρχει πατέρας, το παιδί μπορεί να ισορροπήσει, όταν έχει ένα αρκετά καλό υποκατάστατο πατέρα στο πρόσωπο ενός άνδρα που μακροχρόνια, σταθερά και ισχυρά παίρνει τον ρόλο του πατέρα (π.χ. πατριός, θείος/παππούς) Το ίδιο ισχύει και όταν λείπει η μητέρα: αν το παιδί βρει σε κάποιο θηλυκό όπως στη θεία, νονά ή μητριά, ένα αρκετά καλό μητρικό υποκατάστατο, τότε το παιδί μπορεί να ισορροπήσει.

Οι έρευνες που συγκρίνουν την ψυχική υγεία παιδιών που μεγάλωσαν με ζευγάρι ετεροφυλόφυλων και ομοφυλόφιλων γονέων, είναι διχασμένες σε 2 ομάδες: στην 1η ομάδα είναι οι έρευνες υπέρ των ομόφυλων ζευγαριών (2 ομοφυλόφιλοι άνδρες ή 2 ομοφυλόφιλες γυναίκες). Αυτές οι έρευνες ισχυρίζονται πως οι ομοφυλόφιλοι είναι το ίδιο καλοί γονείς και μερικές φορές είναι καλύτεροι γονείς από τους ετεροφυλόφιλους και πως τα παιδιά των ομοφυλόφιλων έχουν την ίδια ψυχική υγεία αν όχι καλύτερη, σε σχέση με τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων. Αυτή η ομάδα ερευνών είναι η πλειοψηφία σε αριθμό, αλλά έχουν πολύ χαμηλή ποιότητα μεθοδολογίας, πολλά, σοβαρά και επαναλαμβανόμενα λάθη, συστηματική και έντονη μεροληψία σε τόσο μεγάλο βαθμό, που καθιστά αυτές τις έρευνες αναξιόπιστες. Τα μεθοδολογικά λάθη των ερευνών αυτών είναι ότι οι ερευνητές της 1η ομάδας ψάχνουν και βρίσκουν πληθυσμούς που τους βολεύουν, με συγκεκριμένους τρόπους που τους βολεύουν, κάνουν συγκεκριμένες ερωτήσεις που τους βολεύουν, σε συγκεκριμένους ανθρώπους που τους βολεύουν, για να πάρουν συγκεκριμένες απαντήσεις που τους βολεύουν έτσι ώστε να ισχυριστούν αυτό που θέλουν, το ότι οι ομοφυλόφιλοι γονείς είναι όχι μόνο το ίδιο καλοί, αλλά και καλύτεροι γονείς από τους ετεροφυλόφιλους. Οι δημιουργοί των αναξιόπιστων ερευνών υπέρ της ομοφυλόφιλης γονικότητας, συχνά δημόσια αυτοπροσδιορίζονται οι ίδιοι ως ομοφυλόφιλοι, συχνά λαμβάνουν επιδοτήσεις για την έρευνά τους από συλλόγους lgbt (λεσβιών, γκέι ανδρών, αμφιφυλόφιλων και τρανσέξουαλ).

Στη 2η ομάδα ερευνών είναι οι έρευνες υπέρ των ετερόφυλων ζευγαριών, οι οποίες ισχυρίζονται πως τα παιδιά των ομοφυλόφιλων έχουν περισσότερα και σοβαρότερα προβλήματα σε σχέση με τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων. Αυτές οι έρευνες είναι λίγες σε αριθμό, αλλά έχουν πολύ καλύτερη ποιότητα μεθοδολογίας και πολύ καλύτερη αξιοπιστία. Παρόλο που οι έρευνες της 2ης ομάδας έλαβαν αυστηρή κριτική από διαφωνούντες ερευνητές της 1ης ομάδας, δεν έχουν κανένα σοβαρό ή ουσιαστικό μεθοδολογικό λάθος που να καθιστά τα αποτελέσματά τους αναξιόπιστα. Συνεχίζουν και είναι αξιόπιστες. Αναλυτικά, οι έρευνες της 2ης ομάδας βρίσκουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες από ομοφυλόφιλους γονείς, έχουν χαμηλότερη σχολική επίδοση και περισσότερες πιθανότητες να εγκαταλείψουν το σχολείο, περισσότερα συναισθηματικά προβλήματα και ειδικά πολύ περισσότερα συμπτώματα διαταραχής ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, περισσότερη δυσκολία να εμπιστευτούν ανθρώπους. Στις ερωτικές τους σχέσεις έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να συνάψουν δεσμό ψυχικής εγγύτητας, έχουν περισσότερο άγχος, θλίψη, μεγαλύτερη ανασφάλεια και καχυποψία και μικρότερη πιθανότητα να βασιστούν στην ερωτική τους σχέση.
Τα παιδιά ομοφυλόφιλου ζευγαριού γονέων αυτοπροσδιορίζονται ως ομοφυλόφιλα σε ποσοστά από 20% έως 47%, έχουν αυξημένη πιθανότητα να έχουν κάνει σεξ με τους γονείς τους και σεξουαλική πράξη με γονέα παρά τη θέλησή τους. Επιπλέον έχει βρεθεί πως αυτά τα παιδιά έχουν περισσότερη κατάθλιψη, δυστυχία και άγχος. Τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια έχουν μεταξύ τους περισσότερες συγκρούσεις, περισσότερη ενδο-οικογενειακή βία, περισσότερη συναισθηματική και σωματική κακοποίηση, περισσότερη συναισθηματική αστάθεια στη συζυγική σχέση, παίρνουν διαζύγιο νωρίτερα, τα διαζύγιά τους είναι συχνότερα (ειδικά οι λεσβίες σε ποσοστά 70% – 75% παίρνουν διαζύγιο), περισσότερο συγκρουσιακά σε σχέση με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια.

Οι σοβαρότερες και καλύτερες έρευνες δείχνουν ξεκάθαρα πως τα παιδιά των ομοφυλόφιλων έχουν συχνότερα και εντονότερα ψυχολογικά, κοινωνικά, φιλικά, ερωτικά, οικογενειακά, προσωπικά και σχολικά προβλήματα, σε σχέση με τα παιδιά των παραδοσιακών ετεροφυλόφιλων οικογενειών. Όμως αυτές οι έρευνες αποσιωπούνται σκανδαλωδώς.
Για παράδειγμα, ο Cameron στις έρευνες που έχει κάνει, βρίσκει συστηματικά πως τα παιδιά των ομοφυλόφιλων γονέων έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν βιώσει σωματική και σεξουαλική κακοποίηση από τον γονέα τους, έχουν δεκαπλάσιες πιθανότητες να γίνουν ομοφυλόφιλα (σε ποσοστά 48%), έχουν συναισθηματικά φτωχές φιλικές σχέσεις και έχουν πλειάδα ψυχολογικών προβλημάτων. Ο σύλλογος ψυχολόγων Αμερικής απέβαλε τον Cameron κατηγορώντας τον πως «παρερμηνεύει τις έρευνες για την ομοφυλόφιλη γονικότητα» και «παραβιάζει την επιστημονική ηθική». Παρόλα αυτά, έχει βρεθεί πως τελικά ο Cameron είχε δίκιο, όταν στις έρευνες του βρήκε πως τα παιδιά των ομοφυλόφιλων όντως γίνονται ομοφυλόφιλα σε πολλαπλάσια ποσοστά (έως 57%) και έχουν περισσότερα ψυχολογικά προβλήματα από τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων γονέων.
Υπάρχει μια παγκόσμια τάση αποκλειστικής υπεράσπισης των lgbt ανθρώπων. Για παράδειγμα, το 2005 ο Αμερικάνικος σύλλογος ψυχολόγων βασίστηκε σε 59 έρευνες που υπερασπίζουν την ομοφυλόφιλη γονικότητα, για να κάνει την εξής δημόσια δήλωση: «ούτε μία έρευνα δεν έχει βρει πως τα παιδιά των λεσβιών και γκέι γονέων μειονεκτούν από οποιαδήποτε σημαντική άποψη σε σχέση με τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων γονέων». Όμως, όπως βρέθηκε σε έρευνα του 2012, αυτός ο ισχυρισμός ήταν λάθος: Όλες (και οι 59) έρευνες αυτές βρέθηκαν να έχουν σοβαρότατα μεθοδολογικά λάθη που τις καθιστούν αναξιόπιστες και επίσης ο Αμερικάνικος σύλλογος ψυχολόγων δεν έλαβε καν υπόψιν την έρευνα του Σαραντάκου η οποία ήταν μακράν η σωστότερη μεθοδολογικά και η μοναδική αξιόπιστη έρευνα η οποία βρήκε πως τα παιδιά των ομοφυλόφιλων γονέων όντως έχουν πολύ περισσότερα ψυχοκοινωνικά προβλήματα από τα παιδιά των ετεροφυλόφιλων.