Όλου του κόσμου οι συγγραφείς,
σοφοί και ποιητάδες,
για της ζωής την ομορφιά
γράψαν και δυο αράδες.
Καθένας αποτύπωσε
την γνώμη στο κιτάπι,
για της καρδιάς τα αισθήματα,
για την χαρά, για αγάπη.
Το τελικό αποτέλεσμα
είναι εννιά στους δέκα,
να ομιλούν και να υμνούν
με πάθος τη γυναίκα.
Αδύναμοι ή δυνατοί
δεν έχει σημασία
κι οι πλούσιοι μα κι οι φτωχοί
έχουν και μια ιστορία.
Μίλησαν για τον έρωτα,
για γλύκα, για λατρεία,
για πίστη, γι’ αφοσίωση
μα και για προδοσία
Είπαν για τις μανάδες τους
είπαν για θυγατέρες,
για ερωμένες, σύζυγους,
μα κι άπιστες κι εταίρες.
Αμέτρητοι μες στη ζωή
οι γυναικείοι ρόλοι,
μα οι άντρες πρέπει κύριοι
και μάγκες να ‘ναι όλοι.
Ο τρόπος τους που ομιλούν,
η συμπεριφορά τους,
με μία λέξη, σεβασμός,
σ’ ανθρώπους αδυνάτους.
Δεν κάνουν εκ του ασφαλούς
σχόλια κι εξυπνάδες
και στις γυναίκες δεν πωλούν
σεξιστικές κρυάδες
Σε μια κυρία όταν μιλά
καθένας άντρας ξέρει,
πως δεν της λέει για… δάχτυλο
ούτε σηκώνει χέρι.
Εάν δεν θέλει ή δεν μπορεί
λουλούδια να της δώσει
κι αν όμορφα δεν της μιλά
κάλλιο να το βουλώσει.
Πολλές φορές κι αν τους το λες
είναι… φωνή βοώντος,
δεν χαμπαριάζουν τίποτα
και είναι κρίμα όντως.
Και οι γυναίκες δυστυχώς
όσα κι αν υποστούνε,
τους άξεστους και σεξιστές
πρέπει να αγνοούνε.
άλικος