Στον απόηχο της φετινής Παγκόσμιας Ημέρας Νοσηλευτή, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 12 Μαΐου, ο κ. Γρηγόρης Γαγάρας, μίλησε για τις δυσκολίες του επαγγέλματός του, ιδίως την τελευταία διετία και τη διαρκή έκθεση του κλάδου του σε συνθήκες πίεσης, εξαιτίας των πανδημικών κυμάτων του νέου κορωνοϊού.
Ο Βολιώτης νοσηλευτής, ο οποίος τα τελευταία χρόνια απασχολείται στη Μονάδα Αντιμετώπισης Νόσου Αλτσχάιμερ και Συγγενών Διαταραχών Βόλου, είπε χαρακτηριστικά: «Φάνηκε πόσο σημαντικός είναι μες στην κοινωνία ο ρόλος του νοσηλευτή, ειδικά από πρόπερσι που έκανε την εμφάνισή του ο κορωνοϊός. Παρόλα αυτά, οι ελλείψεις προσωπικού στα νοσοκομεία ή το γεγονός ότι οι νοσηλευτές ακόμη κι εάν διαχειρίζονται άκρως μολυσματικά περιστατικά με Covid-19, δεν έχουν ενταχθεί ακόμη στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει και παρά τις υποσχέσεις της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Υγείας, τόσο του Κικίλια, όσο και του Πλεύρη, κανείς τους δεν πήρε την πρωτοβουλία να μας εντάξει σε κλάδο για να έχουμε ένα ειδικό μισθολόγιο. Από την πλευρά μας, όμως, παραμένουμε στην πρώτη γραμμή και θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη «μάχη» με αυταπάρνηση, όπως μας επιτάσσει το καθήκον».
Στη συνέχεια, ο κ. Γαγάρας, ο οποίος τον Μάρτιο του 2020 ίδρυσε τη διαδικτυακή ομάδα «Τοπική ομάδα ενημέρωσης και αλληλοβοήθειας ενάντια στον Covid-19» (η ομάδα που διαχειρίζεται στο Facebook αριθμεί περισσότερα από 8.300 μέλη), υπογράμμισε πως τα γεγονότα των δύο τελευταίων χρόνων, έκαναν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη επίλυσης χρόνιων αιτημάτων του νοσηλευτικού προσωπικού στη χώρα μας: «Δεν παύουμε να αγωνιζόμαστε για τα κλαδικά μας δικαιώματα, τα οποία καταπατούνται διαρκώς την τελευταία 15ετία από τις επιλογές όλων των κυβερνήσεων που πέρασαν από τον τόπο».
O 35χρονος νοσηλευτής στάθηκε επίσης στον αντίκτυπο που έχει το εργασιακό στρες στους επαγγελματίες υγείας: «Κρίνοντας από τον εαυτό μου, για τους εργαζόμενους στον χώρο της ψυχικής υγείας, η πανδημία του Covid-19 εξακολουθεί να είναι μία πολύτιμη εμπειρία. Υπάρχει μεγάλη καταπόνηση όλων των νοσηλευτών, που καταλήγει στο σύνδρομο εργασιακής εξουθένωσης, το γνωστό σε όλους «burn out», όπως έχει καθιερωθεί διεθνώς ο όρος. Για παράδειγμα, είχαμε συνεχόμενα κυκλικά ωράρια, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διαταραχές και όταν αυτό εντείνεται και γίνεται συνεχόμενο. Αρκεί μόνο να αναφέρω την αναστολή των αδειών. Όλοι εργάστηκαν 18 μήνες δίχως παύση, συχνά με αλλοπρόσαλλα ωράρια και πάμπολλες απαιτήσεις, ενώ αρκετοί συνάδελφοι από το 2020 μέχρι σήμερα, απέκτησαν ακόμη και μετατραυματικό στρες. Οι απαιτήσεις του επαγγέλματος δεν αφήνουν κανέναν εργαζόμενο ανεπηρέαστο».
Ο Γρηγόρης Γαγάρας μίλησε επίσης για τον ρόλο του άνδρα νοσηλευτή, σ’ έναν χώρο που χαρακτηρίζεται… γυναικοκρατούμενος: «Το επάγγελμά μας είναι πολύ διαφορετικό και δεν υφίσταται διαχωρισμός βάσει του φύλου του καθενός. Η νοσηλευτική δεν έχει να κάνει με το εάν είσαι άντρας ή γυναίκα, παρά με την οργανωτικότητα, την ταχύτητα λήψης αποφάσεων και τη διάθεση για συνεργασία. Δεκαπέντε χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, το 80% των συναδέλφων είναι γυναίκες και ουδέποτε αντιμετώπισα πρόβλημα».
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το επάγγελμα του νοσηλευτή, πέρα από τις δυσκολίες, έχει και αρκετά καλά, με τον κ. Γαγάρα να λέει κλείνοντας: «Η πλειοψηφία όσων επέλεξαν τη νοσηλευτική, δεν είχε κίνητρο να βγάλουν χρήματα. Το «ευχαριστώ» που ακούμε από τους ασθενείς ή τους συγγενείς τους και το χαμόγελο των ανθρώπων που περιθάλπουμε, είναι η καλύτερη ηθική ανταμοιβή».