«Η κοινωνία δεν είναι έτοιμη».
«Περίμενε λίγο».
Ναι, ας περιμένουμε. Να σταυρώσουμε τα χέρια και να καθίσουμε αναπαυτικά στην πολυθρόνα. Να ανοίξουμε την τηλεόραση, να μασουλήσουμε τα τσιπς μας.
Θα περιμένουμε για πολύ ακόμη ή θα σηκωθούμε από την πολυθρόνα του ωχαδερφισμού; Η κοινωνία ήμασταν πάντα εμείς. Θα την πάρουμε από το χέρι, βαδίζοντας συντροφιά της έναν διαφορετικό δρόμο; Εκεί που η αλληλεγγύη θριαμβεύει, εκεί μόνο θα καταφέρουμε να συναντηθούμε. Εκεί όπου η παραβίαση της δημοκρατίας δεν αποσιωπάται ενοχικά και η ελευθερία δεν ανέχεται απειλές, θα εδραιώσουμε τη νέα εποχή.
Όμως πρέπει να αποχωριστούμε την πολυθρόνα μας. Σήμερα κιόλας. Να πάψουμε να σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους σε όσα εγκλήματα συντελούνται μπροστά στα ίδια μας τα μάτια. Να μιλήσουμε. Αν χρειαστεί και να φωνάξουμε. Να βιώσουμε μια ατομική επανάσταση, μια καθηλωτική υπέρβαση του φόβου.
Τώρα είναι η στιγμή να διεκδικήσουμε Τώρα είναι η ώρα να πετάξουμε, τώρα που πια δεν φοβόμαστε τι θα απογίνουμε δίχως τα δανεικά φτερά μας γιατί στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρχαν φτερά, μόνο δανεικά παινεματα.
Η κοινωνία κρατάει μια βαλίτσα με τις πιο όμορφες κατακτήσεις μας στα χέρια της, ικετεύοντας για ένα νεύμα μας. Μα δε τη βλέπουμε.
Αντίθετα, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τρώγοντας και πάλι τα αγαπημένα μας τσιπς.
Άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα κάθε μέρα.
«Δεν βαριέσαι, η οικογένειά μου να είναι καλά» μουρμουρίζουμε.Να βγει η προσωρινή, η κύρια, η επικουρική, το εφάπαξ.
Τα επαγγελματικά σωματεία απεργούν, διεκδικώντας θεμελιώδη τους δικαιώματα.
«Δε θα συμμετέχω, δεν με αφορά η γκρίνια τους. Μόνο προβλήματα να δημιουργούν ξέρουν» σχολιάζουμε.
Κάποια μέρα απειλούν και το κεραμίδι μας. Αλλά κανείς δεν σηκώνεται από την πολυθρόνα του για χάρη μας. Γιατί τόσα χρόνια περιμέναμε την κοινωνία να ωριμάσει όμως κουράγιο δεν βρίσκαμε να την αλλάξουμε. Η αδικία δε νοείται αδικία μονάχα όταν μας αφορά.
Οποιαδήποτε κομβική στροφή της ανθρωπότητας υπήρξε απόρροια τόλμης και πρωτοπορίας, ασυμβίβαστης σκέψης και αποφασιστικής δράσης.
Και ίσως από ψηλά αυτοί που έδρασαν να μας κοιτούν και τώρα, περιμένοντας το δικό μας ιστορικό σινιάλο και προσδοκώντας μια κοινωνία έτοιμη απλώς για ανθρώπους.
Γιατί δεν ξοφλησαμε φεύγοντας από τη δουλειά. Είμαστε ακόμη μέρος της κοινωνίας που < δεν είναι έτοιμη >.
Χρέος μας να συνεχίσουμε να προσφέρουμε με τις όποιες δυνάμεις μας το χέρι σε όποιον το χρειάζεται.
Μεθαύριο Τετάρτη παγκόσμια ημέρα δράσης για την υγεία να κάνουμε την πρώτη κίνηση. Να διεκδικήσουμε μαζί με τους φορείς και τα σωματεία την θωράκιση του ΕΣΥ.
Η πανδημία είναι εδώ για τρίτη χρονιά. Αλλά χάθηκαν πολλοί συνάνθρωποι μας. Από τον κορωνοιο, από τις ελλείψεις σε υγειονομικούς αλλά και από την αναστολή κάθε άλλου είδους περίθαλψης και θεραπείας.
Όχι άλλοι νεκροί
Να παρθούν μέτρα άμεσα για την θωράκιση του ΕΣΥ
Να παρθούν μέτρα προστασίας των εργαζομένων
Η δημόσια υγεία είναι δικαίωμα
Ιωάννα Παπαδημητρίου
Στο μεταβατικό στάδιο
Ούτε δικαστικός υπαλληλος ούτε συνταξιούχος του δημόσιου