Της Άννας Μαρίας Κουτσιρίμπα – Σεμιλιέτωφ,
φιλολόγου – συγγραφέα*
Σήμερα θα επισκεφτούμε το Grand Bay που βρίσκεται περίπου 25 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα και είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό, ένας φυσικός μεγάλος κόλπος, από τα πιο τουριστικά μέρη στα βορειοδυτικά του Μαυρικίου. Οι Ολλανδοί τον 17ο αιώνα το ονόμασαν «ο κόλπος χωρίς τέλος» και είναι εύκολο να καταλάβουμε τον λόγο βλέποντας την ατελείωτη αμμώδη παραλία του. Αποτελεί τουριστικό θέρετρο και ένας από τους δημοφιλέστερους προορισμούς. Αρκετές ξενοδοχειακές μονάδες, εστιατόρια, παραδοσιακά καταστήματα με τοπικά προϊόντα, μια ολοζώντανη περιοχή πρωί και βράδυ. Μάλιστα μάθαμε πως υπάρχουν και πολλοί ξένοι που λάτρεψαν την περιοχή και διαμένουν μόνιμα.
Η περιοχή διαθέτει εγκαταστάσεις για ιστιοπλοΐα, θαλάσσιο σκι, ψάρεμα στα σμαραγδένια νερά, αλλά και για εκδρομές στα νησάκια βόρεια του Μαυρικίου. Στον Μαυρίκιο έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε κάποια από τις δραστηριότητες, ό,τι επιθυμεί και αρέσει στον καθένα, από θαλάσσια σπορ, αλεξίπτωτο θαλάσσης, υποβρύχιο, σκάφανδρο, καταδύσεις, ακόμη και γήπεδο του γκολφ για τους λάτρεις του είδους.
Η δημόσια παραλία του με το ομώνυμο όνομα προσφέρεται για κολύμπι στα καταγάλανα νερά, ηλιοθεραπεία και παιχνίδια στην άμμο και ατελείωτες βόλτες.
Επειδή το νησί είναι στο νότιο ημισφαίριο καταλαβαίνετε πως η καλύτερη εποχή για να το επισκεφτεί κανείς είναι κατά τη διάρκεια του δικού μας χειμώνα που είναι το δικό τους καλοκαίρι. Εμείς το επισκεφτήκαμε κατά τη διάρκεια του δικού τους χειμώνα, οπότε όλα ήταν πολύ πιο ήρεμα από τουρίστες. Παρόλα αυτά, όμως, οι παραλίες πριν το μεσημέρι ήταν γεμάτες από κόσμο και γίνονταν αρκετά από τα θαλάσσια σπορ.
Μια από τις δραστηριότητες που πραγματοποιήσαμε, την ευχαριστηθήκαμε και θα την ξανακάναμε ευχάριστα, ήταν το σκάφανδρο. Όταν φτάσαμε στην ακτή επιβιβαστήκαμε σε ένα μικρό σκάφος και οδηγηθήκαμε στα ανοιχτά. Απομακρυνθήκαμε αρκετά από την ακτή, προς το τέλος του υφάλου. Λίγα μέτρα μακριά το βάθος πήγαινε απότομα από τα 5 με 10 στα 70 μέτρα! Εκεί μας περίμεναν στον κατάλληλο διαμορφωμένο χώρο για τη δραστηριότητα και μας έδωσαν τις οδηγίες. Σε λίγο βρεθήκαμε να τοποθετούν στη μέση μας βαρίδια και εγώ δεν ξέρω πόσων κιλών αφού λύγιζαν τα γόνατά μας από το βάρος και στη συνέχεια ένας-ένας καθώς κατεβαίναμε τη σκάλα για τον βυθό τοποθέτησαν στο κεφάλι μας με ένα μηχάνημα, το σκάφανδρο. Όταν εκείνο έκλεισε στον λαιμό μας, κατεβήκαμε στον πυθμένα. Μπορούσαμε να αναπνέουμε χωρίς αναπνευστήρα, αφού το οξυγόνο διοχετευόταν στο σκάφανδρο μέσω σωλήνα. Μέσα από το σκάφανδρο περνούσε νερό που εμένα, αλλά και στους περισσότερους κάλυπταν το στόμα και η αναπνοή μας γινόταν μόνο από τη μύτη. Δεν έπρεπε να σκύβουμε γιατί διαφορετικά δε θα μπορούσαμε να αναπνέουμε.
Κρατούσαμε λοιπόν όρθιο το κεφάλι και παρατηρούσαμε στον βυθό. Κινούμασταν αρκετά αργά λόγω του βάρους στη μέση μας σαν τους αστροναύτες. Ο βυθός εκπληκτικός, ήθελες να τον γνωρίσεις όσο περισσότερο γινόταν, κάποια στιγμή μάλιστα απομακρύνθηκα από τους υπόλοιπους, έφταιγε και το βάρος στη μέση που λόγω της βαρύτητας με οδηγούσε προς την άκρη του υφάλου. Θυμάμαι πως έβλεπα μόνο ένα βαθύ μπλε και τίποτε άλλο και ένα χέρι με άρπαξε από τη μέση και με οδήγησε στο σημείο που βρίσκονταν και οι υπόλοιποι. Να ξέρετε πως από τα σκάφανδρα οι αναπνευστήρες είναι ορατοί στην επιφάνεια και αν κάποιος ξεστρατίσει υπάρχει εκτός από τους δύτες που είναι μαζί μας στον βυθό, ένας που κινείται στην επιφάνεια και ένας από το σκάφος που επιτηρεί τους σωλήνες και όταν εντοπίσει κάποιον που απομακρύνεται από την ομάδα αμέσως ενημερώνει τον δύτη και εκείνος επεμβαίνει. Θυμάμαι πως μας έδιναν συνεχώς ψωμί στα χέρια μας και εμείς ταΐζαμε τα ψάρια. Γύρω μας μαζεύτηκαν εκατοντάδες μικρά ψάρια εξωτικά, πολύχρωμα, με ρίγες, με μικρές βούλες, με πτερύγια περίεργα, που έρχονταν και ξαναέρχονταν και έτρωγαν από τα χέρια μας. Απίστευτη εμπειρία να σε περιτριγυρίζουν τόσα εξωτικά ψάρια διαφορετικά μεταξύ τους. Η ατυχία ήταν πως ο φωτογράφος βυθού του σκάφους εκείνη την ημέρα είχε άδεια και δε φωτογραφηθήκαμε. Είχαμε πολλή ώρα κάτω στον βυθό και η αλήθεια είναι πως θα θέλαμε να παραμείνουμε και άλλο.
Από το Γκραντ Μπέι φεύγουν και μικρά καταμαράν για ημερήσιες εκδρομές στα ακατοίκητα νησάκια βόρεια του Μαυρικίου. Την επόμενη φορά θα επισκεφτούμε ένα από αυτά.
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιλτιάδη Σεμιλιέτωφ.
