Για τρίτη συνεχή χρονιά πραγματοποιείται το Σάββατο 5 Νοεμβρίου και ώρα 12:00 το μεσημέρι στην πλατεία του Μουρεσίου η Γιορτή Τσίπουρου που διοργανώνεται από τον «Εξωραϊστικό Πολιτιστικό Σύλλογο Μουρεσιωτών Ν. Μαγνησίας».
Η εκδήλωση θα αρχίσει με την παρουσίαση του τρόπου παρασκευής του τσίπουρου στους επισκέπτες και στη συνέχεια το τσίπουρο θα ρέει άφθονο όπως και οι τσιπουρομεζέδες που θα το συνοδεύουν.
Η εκδήλωση για πρώτη φορά θα πλαισιωθεί από ζωντανή παραδοσιακή μουσική και με τα χορευτικά συγκροτήματα του Συλλόγου Αργιθεατών Ν. Μαγνησίας, το Γυναικείο Τμήμα Μουρεσίου, Ανηλίου, Αγ. Δημητρίου και του Α.Ο. Κισσού «Ρήγας Φεραίος»
Τους επισκέπτες περιμένουν πολλές εκπλήξεις, ενώ η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Το Μούρεσι αποτελεί μια από τις ζωντανές τοπικές κοινωνίες στην περιοχή του Πηλίου, όπου διαμένουν πολλοί νέοι, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει οικογένειες. Μέσα από διάφορες πολιτιστικές, ψυχαγωγικές και αθλητικές δράσεις προσπαθούν να δημιουργούν νέο ενδιαφέρον για να βρίσκονται όλοι μαζί.
Ο πρόεδρος της Τοπικής Κοινότητας Μουρεσίου κ. Ευάγγελος Μαμούρης δραστηριοποιείται στον αγροτικό τομέα. Η καθημερινότητα, η στήριξη του τουρισμού, των αγροτών, η ενίσχυση της περιοχής με γιατρούς είναι μεταξύ των ζητημάτων που απασχολούν τους κατοίκους. «Εμείς θέλουμε να ανεβάσουμε την ποιότητα του χωριού με εκδηλώσεις, περισσότερο χειμερινό τουρισμό, αφού έχουν γίνει αξιόλογα καταλύματα» τόνισε ο 39χρονος και πρόσθεσε πως οι αγρότες είναι λίγοι στο χωριό, αν και λόγω της κρίσης επανέρχονται στις καλλιέργειες. Και κάνουν τη στροφή, όσοι είναι κυρίως άνω των 30 ετών. Ένα 30% των κατοίκων ασχολείται με τον αγροτικό τομέα, ιδίως τα μήλα, τα λουλούδια, ενώ τώρα ασχολούνται και με τα κάστανα. Άλλωστε πριν την κρίση οι περισσότεροι στο χωριό ασχολούνταν με τον τουρισμό και την οικοδομή. Βέβαια και ο αγροτικός τομέας είναι δύσκολος και για να βγει το μεροκάματο χρειάζεται πολλή δουλειά».
Το Μούρεσι είναι ένα οργανωμένο χωριό με τέσσερα μάρκετ, βενζινάδικο, ταβέρνες και άλλα καταστήματα.
Γιατρός και καθημερινότητα
Και βέβαια τα ζητήματα για τους κατοίκους δεν λείπουν. Η κ. Ελευθερία Χατζημιχαλιού με δύο κόρες ζει στην περιοχή εδώ και 23 χρόνια. Όπως ανέφερε, ένα πρόβλημα είναι ότι τα παιδιά του Δημοτικού αναχωρούν στις 7 το πρωί για να πάνε στην Τσαγκαράδα και επιστρέφουν αργά το μεσημέρι. Στο Μούρεσι λειτουργεί Νηπιαγωγείο. Επίσης πρέπει να ενισχυθεί η περιοχή με ιατρικό προσωπικό για να νιώθουν πιο ασφαλείς οι κάτοικοι. Ακόμη πρέπει να υπάρχει ένα λεωφορείο με πιο τακτικά δρομολόγια για να μετακινούμαστε στον Βόλο. Γενικότερα η καθημερινότητα είναι δύσκολη.
Από την πλευρά του ο 76χρονος κ. Απόστολος Παπουτσής γεννήθηκε και ζει στο Μούρεσι, ενώ ασχολήθηκε με την τοπική αυτοδιοίκηση 25 χρόνια. Αναφερόμενος στα κυριότερα ζητήματα του χωριού, είπε πως το χωριό έχει ένα τεράστιο οδικό κύκλωμα γύρω στα 100 χιλιόμετρα που πρέπει να καθαρίζεται πιο συχνά. Επίσης είναι αναγκαία η ύπαρξη γιατρού, αφού στο χωριό διαβιούν γύρω στους 80-100 ηλικιωμένοι. Μάλιστα πρόσθεσε πως τώρα που ήρθε και ο χειμώνας στα ορεινά του νομού, η καθημερινότητα με τις βροχές και το κρύο γίνεται όλο και δυσκολότερη. Πάντως υπογράμμισε πως τα πράγματα με τον Καλλικράτη για τα χωριά είναι χειρότερη σε σχέση με τον Καποδίστρια, όπως και με τον Καποδίστρια ήταν χειρότερα σε σχέση με τις τοπικές κοινότητες που υπήρχαν πριν.
Η γραμματέας του πολιτιστικού συλλόγου με τα 60 μέλη του Αντιγόνη Λάμπρου ανέφερε πως μέσα από τη γιορτή θέλουμε να αναδειχθεί το τσίπουρο και ως τοπικό προϊόν. Το Μούρεσι έχει αρκετούς νέους ανθρώπους που ασχολούνται με τον τόπο τους ενεργά, αλλά και με τον τουρισμό. Γενικά υπάρχει ενδιαφέρον από ανθρώπους για να επιστρέψουν στο Μούρεσι.
Θρησκευτικός τουρισμός
Από την πλευρά του ο κ. Κώστας Καρκαλάς που γεννήθηκε στο Μούρεσι είναι πετράς στο επάγγελμα. Ο ίδιος τόνισε πως στο χωριό ζούμε περισσότερο ανθρώπινα. Προσπαθούμε να επιβιώσουμε σε ένα ιδανικό φυσικό περιβάλλον. Και το Μούρεσι μπορεί να αξιοποιήσει περισσότερο και τις παραλίες του, αλλά και τον θρησκευτικό τουρισμό, αφού διαθέτει από τις καλύτερες εκκλησίες που υπάρχουν στο Ανατολικό Πήλιο και οι οποίες χρονολογούνται από το 1750 με φοβερά ξυλόγλυπτα τέμπλα.
