Πολιτισμός

Γιάννης Ζαραμπούκας: Η αγάπη που προσφέρει η οικογένεια συχνά στοιχίζει ακριβά

Ο Γιάννης Ζαραμπούκας γεννήθηκε στη Νυρεμβέργη, μεγάλωσε και ζει στη Λάρισα. Σπούδασε στο τμήμα Εργοθεραπείας του Πανεπιστημίου Δ. Αττικής. Κάνει ταξίδια κι όνειρα διαβάζοντας και χτίζει τους δικούς του κόσμους γράφοντας. Όνειρό του να δημιουργήσει τα δικά του λογοτεχνήματα. «Το αναπόφευκτο της μοναξιάς» ήταν η πρώτη του ποιητική συλλογή (εκδ. Πνοή). Αφορμή για τη συζήτησή μας είναι το δεύτερο ποιητικό του βιβλίο με τίτλο «Οι άνθρωποι στις κορνίζες» που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Συρτάρι.

Συνέντευξη ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ

Με δεδομένο ότι οι κορνίζες παραπέμπουν σε πλαίσια όπου τοποθετούμε πίνακες ή φωτογραφίες, τι υπαινίσσεται ο τίτλος της νέας σας ποιητικής συλλογής;
Στον τίτλο «Οι άνθρωποι στις κορνίζες» εντοπίζεται μία νοηματική αμφισημία σχετικά με την ερμηνεία του. Σίγουρα σε πρώτο επίπεδο, αναφέρεται σε εκείνες τις κορνίζες, εντός των οποίων τοποθετούμε ανθρώπους και στιγμές, σε μία προσπάθεια να κερδίσουμε τη μάχη με τον χρόνο και τη φθορά, τη μάχη με το αναπόδραστο τέλος. Στους ανθρώπους που μπορεί να χάθηκαν από τη ζωή μας, αλλά το αποτύπωμά τους παραμένει πάντα ανεξίτηλο. Ταυτόχρονα, όμως, μέσα από τη χρήση της λέξης «κορνίζες» ήθελα να αναφερθώ σε όλα εκείνα τα καλούπια που προσπαθούμε να μας χωρέσουμε, πολλές φορές πληγώνοντάς μας, ώστε να μπορέσουμε να γίνουμε αποδεκτοί και αγαπητοί από τον κοινωνικό μας περίγυρο.

Θέλετε να μας δώσετε κάποια στοιχεία από τα ποιήματα που συμπεριλάβατε στο βιβλίο σας;​
Πρόκειται για μία ανθρωποκεντρική ποιητική συλλογή, με έντονα υπαρξιακό χαρακτήρα, με τη δράση των περισσότερων ποιημάτων να εντοπίζεται στους κόλπους μίας ελληνικής οικογένειας, όπου οι ήρωες των ποιημάτων όντας εγκλωβισμένοι στις προσωπικές τους φυλακές, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, βιώνουν το αφόρητο αίσθημα της μοναξιάς και την οδύνη μίας τυραννικής μορφής αγάπης, αυτή που προσφέρει πολλές φορές η οικογένεια. Αγάπη που «κοστίζει». Και πολλές φορές κοστίζει και ακριβά!​

Είναι το δεύτερο ποιητικό σας βιβλίο όπου μιλάτε ανοιχτά για τη μη αποδοχή των «διαφορετικών» επιλογών, κυρίως από το οικογενειακό περιβάλλον. Είναι η ποίησή σας «χώρος» διαμαρτυρίας;​
Όταν ξεκίνησα να γράφω τους Ανθρώπους στις Κορνίζες είχα ως στόχο να αναδείξω τον καθοριστικό ρόλο που διαδραματίζει η οικογένεια και η κοινωνία κατ’ επέκταση στη διαμόρφωση της προσωπικής ταυτότητας. Καθετί «διαφορετικό» συνήθως δεν γίνεται αποδεκτό και πολεμάται, με αποτέλεσμα κάθε άνθρωπος να πρέπει να θυσιάσει πολλές φορές ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό για να γίνει αποδεκτός τόσο από την οικογένειά του, όσο και από την κοινωνία γενικότερα. Δεν ξέρω αν εξαρχής ήθελα να διαμαρτυρηθώ για τη μη αποδοχή των «διαφορετικών» επιλογών, ωστόσο αν αυτό εισπράττετε διαβάζοντας το έργο μου, χαίρομαι ιδιαίτερα, γιατί η Τέχνη είναι ένας χώρος διαμαρτυρίας, όπου αναδεικνύονται οι κοινωνικές παθογένειες μέσα από την καλλιέργεια προβληματισμών και τη δημιουργία αναπάντητων ερωτημάτων, τα οποία θα κληθεί να απαντήσει τελικά ο αναγνώστης!​

Τι θεωρείτε εξέλιξη σε έναν λογοτέχνη;
Η εξέλιξη είναι μία συνεχής και αέναη διαδικασία, η οποία παύει μόνο τη στιγμή που ο καλλιτέχνης σταματά να δημιουργεί. Είναι μία διαδικασία εντελώς προσωπική, η οποία είναι στενά συνυφασμένη με τις αδυναμίες, τους στόχους και τις επιθυμίες που ο εκάστοτε καλλιτέχνης εντοπίζει και θέτει για τον εαυτό του. Δεν υπάρχει λοιπόν μία συγκεκριμένη απάντηση. Αν κάτι, ωστόσο, θεωρώ εξέλιξη σε έναν συγγραφέα είναι η απελευθέρωση από τις νόρμες που σαφώς υπάρχουν και στον χώρο της Τέχνης και η απόκτηση ενός προσωπικού ύφους, που θα συνθέτει την ταυτότητά του ως δημιουργό.

Ποια αξία θεωρείτε υπέρτατη; ​
Την ανθρωπιά.​

Εκτός από το να γράφετε, διαβάζετε και προτείνετε βιβλία. Πώς κρίνετε την ελληνική βιβλιοπαραγωγή; ​
Θα έλεγα πως η ελληνική βιβλιοπαραγωγή τα τελευταία χρόνια είναι αρκετά ελπιδοφόρα, παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν. Κι αυτό γιατί, πέρα από τους μεγάλους και γνωστούς εκδοτικούς, έχουν δημιουργηθεί μικρότεροι εκδοτικοί οίκοι, που πιστεύουν και στηρίζουν νέες συγγραφικές φωνές, οι οποίες έχουν να προσφέρουν κάτι καινούργιο, κάτι διαφορετικό και ουσιαστικό στα συγγραφικά τεκταινόμενα αυτής της χώρας, κι αυτό γιατί είναι πιο κοντά στη σημερινή εποχή.​

Ποιο βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα και σας εντυπωσίασε;​
Δίχως δεύτερη σκέψη θα πω το μυθιστόρημα της Ελίφ Σαφάκ «10 λεπτά και 38 δευτερόλεπτα σ’ αυτόν τον παράξενο κόσμο», σε μετάφραση της Άννας Παπασταύρου. Πρόκειται για ένα έξυπνο όσον αφορά τη σύλληψη μυθιστόρημα, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η γυναίκα. Η Σαφάκ με μία ανεπιτήδευτη λυρικότητα στον λόγο της, λόγος πολιτικοποιημένος και αιχμηρός σαν ξυράφι στηλιτεύει τον τρόπο που η τουρκική κοινωνία αντιμετωπίζει μέχρι και σήμερα τις γυναίκες. Προσωπικά, με άγγιξε βαθιά. Με συγκίνησε. Είναι ένα μυθιστόρημα σπάνιας ομορφιάς. Αξίζει να το διαβάσετε.​

Ποιο αποτύπωμα άφησε η πανδημία στους αναγνώστες;​
Θεωρώ πως η πανδημία και ο αναπόδραστος εγκλεισμός δημιούργησαν την ανάγκη σε κάθε άνθρωπο να βρει τρόπους να ξεφύγει και να ελευθερωθεί έστω και πρόσκαιρα από τη «φυλακή» του σπιτιού του. Αρκετοί λοιπόν στράφηκαν στην ανάγνωση λογοτεχνίας. Σίγουρα κάμποσοι από αυτούς θα ανακάλυψαν τη μαγεία της και θα την εκτίμησαν ειλικρινά, με αποτέλεσμα να εντάξουν την ανάγνωση στην καθημερινότητά τους. Με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν νέοι αναγνώστες. Τώρα όσον αφορά τους συστηματικούς αναγνώστες, πιστεύω ότι η πανδημία αύξησε απλά τις στοίβες με τα αδιάβαστα βιβλία τους. Προσωπικά, κατά τη διάρκεια της πανδημίας διάβασα την ίδια ποσότητα βιβλίων που θα διάβαζα και σε μία πιο φυσιολογική χρονική στιγμή.​

Γράφετε κάτι καινούργιο; Θέλετε να μας πείτε;​
Αυτή την περίοδο δεν γράφω κάτι, παρότι έχω στο μυαλό μου αρκετές ιδέες. Περνάω μία φάση καλλιτεχνικής αγρανάπαυσης. Σίγουρα, αυτό που θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας είναι το γεγονός ότι θα ήθελα να δοκιμαστώ και σε άλλες φόρμες λογοτεχνικού κειμένου.

 

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το