Του Κώστα Τσιαγκλιώτη*
Η μάχη με την πανδημία, όπως διαπιστώνεται διεθνώς, κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει. Όπως επισημαίνουν οι ειδικοί, οι εμβολιασμένοι πολίτες είναι περισσότερο ασφαλείς, ενώ οι ανεμβολίαστοι, αφενός κινδυνεύουν και αφετέρου μπορεί να λειτουργούν ως αναμεταδότες του ιού στην κοινότητα.
17 μήνες έχουμε στερηθεί πολλά: Την οικογένειά μας, τους φίλους μας, την κοινωνική μας ζωή, την κανονικότητα που ξέραμε. Θυσιάσαμε πολλά στο όνομα του κοινού καλού, ιδιαίτερα εμείς, η νέα γενιά, που κινδυνεύαμε λιγότερο, σύμφωνα με τους ειδικούς. Τώρα όμως είναι η ευκαιρία μας να πάρουμε τις ζωές μας πίσω, σιγά σιγά.
Δεν πρόκειται για ένα ακόμα άρθρο για τον εμβολιασμό – τόσο καιρό, με τόσους καταξιωμένους επιστήμονες να τα εξηγούν καθημερινά, έχει γίνει πλέον κατανοητό από όλους, ή σχεδόν από όλους, ότι ο εμβολιασμός είναι το μόνο υπέρ-όπλο μας ενάντια στην πανδημία.
Απευθύνομαι κυρίως σε εκείνους που διστάζουν να εμβολιαστούν, σε όσους το αναβάλλουν γιατί πιστεύουν ότι δεν κινδυνεύουν ή σε όσους φοβούνται. Και απευθύνομαι σε αυτούς γιατί ξέρω πώς είναι να φοβάσαι.
Εμένα ο φόβος με «επισκέφθηκε» παραμονή Πρωτοχρονιάς, όταν το μοριακό τεστ βγήκε θετικό. Χωρίς σοβαρά συμπτώματα, μόνο με κάτι δέκατα, ήξερα ότι εγώ μάλλον θα το περάσω έτσι. Αν όμως το είχα μεταδώσει σε κάποιον άλλο και δεν το πέρναγε τόσο ελαφριά; Αν, ενώ έπρεπε να μείνω μέσα σε ένα δωμάτιο κλεισμένος στο πατρικό μου, το μετέδιδα στους γονείς μου, ή στη γιαγιά μου;
Οι πρώτες μέρες πέρασαν μέσα στην αγωνία και τον φόβο. Φοβόμουν τη μετάδοση, αγχωνόμουν για το πώς θα το πω στις επαφές μου, με τρόμαζε ότι δυνητικά θα μπορούσα να είχα κάνει κακό σε κάποιον, άθελά μου. Κι αν όλα τελικά πήγαν καλά, δεν ξέρω πού ακριβώς οφείλεται, είμαι όμως σίγουρος ότι αυτήν την αγωνία δεν θα ήθελα να την ξαναπεράσω.
Και γι’ αυτό εμβολιάστηκα: Και για να προστατέψω εμένα από μια επαναμόλυνση, αλλά και για τους οικείους μου, για να μην έχω το άγχος ότι εγώ θα τους μετέφερα τον ιό και θα ήμουν υπεύθυνος γι’ αυτό. Γιατί είναι δύσκολο να ξέρεις ότι μπορεί να έχεις βλάψει κάποιον που αγαπάς.
Έπειτα, φυσικά, τίθεται και το θέμα της επιστροφής στην κανονικότητα. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα γυρίσουμε εκεί που ήμασταν πατώντας ένα μαγικό κουμπί, δυστυχώς ο ιός δεν λειτουργεί έτσι, με ευχολόγια.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημανθεί κάτι σημαντικό: Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα κατέβαλε μεγάλο αγώνα για να ανακαλύψει ένα εμβόλιο που θα τελειώσει την πανδημία. Τώρα λοιπόν, η ίδια η κοινωνία οφείλει να αντιμετωπίσει την παραπληροφόρηση και τον φόβο. Τα εμβόλια είναι ασφαλή, παρέχονται δωρεάν από το κράτος και κάθε πολίτης έχει πρόσβαση σε όλα τα εμβόλια. Το κοινωνικό αγαθό της υγείας υπερισχύει έναντι πάντων.
Τέλος, ως γραμματέας της μεγαλύτερης φοιτητικής παράταξης της χώρας, έχοντας νοσήσει, αλλά και έχοντας ολοκληρώσει τον εμβολιασμό μου, κάνω έκκληση σε όλους τους νέους και ειδικά στις φοιτήτριες και στους φοιτητές που σχεδόν 1,5 χρόνο τώρα έχουν να επισκεφθούν τα αμφιθέατρα, τον φυσικό τους χώρο. Ας μην επιτρέψουμε άλλη μια χρονιά να γίνει εξ αποστάσεως, επειδή δεν κάναμε το εμβόλιο. Πλέον είναι στο χέρι μας να επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας, να ζήσουμε όσα στερηθήκαμε. Και είναι αυτή η γενιά, η πιο άρτια και καταρτισμένη γενιά της χώρας που θα πρέπει να βάλει πλάτη και να εμπιστευτεί την επιστήμη.
Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε από το εμβόλιο. Ο φόβος είναι ο ιός και οι ζωές που αφαιρεί στο πέρασμά του.
*Ο Κώστας Τσιαγκλιώτης είναι κοινωνιολόγος, γραμματέας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Ελλάδος