Το φθινόπωρο που διανύουμε, κύλησε διαφορετικά για τον Γιώργο Βαλκαμελή, ο οποίος στα 37 χρόνια του αποφάσισε να ρίξει τους τίτλους τέλους στην αθλητική του διαδρομή. Το «αντίο» για έναν αθλητή, είτε επαγγελματία, είτε ερασιτέχνη, είναι μία από τις δυσκολότερες αποφάσεις που καλείται να πάρει. Εξαίρεση από τον κανόνα δεν αποτέλεσε και ο Γιώργος Βαλκαμελής, ο οποίος μετά την απόφαση της τελευταίας ομάδας του, του Εύρυτου Βόλου, να μη λάβει μέρος στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής ανδρών, ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τους αγωνιστικούς χώρους.
Όλα αυτά τα χρόνια, ο παλαίμαχος, πλέον, ίντερ πέρασε αναρίθμητες ώρες στο παρκέ υπηρετώντας πιστά το άθλημα που αγάπησε και αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του επί 23 συναπτά έτη. Πάντοτε αγωνιζόταν με το νούμερο 14 στην πλάτη, ενώ παράλληλα φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού σε όλες τις τοπικές ομάδες που θήτευσε, έχοντας κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό των συμπαικτών του στα αποδυτήρια όπου κι εάν έπαιξε χάντμπολ.
Η ολοκλήρωση της αγωνιστικής του πορείας στάθηκε αφορμή για τον Γιώργο Βαλκαμελή να γράψει τον επίλογο της παρουσίας του στα γήπεδα με μία συγκινητική επιστολή, στην οποία αναφέρει τα εξής:
«Από το 1993 που μπήκα για πρώτη φορά στο γήπεδο του EAK Βόλου και κάθε χρόνο τέτοια εποχή συνήθιζα να μετράω τις μέρες αντίστροφα μέχρι την έναρξη του πρωταθλήματος. Αυτό που αισθάνομαι φέτος είναι κάτι άγνωστο για μένα και συνάμα δύσκολο να το περιγράψω. Ένα μόνο είναι σίγουρο, ότι ζηλεύω όλους αυτούς τους φίλους και τους γνωστούς μου που ρίχτηκαν ήδη στη «μάχη» του πρωταθλήματος.
Ασχολήθηκα με ένα άθλημα, το οποίο στις αρχές τις δεκαετίας του ‘90 δεν το γνώριζε κανένας. Τα χαρακτηριστικά του, όμως, με μάγεψαν από την πρώτη στιγμή και το υπηρέτησα με πάθος όπου και αν βρισκόμουν, ό,τι και αν έκανα παράλληλα. Το χάντμπολ μου επέτρεψε να γνωρίσω απίστευτους ανθρώπους, να ανακαλύψω την Ελλάδα ταξιδεύοντας χιλιάδες χιλιόμετρα και τη δυνατότητα να είμαι σε θέση να περιγράψω ένα πλήθος εμπειριών.
Πρέπει να ευχαριστήσω τις ομάδες που με τίμησαν με τη φανέλα τους. Σε όλες τις βολιώτικες υπήρξα αρχηγός. Τη «θρυλική» Α.Γ.Ε. Βόλου, με παίκτες τους οποίους θεωρώ αδέρφια μου, τον Ολυμπιακό Βόλου, τον Α.Ο. Σερρών και την πανεπιστημιακή ομάδα του Σαουθάμπτον – λόγω σπουδών – τον Κένταυρο Αγριάς, με αποκορύφωμα την άνοδο στην Α2 Εθνική κατηγορία και τέλος τον Εύρυτο Βόλου, που με τίμησε με την θερμή υποδοχή του.
Επίσης, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συναθλητές, προπονητές, διαιτητές και παράγοντες σε όλη την Ελλάδα για τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς την συμβολή τους, σίγουρα οι αναμνήσεις μου θα ήταν πολύ φτωχότερες.
Είμαι πολύ τυχερός που η ερασιτεχνική αθλητική ζωή μου εξελίχθηκε έτσι. Κοιτώντας πίσω μπορώ μόνο να ευχαριστήσω όσους βοήθησαν να γίνει όλο αυτό πραγματικότητα. Μπορεί αυτή τη στιγμή να αποσύρομαι, ωστόσο η καρδιά μου πάντα θα χτυπάει όπως η μπάλα στο παρκέ και ο ήχος από το δίχτυ του τέρματος θα με ανατριχιάζει πάντα, όπως την πρώτη φορά.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Κώστα Τσιακοβή που μου έμαθε χάντμπολ, τον Νίκο Μαγγίτση που με έμαθε να νικάω και τον Γιάννη Αθανασαράκη που με έκανε καλύτερο αθλητή και άνθρωπο. Χωρίς αυτούς πιθανόν τα γεγονότα να ήταν διαφορετικά.
Εις το επανιδείν – Γιώργος Βαλκαμελής 14».