Οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις στα Γυμνάσια έληξαν την Τετάρτη και οι μαθητές εξετάστηκαν, όπως και πέρυσι, σε τέσσερα μαθήματα: Γλώσσα – Λογοτεχνία, Ιστορία, Μαθηματικά και Φυσική, με το μάθημα των αρχαίων ελληνικών να μην συμπεριλαμβάνεται.
Για τους μαθητές είναι ανακούφιση, όμως ποια είναι η επίδραση για το γλωσσικό και πολιτισμικό τους υπόβαθρο; Οι φιλόλογοι προβληματίζονται και επισημαίνουν τις επιπτώσεις.
Η πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων Μαγνησίας κ. Βίκυ Μαντζώρου τόνισε πως «η πράξη στο ελληνικό σχολείο έχει αποδείξει ότι το μάθημα που δεν εξετάζεται, χαλαρώνει, ατονεί, όπως η Λογοτεχνία κατεύθυνσης στο Λύκειο και η κοινωνιολογία, και τέλος εκλείπει από το αναλυτικό πρόγραμμα. Μπορεί να είναι αυτή η μοίρα των αρχαίων ελληνικών; Πολύ πιθανόν, αν σκεφτούμε και το δημόσιο διάλογο που αναπτύσσεται σε σχέση με τη χρησιμότητά τους που πάντα βρίσκεται στο προσκήνιο. Και είναι λυπηρό που στην Ελλάδα επικρατεί προβληματισμός για το αν πρέπει να διδάσκονται τα αρχαία στα ελληνικά σχολεία ή αν είναι χρήσιμα και γιατί, τη στιγμή που στη Γάνδη τον προηγούμενο μήνα έγινε συλλαλητήριο ενάντια στο ενδεχόμενο του εξοβελισμού της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών από την εκεί δευτεροβάθμια εκπαίδευση».
Μάλιστα, όπως αναφέρει η ίδια, «τα αποτελέσματα του ότι τα αρχαία ελληνικά έπαψαν να αποτελούν αντικείμενο εξέτασης ήταν ορατά αμέσως, όταν οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου συνέχισαν στην Α΄ Λυκείου. Όπως διατείνονται οι φιλόλογοι που δίδαξαν το μάθημα, το επίπεδο των γνώσεων των μαθητών που ήρθαν στο Λύκειο φέτος ήταν ιδιαίτερα υποβαθμισμένο. Ομολογουμένως, το επίπεδο των γνώσεων αυτών ήταν πάντοτε προβληματικό, παρόλο που οι μαθητές αυτοί διδάσκονται τρία χρόνια τα αρχαία ελληνικά. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είναι αρκετά τα δύο διαγωνίσματα που προβλέπονται κατά τη διάρκεια των τετραμήνων αλλά αυτά δε βοηθούν το μαθητή στο να αποκτήσει συνολική εποπτεία του αντικειμένου που διδάχθηκε η γνώση του παραμένει αποσπασματική και αν δε διασυνδεθεί με τις γνωστικές του παραστάσεις ή με τα ενδιαφέροντά του θα ξεχαστεί».
«Οι λόγοι για τους οποίους η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών θεωρείται απαραίτητη για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση διακρίνονται σχηματικά σε γλωσσικούς, ιστορικούς ή πολιτισμικούς και παιδαγωγικούς» σημειώνει η κ. Μαντζώρου και προσθέτει πως «η διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής βοηθάει τον μαθητή να συνειδητοποιήσει τη διαχρονικότητα της ελληνικής γλώσσας στην πράξη, εμπλουτίζει το λεξιλόγιό του και στηρίζει, μέσω της σταδιακής εξοικείωσης και την προσπάθειά του να αφομοιώσει την ιστορική ορθογραφία της γλώσσας του. Έπειτα, η αρχαία ελληνική γλώσσα, εκτός του ότι είναι φορέας του πνεύματος και των ιδεών της αρχαιότητας, αποτελεί η ίδια το κεντρικό στοιχείο μιας τεράστιας πολιτισμικής κληρονομιάς. Κατά την άποψη μου δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε για το αν θα πρέπει να διδάσκονται ή όχι τα αρχαία ελληνικά. Εκείνο στο οποίο είναι αναγκαίο κυρίως να δοθεί σημασία είναι πώς θα εισαγάγουμε μια νέα μορφή αποτελεσματικής διδασκαλίας, με ποιον τρόπο, δηλαδή, θα διδαχθεί το μάθημα, ώστε να προσελκύσει τους μαθητές σε μια γλώσσα που δεν είναι νεκρή, όπως θεωρούνται τα αρχαία ελληνικά, αλλά διαρκώς παρούσα».