Αύριο το βράδυ στο Μουσείο της Πόλης θα γίνουν τα εγκαίνια της περιοδικής έκθεσης φωτογραφίας «Βόλος και Νότιο Πήλιο, 1974 -1978, άσπρο & μαύρο». Η έκθεση περιλαμβάνει περισσότερες από 100 φωτογραφίες του Γερμανού φωτογράφου και εικαστικού Christian Günther.
Οι φωτογραφίες του για τον Βόλο και το Πήλιο αποτυπώνουν σε άσπρο μαύρο εικόνες από μια χρονική περίοδο, που μέχρι σήμερα τουλάχιστον βρίσκεται μακριά από το ενδιαφέρον μελετητών, ερευνητών ή συλλεκτών. Και με θέμα αρκετά διαφορετικό από εκείνα που απασχόλησαν τότε τους επαγγελματίες φωτογράφους της πόλης ή τα μέλη του τοπικού παραρτήματος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας.
Οι φωτογραφίες του Christian Günther είναι η ματιά του ξένου που εκπλήσσεται, εντυπωσιάζεται, αλλά δεν δυσανασχετεί. Που δυσκολεύεται να κατανοήσει τις συνήθειες και τη γλώσσα, αλλά αγαπά τόσο πολύ το Πήλιο και τον Βόλο που τους αφιέρωσε περισσότερα από 30 καλοκαίρια της ζωής του αποτυπώνοντας αχόρταγα τον τόπο και τους ανθρώπους του. Παράλληλα έχουν ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία, ως έργο ενός ανήσυχου καλλιτέχνη με ευρύ και πολυσύνθετο εικαστικό έργο.
«Πιθανόν η φράση «θα σε σκοτώσω κι έπειτα θα πάω στην Αργαλαστή και θα εξαφανιστώ στην ερημιά του Πηλίου» είναι απόκρυφη. Όμως, ο περίφημος συγγραφέας Werner Helwig επέλεξε το δεύτερο μισό της φράσης ως τίτλο ενός βιβλίου του. Η ίδια φράση ίσως κρύβεται και σ’ ένα ακόμη μυθιστόρημά του, το «Raubfischer in Hellas», στα αγγλικά «Dynamite Fishing in Greece» (ψάρεμα με δυναμίτη στην Ελλάδα). Αυτά τα δυο βιβλία διαβάστηκαν πολύ στην εποχή τους. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω το εξαιρετικό άρθρο του Helwig με τίτλο «Πρέπει να ευχαριστήσω για πολλά τον Βόλο». Το συναίσθημα αυτό μοιράζομαι απόλυτα και εγώ, αφού οφείλω πολλά στον Βόλο και την Αργαλαστή, όπως και πολλοί άλλοι «ξένοι» που εγκαταστάθηκαν εκεί.
Πρωτοήρθα στην περιοχή το 1965 μετά από ένα ταξίδι στη Πελοπόννησο. Ήμουν φοιτητής στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ήρθα ξανά πολλές φορές χρόνο με τον χρόνο. Τελικά μαζί με φίλους αγοράσαμε ένα σπίτι μέσα σε έναν ελαιώνα όχι μακριά από την Αργαλαστή. Η περιοχή λεγόταν Sirwan. Περνούσα τα καλοκαίρια εκεί και τον χειμώνα στη Στουτγκάρδη. Αυτή η ρουτίνα κράτησε πολλά χρόνια.
Το 1976 μαζί με την εικαστικό σύζυγό μου, Dorothee Ziegler, ξεκινήσαμε να χτίσουμε ένα σπίτι στη Μικρή Πάου. Βρισκόταν κάτω από το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, στα 80 μ. από το ύψος της θάλασσας, είχε πανοραμική θέα στον Παγασητικό Κόλπο και στον μακρινό ορίζοντα φαινόταν ο Παρνασσός. Με πολύ σκληρή δουλειά καταφέραμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας, τη δημιουργία ενός μεσογειακού κήπου. Ας μου επιτραπεί να αναφέρω ότι ο κήπος απαθανατίζεται στα έργα της Dorothee.
Η δική μου δουλειά καθρεφτίζει, όχι μόνο τα διαφορετικά τοπία του Πηλίου και τους αρχαίους ελληνικούς μύθους αλλά και όλες τις ιστορίες που μου διηγήθηκαν ηλικιωμένοι κάτοικοι, ιστορίες με μυθική σχεδόν υφή.
Η μεγάλη οικειότητα που απέκτησα από τη διαμονή μου στην περιοχή με ώθησε στην απόπειρα για τη φωτογραφική της αναπαράσταση. Εντυπωσιάστηκα βαθιά τόσο από τις δυναμικές προσωπικότητες όσο κι από την κουλτούρα και τη γλώσσα, που μάθαινα. Αυτή η γοητεία κατέληξε σε 1.500 ασπρόμαυρα αρνητικά, τα οποία αποθηκευμένα με ασφάλεια ξαναβρέθηκαν πριν δυο χρόνια.
Πέρυσι τον Ιούνιο η ιδέα να εκτεθεί μια επιλογή από 140 περίπου μεγεθύνσεις φωτογραφιών στον τόπο προέλευσής τους απέκτησε στέρεο σχήμα. Η έκθεση «Βόλος και Νότιο Πήλιο, 1974 -1978, σε άσπρο και μαύρο», αποκαλύπτει την οικεία σχέση μου με το ελληνικό τοπίο και τους ανθρώπους του.
Πρώτη φορά θα παρουσιαστεί στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου τον Μάιο του 2018 και θα ακολουθήσουν την ίδια χρονιά οι εκθέσεις στην Αργαλαστή, τον Ιούνιο και στο εργαστήριό μου στη Στουτγκάρδη τον Σεπτέμβριο» μας είπε.
