Άρθρο
του Φώτη Λαμπρινίδη,
Αντιπεριφερειάρχη
Θεσσαλίας,
Μέλους ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
Ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία (όπως λέγεται τώρα) έρχεται από μακριά.
Πρέπει να αποφασίσει σήμερα, αν θα έχει και μέλλον. Είχα την τύχη να ζήσω αυτή την συναρπαστική περιπέτεια από “μέσα” και “απέξω”: συμμετείχα από την πρώτη στιγμή στην ίδρυση του, τα χρόνια του κοινού πορίσματος ΚΚΕ-ΕΑΡ (1988). Υπήρξε μικρό κόμμα αριστερής αντιπολίτευσης, μεγάλη ελπίδα ως αξιωματική αντιπολίτευση, κατόπιν κορμός μιας νέας κυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ, αξιωματική αντιπολίτευση από το 2019. Η κορύφωση της απήχησης του είναι η 6η Ιουλίου 2015, το δημοψήφισμα, έκτοτε βαίνει μειούμενος.
Σήμερα, απαιτείται να αποφασίσει τον πολιτικό προσανατολισμό του. Αυτό, είναι το κύριο και το καίριο. Προϋποθέτει, κυρίως είναι απαίτηση προς την ηγεσία του, να ασχοληθεί και να αναλύσει βαθιά και σοβαρά δυο κομβικά γεγονότα: την μεγάλη πτώση των ποσοστών του στις εκλογές του 2023 και την τεράστια αποχή των πολιτών στις ευρωεκλογές του 2024. Αυτή η προσπάθεια θα μας υποχρεώσει όλες και όλους να φέρουμε την πολιτική στην πρόταση μας και την πρόταση μας στην πολιτική. Όλα τα άλλα, είναι συμπτώματα αρρώστιας: είναι τεράστια ευθύνη και ανεπάρκεια εκείνων, που θα ανακαλύπτουν θέματα με “τα μαύρα ταμεία” ή τα οικονομικά του κόμματος, είναι προσωπικές ανασφάλειες και στρατηγικές στελεχών που προβάλλουν τις ιδιαιτερότητες τους και τις καριέρες τους, αντί για ένα κεντρικό πολιτικό λόγο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία για να έχει μέλλον πρέπει να τοποθετηθεί με σαφήνεια στην ανάγκη της κυβερνώσας Αριστεράς, τι απαιτήσεις και τι υποχρεώσεις έχει αυτή η πολιτική πρόταση. Αν θα καταλήξει ένα πολιτικό κόμμα που θα προτείνει με το όποιο περιτύλιγμα αυτό που εκφωνούν από την πλευρά τους το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ ή αν θα εκπροσωπήσει την ανάγκη, ξεκινώντας από θέσεις Αριστεράς, να διατυπώσει την προοδευτική εναλλακτική κυβερνητική πρόταση προς την ελληνική κοινωνία. Αυτό δεν γίνεται με τερτίπια. Γίνεται ευθέως, με πρόταση για ανοιχτό πολιτικό συνασπισμό όλων, όσοι ανταποκριθούν, με κατοχύρωση της αυτοτέλειας κάθε μέρους, κοινό εκλογικό μίνιμουμ κυβερνητικό πρόγραμμα βελτίωσης των κοινωνικών και περιβαλλοντικών δεικτών, με κοινό υποψήφιο πρωθυπουργό που επικυρώνει ο ελληνικός λαός.
Όλα τα άλλα, μόνο την υπόθεση αυτή δεν εξυπηρετούν. Κανένα νόημα, μόνο παραπέρα παρακμή. Θα έχουν συνέδρια αυτοπροβολής και αυτοεπιβολής, καταμέτρησης μηχανισμών και επικέντρωσης στα δευτερεύοντα και τα νοσηρά, που αφήνουν αδιάφορη την ελληνική κοινωνία, για αυτό θα συνεχίσει να μας δείχνει την πλάτη. Εάν, οι όποιοι σύντροφοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, θέλουν κάτι τέτοιο, αυτό σίγουρα δεν είναι αισιόδοξο μέλλον και κοινός πόθος.
Αυτές τις μέρες, όσες και όσοι πονάμε την υπόθεση αυτή, πρέπει να βρεθούμε από ένα και μοναδικό μετερίζι, του διαλόγου, της συντροφικότητας, της ευθύνης.