Τρεις λέξεις συνοψίζουν τη ζωή του Ευάγγελου Ανετόπουλου: Χώμα, νερό και φωτιά. Ο Βολιώτης αγγειοπλάστης και κεραμοποιός, στα 92 χρόνια του δεν έχει πάψει να ασχολείται με τον πηλό, υπηρετώντας πιστά την τέχνη που είναι ταγμένος μία ολόκληρη ζωή.
Με αφορμή το 1ο Πανελλήνιο Συμπόσιο Κεραμικής, που θα γίνει το προσεχές Σαββατοκύριακο 21-22 Σεπτεμβρίου στο Μαλάκι, όπου στεγάζεται το οικογενειακό εργαστήρι, ο κ. Ανετόπουλος μίλησε για τη σημαντική εκδήλωση που θα φιλοξενηθεί στην περιοχή μας, χάρη στη συνεργασία αρκετών τοπικών φορέων και θα προσελκύσει γνωστούς και καταξιωμένους κεραμίστες από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Το συμπόσιο θα γίνει στον ίδιο χώρο, όπου βρίσκεται το Μουσείο Αγγειοπλαστικής Τέχνης που ίδρυσε και συντηρεί την τελευταία 20ετία ο θαλερός αγγειοπλάστης, ο οποίος κατέχει και τη θέση του προέδρου στο Ίδρυμα της οικογένειας Ανετόπουλου.
«Στο Μουσείο μας έχουμε δύο αίθουσες. Στη μία εκτίθενται λαϊκά κεραμικά, ηλικίας 100 και 200 χρόνων, με προέλευση απ’ όλη την Ελλάδα. Τα περισσότερα χρηστικά αντικείμενα, ενώ στη δεύτερη αίθουσα έχουμε εκθέματα σύγχρονης κεραμικής, που δημιουργήθηκαν όλα στο εργαστήρι μας στο Μαλάκι, στα διεθνή συμπόσια που κάνουμε από το 2003», σημείωσε για τις συλλογές που υπάρχουν στο Μουσείο.
Γεννήθηκε στα χρόνια του Μεσοπολέμου. Για την ακρίβεια, στις 2 Φεβρουαρίου 1928 στον Βόλο. Μία ζωή θυμάται τον εαυτό του να πλάθει τον άργιλο και να δημιουργεί με το υλικό που λατρεύει. «Το 2016 σε μία ατομική έκθεση που έκανα, είχα φτιάξει ένα έργο που ονόμασα «Πάω ’ζι». Απεικονίζει τη μάνα μου. Ακόμη φέρνω την εικόνα μπροστά μου με εκείνη στο παλιό μας σπίτι, το οποίο βρισκόταν στην οδό Παπαδιαμάντη, απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό, σε μικρή απόσταση από το εργοστάσιο του Γκλαβάνη. Πιτσιρίκος ήμουν τότε. Δεν ήξερα να μιλήσω καλά. Στα 500 μέτρα ήταν το εργαστήρι του πατέρα μου. Έβγαινε η μητέρα μου και φώναζε: «Πού πας, Βαγγελάκο;». «Πάω ’ζι», δηλαδή πηγαίνω στο μαγαζί της απαντούσα. Κι ένα βιβλίο, το δεύτερο που γράφω και κοντεύω να τελειώσω, θα έχει αυτόν τον τίτλο», είπε στη συνέχεια.
Τέλη του 18ου αιώνα (1790) υπάρχει η πρώτη καταγραφή ενασχόλησης των προγόνων του κ. Ανετόπουλου με την αγγειοπλαστική, στον Απείρανθο της Νάξου. Ένα ορεινό χωριό, που ήταν φημισμένο για τα ορυχεία σμύριδας. Το 1885, ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Τούρκους, ο παππούς του, Βασίλης Ανετόπουλος, άφησε τις Κυκλάδες και μετακόμισε στον Βόλο, όπου ασχολήθηκε με την αγγειοπλαστική. Έκτοτε το όνομα των Ανετόπουλων είναι συνυφασμένο με την πανάρχαια, ετούτη, τέχνη, ενώ η αγάπη για τον πηλό κληροδοτείται με σεβασμό από γενιά σε γενιά. «Ο παππούς μου ήρθε στον Βόλο με άλλο επώνυμο. Λείψανος λεγόταν. Έτσι τον βρήκαμε εγγεγραμμένο στα μητρώα της κοινότητας στη Νάξο. Παντρεύτηκε την αδελφή του Νίκου Ροδίου, ξακουστού αγγειοπλάστη που ζούσε και εργαζόταν στη Σκόπελο. Πάντως, η καταγωγή των προγόνων μας ήταν από τα Σφακιά της Κρήτης, έτσι μου έλεγε ο πατέρας μου για τις ρίζες της οικογένειάς μας», επισήμανε.
Έναν χρόνο μετά τη συνταξιοδότησή του, έκανε σκοπό ζωής να προσφέρει στην τέχνη της κεραμικής. «Αν αγαπάς τον πηλό βρίσκεις την ευτυχία», συνόψισε σε λίγες λέξεις τη σχέση του με τον πηλό. Το 1990 με την αρωγή των παιδιών του, Στέλιου και Αθηνάς, δημιούργησε μία σύγχρονη αγγειοπλαστική μονάδα στο Μαλάκι, ενώ το 1999 προέκυψαν το Μουσείο και το Ίδρυμα, που είναι Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Απώτερος στόχος του; Επιθυμεί το Ίδρυμα να αποκτήσει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. «Πέρα από το ότι ζητούμε από τους συμπολίτες μας να εγγραφούν ως μέλη δίχως καμία επιβάρυνση, καταβάλλουμε εντατικές προσπάθειες και συζητάμε με πανεπιστήμια, τόσο από την Ελλάδα, όσο και το εξωτερικό, ώστε να αρχίσει να διδάσκεται η κεραμική εδώ», κατέληξε με νόημα για το μεγάλο όνειρό του.