Εξομολόγηση υποψήφιας πανελλαδικών εξετάσεων:Ο δρόμος των πανελληνίων είναι μονάχα ένας – Η ζωή προσφέρει κι άλλους στο υπόλοιπο της διαδρομής

της
Χρύσας Λεϊμονή
– Ψυχολόγου

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η σκέψη μου ανατρέχει σε όλες εκείνες τις συζητήσεις που έχω κάνει κατά καιρούς – έτσι και φέτος – με τους εφήβους που δοκιμάζονται για ακόμη μια χρονιά στο στίβο των πανελληνίων. Συζητήσεις, οι οποίες συχνά με προβληματίζουν και μου πυροδοτούν έντονα συναισθήματα, καθώς συνδέομαι με την αγωνία και την υπερπροσπάθεια που έχουν καταβάλλει πολλά παιδιά προκειμένου να έχουν μια ευκαιρία να κυνηγήσουν τα όνειρά τους,
Συχνά πυκνά η πλειοψηφία των παιδιών αισθάνεται αυτό το διάστημα αντιφατικά συναισθήματα. Από τη μία πλευρά κυριαρχεί η κούραση και η εξάντληση της όλης προετοιμασίας, ενώ από την άλλη η αίσθηση του τέλους που πλησιάζει μπορεί να φέρνει και αισθήματα ανακούφισης. Μυαλό και καρδιά βρίσκονται σε έναν συνεχή αγώνα προσπαθώντας να ισορροπήσουν, επιδιώκοντας τη διατήρηση της απαραίτητης συναισθηματικής σταθερότητας, προκειμένου να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους.
Συνομιλώντας με μία υποψήφια:
– Πώς αισθάνεσαι τώρα που πλησιάζει ο καιρός;
– Ειλικρινά αυτή τη στιγμή αισθάνομαι πως επικρατεί ένα χάος. Δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να προσδιορίσω το συναίσθημα. Ξυπνάω τη μια μέρα έτσι και την άλλη αλλιώς. Θέλω απλά όλο αυτό να τελειώσει.
– Πώς είναι να επικρατεί ένα χάος μέσα σου;
– Είναι δύσκολο. Για την ακρίβεια τρομακτικά δύσκολο. Κυρίως όμως κουραστικό. Παρότι το τέλος είναι κοντά, κάποιες φορές σκέφτομαι πως όλο αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ και μετά απελπίζομαι.
– Ακούγεται δύσκολο. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που σε βοήθησε όλο αυτό το διάστημα να αντέξεις την κατάσταση αυτή…
– Σίγουρα δεν ήταν όλες οι στιγμές ίδιες. Υπήρχαν άνθρωποι εκεί για μένα, οι οποίοι με βοήθησαν πολλές φορές να δω ότι τα καταφέρνω και ότι τα πηγαίνω καλύτερα από όσο νομίζω. Αυτό σίγουρα βοήθησε πολύ. Τώρα, όμως, θα είμαι μόνη μου εκεί, και αυτό με αγχώνει.
– Αυτοί οι άνθρωποι πώς θα σε βοηθούσαν αν ήταν εκεί, μαζί σου;
– Νομίζω θα με ενθάρρυναν να συνεχίσω την προσπάθεια μέχρι τέλους και να αφήσω μετά να δω τι θα γίνει. Θα μου υπενθύμιζαν να με εμπιστευτώ και να μη με κρίνω από πριν καν δοκιμάσω.
– Πώς θα σου φαινόταν αν κράταγες αυτή τη σκέψη μαζί σου; Αν υπενθύμιζες εσύ στον εαυτό σου αυτή τη συμβουλή την ώρα που θα τη χρειαστείς;
– Νομίζω πως αυτό μπορώ να το κάνω. Συνήθως όταν ακολουθώ τη συμβουλή αυτή, τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα. Ίσως αυτή τη φορά χρειάζεται να το πω εγώ σε μένα, έτσι και αλλιώς αυτή η συμβουλή έχει ήδη εμποτίσει μέσα μου.
Τις τελευταίες μέρες πριν τις πανελλήνιες πολλές φορές οι έφηβοι διακατέχονται από αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό και την προσπάθεια τους. Συχνά γίνονται επικριτικοί με τον εαυτό τους και εστιάζουν συνεχώς στο τι θα μπορούσε να έχει πάει καλύτερα και στο τι δεν έκαναν καλά όλη αυτή την περίοδο. Τα άγχη και οι ανασφάλειες τους μπορεί να πάρουν μεγάλη έκταση με αποτέλεσμα να μην είναι αντικειμενικοί απέναντι στον εαυτό τους.
Σε αυτό το σημείο κρίνεται απαραίτητη η συμβολή των γονέων, των εκπαιδευτικών και γενικά των ανθρώπων που βρίσκονται κοντά τους, προκειμένου να μπορέσουν να τους δείξουν, ο καθένας με τον τρόπο του, πως η προσπάθειά τους είχε μια μακρά πορεία, με τα θετικά κα τα αρνητικά της και πως είναι άδικο να εστιάζουν μόνο σε όσα δεν λειτούργησαν όπως θα ήθελαν. Σε αυτή την τελευταία περίοδο χρειάζεται να θυμίσουμε στους εφήβους όλα όσα έκαναν καλά, τα οποία συχνά έχουν την τάση να ξεχνάνε ή να υποτιμούνε. Μα πάνω από όλα είναι σημαντικό να τους δείξουμε την εμπιστοσύνη μας πως ότι και αν συμβεί, εκείνοι θα βρουν τον τρόπο τους να το διαχειριστούνε, πως εμείς είμαστε και θα είμαστε δίπλα τους, αλλά και πως η ζωή δεν τελειώνει με τις πανελλήνιες…. Η ζωή τώρα απλώνεται μπροστά τους γεμάτη χιλιάδες άλλες επιλογές. Εκείνοι μένει να δοκιμάσουν και να βρουν ποια επιλογή θα τους φέρει πιο κοντά στην προσωπική τους ευτυχία. Οι δρόμοι όμως για αυτό μπορεί να είναι πολλοί και διαφορετικοί. Ας τους διερευνήσουνε.
Εύχομαι από καρδιάς καλή επιτυχία σε όλους τους εφήβους και τις οικογένειες τους με τη σκέψη πως ο καθένας μας κάνει το καλύτερο που μπορεί τη δεδομένη στιγμή και αυτό είναι ήδη από μόνο του αξιέπαινο.