Η Τζίνα Δελλασούδα, χαράκτρια, απόφοιτος του τμήματος Χαρακτικής της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, επιστρέφει στον Βόλο και στον Χώρο Τέχνης «δ.» για την έκθεσή της με χαρακτικά έργα, τα εγκαίνια της οποίας θα πραγματοποιηθούν αύριο Δευτέρα 26 Νοεμβρίου στις 7 μ.μ.
Γνωστή στο κοινό του Βόλου από προηγούμενη παρουσίαση έργων της σε κοινή με άλλους δύο ομότεχνούς της έκθεση που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στον Χώρο Τέχνης «δ.», η Τζίνα Δελλασούδα επιστρέφει για την έκθεσή της που εγκαινιάζεται αύριο, δηλώνοντας ευτυχής που θα επικοινωνήσει μέσα από το έργο της με ανθρώπους που ξεχωρίζουν, όπως ανέφερε, για την αισθητική και κυρίως για την αγάπη τους για τα εικαστικά.
Αυτή τη φορά στον ίδιο χώρο θα παρουσιάσει τη νέα της δουλειά και τη δική της ξεχωριστή και ασυνήθιστη προσέγγιση της χαρακτικής στο πλαίσιο έκθεσης με τίτλο «Έξοδος Ελεύθερη».
Στην έκθεση στον Χώρο Τέχνης «δ.» η Τζίνα Δελλασούδα θα παρουσιάσει 15 έγχρωμα χαρακτικά έργα με θεματικές ενότητες που παραπέμπουν στη ζωή και το όνειρο, στο τώρα και το χθες, ουσιαστικά στο διαχρονικό και αιώνιο.
Η περίπτωσή της είναι ξεχωριστή με την έννοια της διαφορετικής εκκίνησης όσον αφορά στην ενασχόλησή της με τα εικαστικά. Οι σπουδές της στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας δεν έγιναν στη συνήθη ηλικιακή φάση που ακολουθεί των εγκύκλιων σπουδών, αλλά σε μια πιο ώριμη ηλικία και στο μεταίχμιο προσωπικών εξελίξεων. Εξάλλου η επιλογή της χαρακτικής είναι αποτέλεσμα των συγκυριών εκείνης της χρονικής περιόδου και των εσωτερικών διεργασιών που προέκυψαν. «Έκανα πράγματα με διαφορετική από τη συνηθισμένη χρονική σειρά έχοντας όμως συνείδηση των επιλογών μου. Προηγήθηκαν άλλες δουλειές, άλλες σπουδές και κυρίως ένα παιδί, η κόρη μου, για να ακολουθήσει αργότερα η εισαγωγή μου στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών» εξηγεί.
Οι επαναπροσδιορισμοί της πορείας της δεν έχουν προσδώσει στην καλλιτέχνιδα δυσφορία για τις επιλογές της: «Αντιθέτως όλα όσα μας συμβαίνουν είναι εν δυνάμει πλούτος και εφόδια και είναι πραγματικά στο χέρι μας να τα αξιοποιήσουμε για να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε» ανέφερε.
Μετά την πρώτη επαφή με τον μαγικό κόσμο της χαρακτικής δεν σκέφτηκε ποτέ να αλλάξει κατεύθυνση. Κι έγινε χαράκτρια με συνείδηση της επιλογής που δικαιώθηκε στο πέρασμα του χρόνου.
Η Τζίνα Δελλασούδα ρωτήθηκε για τη γοητεία της χαρακτικής για να απαντήσει: «Η χαρακτική προσφέρει τη δυνατότητα της πολλαπλότητας, όταν αυτό είναι ζητούμενο κατά συνέπεια είναι πιο προσιτή, έχει τη δύναμη του αντιτύπου και δεν έχει σχέσεις με τα αντίγραφα. Τα εργαλεία της χαρακτικής είναι για μένα σύντροφοι και συνεργάτες πολύτιμοι. Σκοπός μου δεν είναι ο έλεγχος, αλλά η συνομιλία με τα υλικά μου».
Όσον αφορά στην αξία και τη σημασία της εικαστικής γλώσσας που έγινε «κεραυνοβόλος έρωτας» για την ίδια, επισήμανε πως «η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας μου έδωσε τη γνώση και τη δύναμη να εκφράσω συναισθήματα και όνειρα, οράματα που έμεναν χρόνια στην ψυχή και το μυαλό μου. Δεν αποκόμισα μόνο γνώση και τεχνική, δεν έλαβα απλά οδηγίες και τρόπους. Πήρα πολλά περισσότερα, καθώς ήμουν έτοιμη να δεχθώ και να δώσω, να αποδώσω για την ακρίβεια όσα τόσα χρόνια υπομονετικά περίμεναν τη δική τους έξοδο» για να συμπληρώσει: «Η χαρακτική με εκφράζει απόλυτα, με γοητεύει με την ίδια αρχική της δύναμη όταν την ανακάλυπτα, τη σπούδαζα, τη μελετούσα. Κι εκείνο που με μαγεύει είναι η προσμονή του αποτελέσματος, το στοιχείο της έκπληξης που νιώθεις όταν μετά τη χάραξη, μελανώνεις, τυπώνεις στην πρέσα και βλέπεις για πρώτη φορά το αποτέλεσμα της χάραξής σου, το χαρακτικό έργο».
Η χαρακτική είναι μια ξεχωριστή περίπτωση τέχνης και τεχνικής και στην Ευρώπη εμφανίστηκε γύρω στον 15ο αιώνα μ.Χ. «Σήμερα, με τον όρο χαρακτική αναφερόμαστε στη δημιουργία ανάγλυφου με χάραξη ή πλήθος άλλων μεθόδων σε μια συνήθως ανθεκτική επιφάνεια, η οποία κατόπιν θα χρησιμεύσει ως μήτρα για την παραγωγή αντιτύπων σε χαρτί» τόνισε.
Πώς όμως η ίδια βιώνει τα στάδια της δημιουργίας του χαρακτικού έργου; «Το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο γοητευτικό μέρος της όλης διαδικασίας είναι η διάκριση σωστού – λάθους, μιας διαδικασίας που ορίζεται μεταξύ οδύνης και ηδονής, μιας και η χάραξη δεν συγχωράει τα λάθη. Η πρόκληση είναι να βρει κανείς τρόπο να αξιοποιήσει το λάθος, να το μετατρέψει σε σωστό».