Πολιτισμός

Έξι νέα βιβλία με ισχυρό αποτύπωμα – Με την υπογραφή αξιόλογων συγγραφέων

 

Επιμέλεια: ΧΑΡΙΤΙΝΗ ΜΑΛΙΣΣΟΒΑ

Όσοι διαβάζουμε αρκετά, συνήθως εναλλάσσουμε τα αναγνώσματά μας.
Παρότι για τους περισσότερους το μυθιστόρημα θεωρείται ο βασιλιάς της λογοτεχνίας, δεν μπορούμε να μην διακρίνουμε τα αξιόλογα βιβλία μικρότερης φόρμας που κυκλοφορούν και φέρουν την υπογραφή εξίσου αξιόλογων συγγραφέων.
Τα έξι νέα βιβλία που συστήνω σήμερα, διαβάζοντάς τα, μου άφησαν ισχυρό το αποτύπωμά τους. Ωστόσο, ένα βιβλίο διαβασμένο από χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους είναι χίλια διαφορετικά βιβλία, όπως σοφά διατύπωσε ο Αντρέι Ταρκόφσκι.

Αλέξης Πανσέληνος, Λάδι σε καμβά, Μεταίχμιο
Καλοκαίρι 1966.


Ο Σπύρος, µαθητής στη Σχολή Καλών Τεχνών, περνά τις διακοπές του φιλοξενούµενος από την οικογένεια ενός ζωγράφου στο νησί. Είναι ένα σηµαδιακό καλοκαίρι, όχι µόνο για τον ίδιο, αλλά και για την οικογένεια που τον φιλοξενεί. Λίγο αργότερα, ο Απρίλιος του ’67 αλλάζει τα πάντα στη ζωή του.
Η ιστορία του Σπύρου είναι η ιστορία και πολλών άλλων της γενιάς του. Είναι η ιστορία ενός νεαρού ζωγράφου που αρνήθηκε να προδώσει την παρέα του, αλλά πρόδωσε το όνειρό του.
Τότε, µέσα της δεκαετίας του ’60, ο κόσµος όλος ήταν όπως εµείς – είκοσι χρονών. Μαζί µε εµάς είχε ξαναγεννηθεί η ζωή, όλα είχαν αλλάξει, ακούγαµε τα νέα τραγούδια που έπαιζαν στις µπουάτ της Πλάκας, τον Τιπούκειτο, την Απανεµιά, το Συµπόσιο, τη Ρουλότα και ένα σωρό άλλες. Αντί για τις ντιζέζ µε τα µικρόφωνα, νέοι τραγουδιστές, κορίτσια και αγόρια που θα µπορούσαν να είναι συµµαθητές µας στη Σχολή, παιδιά κι εκείνα σαν εµάς, µε φωνές απλές, χωρίς στόµφο, έλεγαν τα καινούργια τους τραγούδια πάνω σε στίχους που είχαν καθαρή ποίηση. Το φως µιας επανάστασης αχνόφεγγε, ο παλιός κόσµος βούλιαζε και εµείς, αποµακρυσµένοι από το όλο και πιο απρόσωπο κέντρο της πόλης, κρυµµένοι στις παραµεληµένες γειτονιές της, φέρναμε τον καινούργιο.

Κώστας Ακρίβος, Ανδρωμάχη, Μεταίχμιο


Κάθε βιβλίο του Κώστα Ακρίβου είναι εκδοτικό γεγονός. Στην Ανδρωμάχη ο Βολιώτης συγγραφέας δίνει μια ξεχωριστή διάσταση στην Ανδρομάχη, πολύπαθη σύζυγο του Έκτορα.
«Αξιώθηκε να γίνει σύζυγος, μητέρα, βασίλισσα.
Η ζωή της μοιράστηκε απ’ τον πόλεμο ανάμεσα στην ευτυχία και την ατίμωση, στη χαρά και την ντροπή.
Ίσως να μην υπήρχε πιο επιτυχημένο όνομα απ’ αυτό που της έδωσαν: Ανδρομάχη. Μόνο που έγινε ένα λάθος: Ανδρωμάχη θα ’ταν το πιο σωστό. Γιατί δεν ήταν ένας ο άνδρας εκείνος με τον οποίο έδωσε τις μάχες της, αλλά πολλοί. Άνδρες που τη λάτρεψαν και άλλοι που την κηλίδωσαν, αφήνοντας ανεξίτηλα στο κορμί και στην ψυχή της τα σημάδια τους.
Το χαμόγελο το βρήκε ξανά όταν πήγε να την κερδίσει η απελπισία.
«Έσβησε ο ήλιος, πυκνώνει το σκοτάδι, πυκνώνουν και στο μυαλό οι εικόνες των προσώπων που σημάδεψαν τη ζωή μου. Άνδρες όλοι. Ο πατέρας, τα εφτά αδέρφια, ο Πρίαμος, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, ο Πηλέας… Αλλά και: Έκτορας, Αστυάνακτας, Νεοπτόλεμος, Πέργαμος, Μολοσσός, Πίελος, Έλενος, Κεστρίνος. Τους αγάπησα;… Άλλους απ’ αυτούς από ανάγκη, για άλλους η αγάπη ανάβλυζε αβίαστη από την καρδιά. Αυτοί είναι που βαδίζουν συνεχώς στη μνήμη μου, δικαιώνουν ή όχι τη ζωή μου, που τώρα εγώ την αρνούμαι».

Αγγέλα Καστρινάκη, 6 γαλάζια μολύβια για τη Σμύρνη, Εκδόσεις Σόκολη


Στο έργο 6 γαλάζια μολύβια για τη Σμύρνη, βλέπουμε τον μεγάλο συγγραφέα Κοσμά Πολίτη να σιγοτραγουδά παράφωνα ένα σμυρναίικο τραγούδι, να σχεδιάζει το μυθιστόρημά του «Στου Χατζηφράγκου», φόρο τιμής στη Σμύρνη όπου μεγάλωσε, τον παρακολουθούμε πώς προσπαθεί να διαχειριστεί παλιά τραύματα και απωθημένα γεγονότα της ζωής του. Τι θα αφηγηθεί στο έργο του: τον θάνατο ή την ανάσταση; Και τι θα πει για τον παλιό εχθρό, τον Τούρκο; Επί σκηνής και η ερευνήτρια, που είναι αφιερωμένη σε εκείνον και στο έργο του, αλλά πότε πότε του θέτει οδυνηρά ερωτήματα. Στο υπόγειο, η μισότρελη αδελφή του, αθέατη, γυαλίζει διαρκώς τα ασημένια κουταλάκια που έφερε απ’ τη Σμύρνη. Την εμφάνισή του, αντίθετα, κάνει ένας ήρωας του μυθιστορήματος, που συζητά με τον δημιουργό του τα παλιά, ενώ του εκθέτει και τα επιτεύγματά του ως πρόσφυγας, όσα έκανε πολύ μετά το τέλος του μυθιστορήματος.
Ένα έργο για τη μνήμη που κοιμάται για χρόνια κι έπειτα ξυπνά αλαφιασμένη, ένα έργο για την έχθρα, αλλά προ πάντων για τη συμφιλίωση – τόσο με τους άλλους όσο και με τον εαυτό.

Μίνως Ευσταθιάδης, Σχέδια του χάους, Ίκαρος


Αυτή την ιστορία δεν ήταν εύκολο να την πω. Φόνοι γίνονται κάθε μέρα. Άλλοι λύνονται, άλλοι πάλι όχι. Ελάχιστοι, όμως, καταλήγουν να σε στοιχειώνουν.
Ένα κουβάρι χωρίς άκρη. Ίσως φταίει που, όταν συνέβησαν όλα αυτά, ήμουν ακόμα παιδί. Πέρασαν χρόνια για να δω ξεκάθαρα τα πρόσωπα – κυρίως των φίλων μου. Ο πιο περίεργος μαθητής του σχολείου, ένας δάσκαλος που μιλούσε μια άλλη γλώσσα, μια μάνα που εξαφανίστηκε, ένας σιωπηλός δικηγόρος και ο γιος κάποιου Ρώσου μαφιόζου.
Το όπλο, ένα κουζινομάχαιρο, βρέθηκε στον βυθό του υδροβιότοπου πουλιών. Και το πτώμα χαμογελούσε, σκεπασμένο όμορφα με το σεντόνι του. Πώς διάολο κάνεις έναν ετοιμοθάνατο να χαμογελά, μου λες;
Το νέο νουάρ μυθιστόρημα του Μίνου Ευσταθιάδη διαδραματίζεται στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της ιστορίας, οι αναγνώστες των προηγούμενων βιβλίων του, θα αναγνωρίσουν ένα γνώριμο πρόσωπο, στην αρχή της ζωής του.

Θωμάς Σιταράς, Λατέρνα, φτώχεια και περίσσευμα καρδιάς (Ημερολόγιο μιας γειτονιάς), Μίνωας


Ο καταξιωμένος αθηναιογράφος Θωμάς Σιταράς μάς προσφέρει ένα νοσταλγικό ταξίδι στην εικοσαετία 1920-1940, αποτυπώνοντας την ατμόσφαιρα που επικρατούσε τότε στις γειτονιές με τους ανθρώπους, τις χαρές τους, τα βάσανά τους, τις ελπίδες τους. Οι άνθρωποι διασκέδαζαν διαφορετικά: Θέατρα, συνοικιακά σινεμά, χοροδιδασκαλεία, ταβέρνες και κουτούκια, τίποτα δεν έλειπε. Οι γυναίκες της γειτονιάς με τα κουτσομπολιά, τους κρυφούς πόθους και τα πάθη τους, οι πλανόδιοι κι οι γυρολόγοι με τα κόλπα τους, ο μπακάλης, ο φούρναρης, ο κουρέας, με τις ιστορίες τους, η φωνακλάδικη λαϊκή, οι μπόμπιρες του παιδομαχαλά, οι καφενόβιοι και οι κουβέντες τους. Όλα είναι εδώ! Οι γιορτές με τα ξεχασμένα πια ήθη κι έθιμα, οι παντρειές και τα αρραβωνιάσματα, η καθημερινή αγωνία για την επιβίωση, η πολυπόθητη ησυχία – που πάντοτε έλειπε μεσημεριάτικα-, η ξεχωριστή προεκλογική περίοδος, οι πάντα αθεράπευτοι ερωτικά κανταδόροι και τα καμώματά τους. Ο αναγνώστης τού σήμερα κατακλύζεται από μια έντονη νοσταλγία για μια άλλη εποχή, τότε που όλα κυλούσαν απλά και ανθρώπινα…

Εύα Στάμου, Η επίσκεψη, Αρμός


Δεκαέξι χαρακτήρες διηγούνται τις εμπειρίες τους με τρόπο άμεσο κι ευθύ, ζωντανεύουν μέσα από απολύτως ρεαλιστικές περιγραφές και με πολύ υποβλητικό τρόπο.
Πρόσωπα οικεία, μα και παράξενα, συνθέτουν με τις ιστορίες τους απρόσμενες περιπέτειες που εκτυλίσσονται στο παρασκήνιο της επικαιρότητας. Αριστοτεχνικά πορτρέτα ανθρώπων που μέσα από χαμηλόφωνες εκμυστηρεύσεις ή βίαιες εξάρσεις, επιτρέπουν στον αναγνώστη να δει καίριες όψεις του εαυτού του. Αφηγήσεις για τη φαντασίωση, την εμμονή, την παρόρμηση και την επιθυμία. Λεπτοκεντημένες ιστορίες για τη μοναδικότητα του κάθε προσώπου.
Η γλώσσα της είναι άψογη: πυκνή, οργανωμένη, κοσμημένη με αυθεντική ειλικρίνεια και ζωντανό παλμό.
(Κλεοπάτρα Λυμπέρη)
Ιστορίες που κρατούν αμείωτη την προσοχή παρά την έκτασή τους, χωρίς κενά στο υφάδι της αφήγησης. Τα εξαιρετικά διηγήματα αποκαλύπτουν το ταλέντο της στην κατασκευή ενός ψυχολογικού θρίλερ που ισορροπεί ανάμεσα στο ψυχογράφημα και το αστυνομικό σασπένς.
(Δημήτρης Φύσσας)

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το