Γνωστός διεθνώς και ιδιαίτερα μέσα από τον καλλιτεχνικό κόσμο έχει γίνει πλέον ο 81χρονος Δημήτρης Ζιώγας, που το κατάστημά του με τα δέρματα ζώων μεταφέρθηκε στην Μπιενάλε της Βενετίας, έχοντας κερδίσει το θαυμασμό όλων των επισκεπτών. Εβδομήντα χρόνια τεχνίτης ακατέργαστων δερμάτων ο ίδιος μάλλον δεν ανέμενε ότι θα γινόταν το σύμβολο της φετινής Μπιενάλε.
Η Ελλάδα της κρίσης, η Ελλάδα που αντιστέκεται, αλλά και δημιουργεί μέσα από τους πανεπιστημιακούς, κερδίζει τις εντυπώσεις.
Πρωτεργάτρια της επιτυχίας η καθηγήτρια του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας κ. Μαρία Παπαδημητρίου, που εκπροσωπεί φέτος την Ελλάδα στη διεθνή έκθεση Μπιενάλε με θέμα τα «Αγριμικά».
Ο τίτλος παρμένος από τον τίτλο του καταστήματος που λειτουργεί εδώ και πολλές δεκαετίες στα Παλαιά, πάνω στον πεζόδρομο, όπου έχουν αναπτυχθεί ταβέρνες, τσιπουράδικα, μπαρ. Το μαγαζί του μεταφέρθηκε ουσιαστικά στην Ιταλία, ενώ τα αφιερώματα του διεθνούς Τύπου είναι συνεχή.
Από το 1923 λειτουργεί ο συγκεκριμένος χώρος για την κατεργασία δερμάτων. Εκεί συναντήσαμε τον 81χρονο Δημήτρη Ζιώγα. Από το 1945 ζει και αναπνέει σε αυτό το χώρο ως εργαζόμενος. Εκεί έχει ζήσει τις αγωνίες για την επιβίωσή του, αλλά και τις προσδοκίες για ένα καλύτερο αύριο.
«Από την ηλικία των 12 χρόνων ασχολούμαι με τα δέρματα ως τεχνίτης. Είναι η ζωή μου. Για 70 χρόνια βρίσκομαι σε αυτό το χώρο» μας λέει ο ίδιος. Μάλιστα ακόμη και τώρα ασχολείται. Ήδη χθες κάποιος κτηνοτρόφος είχε φέρει δέρματα από κατσίκια.
Η τέχνη του είναι η ίδια η ζωή του. «Μας έφερναν δέρματα από βοοειδή, μοσχαροειδή και άλλα ζώα και τα κάναμε επεξεργασία μέσω της ναφθαλίνης και στη συνέχεια τα κάναμε εξαγωγή στο εξωτερικό. Μεγάλο ενδιαφέρον υπήρχε μετά το 1956 από την Ουγγαρία, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, τη Βουλγαρία, αλλά και άλλες χώρες που λόγω του κρύου είχαν μεγάλες ανάγκες. Κυρίως οι χώρες αυτές χρειάζονταν γούνες για το κρύο» μας είπε.
Ο κ. Ζιώγας τόνισε πως οι πιο δύσκολες δεκαετίες ήταν από το 1940 μέχρι και το 1960, τότε που η Ελλάδα βρισκόταν σε συνεχείς πολέμους, από το 1940 μέχρι το 1950, ενώ από το 1950 μέχρι και το 1960, ήταν το στοίχημα της ανάπτυξης της χώρας, καθώς υπήρχε μεγάλη φτώχεια. Τότε η ανεργία ήταν μεγάλη και έπρεπε να έχεις γνωστό για να μπεις σε μια δουλειά. Από τη δεκαετία του 1960 μέχρι και το 1990 ζήσαμε τρεις δεκαετίες. Εξάγεις δέρμα και εισάγεις χρυσά δολάρια. Αυτό λίγοι το καταλαβαίνουν. Δυστυχώς η τέχνη πλέον έχει χαθεί και η δουλειά έχει απλοποιηθεί.
«Δουλεύαμε ευσυνείδητα για να επιβιώσουμε» τονίζει και προσθέτει πως η Ελλάδα θα πρέπει να καταλάβει πόσα μπορεί να κερδίσει από την εξαγωγή των δερμάτων.
Τώρα που έχει γίνει και διεθνώς γνωστός, έστειλε το μήνυμα λέγοντας πως οι άνθρωποι δεν θα πρέπει να απελπίζονται και να έχουν πίστη.
Στο μαγαζί πηγαίνει κάθε μέρα. «Από μικρό παιδί ζω αυτό το πεζοδρόμιο. Εδώ έχω τα παιδικά μου χρόνια, παρά το γεγονός ότι ήταν δύσκολα» μας λέει στεκούμενος στη είσοδο του μαγαζιού του.