Εξαφανίστηκε το 1947 από το Μούρεσι και κηρύχθηκε σε αφάνεια – «Νεκρή» και με τη βούλα μετά από 74 χρόνια… 

Επισήμως νεκρή κηρύχθηκε μετά από 74 χρόνια, όταν και χάθηκαν τα ίχνη της, μια νεαρή κοπέλα, η οποία μέχρι το 1947 ζούσε στο Μούρεσι του Ανατολικού Πηλίου. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες μαρτυρίες, η 24χρονη τότε, είχε επιστρατευτεί από αντάρτες του ΔΣΕ κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου και έκτοτε δεν έδωσε σημεία ζωής. 

Με οριστική απόφασή του το Μονομελές Πρωτοδικείο Βόλου με τη διαδικασία της Εκούσιας Δικαιοδοσίας αποφάσισε να δεχθεί αίτηση συγγενικού της προσώπου, για να κηρυχθεί σε αφάνεια. Πρόκειται για μια διαδικασία, σύμφωνα με τον Βολιώτη δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω, Γιώργο Γεωργιάδη, που εφαρμόζεται, όταν κάποιος εξαφανίζεται χωρίς να δώσει σημεία ζωής και αυτοί που έχουν έννομο συμφέρον προβαίνουν σε αυτή την ενέργεια, προκειμένου να τον κληρονομήσουν. Για να κηρυχθεί κάποιος σε αφάνεια, θα πρέπει να παρέλθει ένας χρόνος από τη στιγμή του κινδύνου, από τον οποίο να είναι πιθανός ο θάνατός του ή 5 χρόνια από την τελευταία είδηση, για το πρόσωπο του εξαφανισθέντος. Οι συγγενείς του υποβάλουν αίτηση στο Μονομελές Πρωτοδικείο και σε περίπτωση που η αίτηση κριθεί βάσιμη, το δικαστήριο διατάσσει τη δημοσίευση περίληψής της στον Τύπο, που περιλαμβάνει πλήρη αναφορά των προσωπικών στοιχείων του εξαφανισθέντος και πρόσκληση σε αυτόν ή οποιοδήποτε άλλο πρόσωπο μπορεί να παράσχει πληροφορίες για την τύχη ή την κατάστασή του εντός ορισμένης προθεσμίας. 

Αν η προθεσμία αυτή, η οποία δεν μπορεί να είναι μικρότερη του ενός έτους από την τελευταία δημοσίευση, περάσει άπρακτη, ο δικηγόρος επαναφέρει την υπόθεση με κλήση για να δικαστεί κανονικά. Το δικαστήριο δικάζει την αίτηση και εφόσον κρίνει ότι τα γεγονότα δικαιολογούν την κήρυξη της αφάνειας, αποφασίζει τοιουτοτρόπως, καθορίζοντας παράλληλα ελεύθερα το κρίσιμο ζήτημα της χρονικής αφετηρίας της.

Το δικαστήριο οδηγείται στην κρίση περί κήρυξης ή μη της αφάνειας, λαμβάνοντας υπόψη τα γεγονότα, από τα οποία προκύπτει ο κίνδυνος ζωής, τα οποία, ωστόσο, δεν είναι αναγκαίο να εντοπίζονται εκτός του προσώπου του εξαφανισμένου, αλλά μπορούν να αφορούν και στο ίδιο το πρόσωπό του, όπως για παράδειγμα η παρωχημένη ηλικία του ή η μειωμένη αντίληψή του. Η δε απόφαση του δικαστηρίου δημοσιεύεται μόνο όταν καταστεί τελεσίδικη και παράγει τα αποτελέσματά της έναντι παντός τρίτου, οπότε δημοσιεύεται σε δύο εφημερίδες, μια πανελλαδικής και μια τοπικής εμβέλειας. 

Όμως, αν κατά τη διάρκεια της δίκης εμφανισθεί ο εξαφανισθείς ή φτάσουν ειδήσεις γι’ αυτόν ή αποδειχτεί ο θάνατός του, η εξέταση της αίτησης παρέλκει, με εύλογη συνέπεια την απόρριψή της ως αβάσιμης. 

Στην περίπτωση της νεαρής γυναίκας, που πιθανότατα έχασε τη ζωή της κατά τη διάρκεια των μαχών του Εμφυλίου, απεβίωσε ένας αδελφός της, ο οποίος άφηνε τα περιουσιακά του στοιχεία στα αδέλφια και στα ανίψια του, με αποτέλεσμα, οι δικαιούχοι να κινήσουν τις διαδικασίες, για να κηρυχθεί σε αφάνεια, προκειμένου να λάβουν το μερίδιό της. Όπως υπογραμμίζει ο κ. Γεωργιάδης, δεν είναι συχνά τα αιτήματα για κήρυξη αφάνειας, συναντώντας μόλις ένα ακόμα στην πολύχρονη καριέρα του, και όσα προκύπτουν έχουν να κάνουν με την ύπαρξη έννομου συμφέροντος από πλευράς κληρονόμων.