Μια ενδιαφέρουσα αναδρομή στη συκοκαλλιέργεια στην περιοχή της Συκής θα κάνει στο πλαίσιο των διήμερων εκδηλώσεων της «1ης Γιορτής Τοπικών Προϊόντων» ο δρ. Απόστολος Ζαχαρός, εκπαιδευτικός – συγγραφέας, διευθυντής του 2ου Γυμνασίου Βόλου. Οι εκδηλώσεις, που αρχίζουν σήμερα με πρωτοβουλία από τη «Μαγνήτων Κιβωτό» σε συνεργασία με τον Δήμο Νοτίου Πηλίου και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Συκής «Γεώργιος Ρηματισίδης» στην κεντρική πλατεία του χωριού, έχουν ως στόχο τη διαχρονική παραγωγή, παρουσίαση και προοπτική των καρπών της Συκής. Ο κ. Ζαχαρός θα μιλήσει με θέμα «Η διαχρονική και ανεκτίμητη η αξία των τοπικών προϊόντων», δίνοντας έμφαση στη διαχρονική πορεία της συκολαλλιέργειας.
Όπως ο ίδιος αναφέρει πως «η Συκή το όνομά της το οφείλει στην παμπάλαια συκοκαλλιέργεια, που για περισσότερα από 300 χρόνια αποτελούσε την κυριότερη γεωργική ασχολία των κατοίκων της. Η παράδοση θέλει την καλλιέργεια της συκιάς να ξεκινάει με την πρώτη εγκατάσταση των κατοίκων στον χώρο όπου είναι χτισμένη σήμερα η Συκή, γύρω στα 1500 μ.Χ. Παμπάλαιοι θρύλοι διασώζουν μέχρι τις μέρες μας το γεγονός εκείνης της εγκατάστασης και μάλιστα αναφέρουν ότι στον χώρο όπου σήμερα βρίσκεται η κεντρική βρύση του χωριού, υπήρχε μια πελώρια και πανύψηλη συκιά, η οποία ξεπρόβαλλε μέσα από βάτους, θάμνους και πουρνάρια και δρόσιζε τις ρίζες της στα κελαριστά νερά της πηγής, που ξεπηδούσαν μέσα από τα σπλάχνα του παρακείμενου λόφου, το σημερινό «Κοτρώνι»».
Ο κ. Ζαχαρός θα παρουσιάσει στη διάρκεια της ομιλίας του την πορεία της συκοκαλλιέργειας στην περιοχή, δίνοντας έμφαση στον τρόπο παραγωγής, αλλά και μια σειράς άλλων προϊόντων.
«Από το πρώτο εκείνο δέντρο, το οποίο έδωσε το όνομά του στο νέο χωριό, οι εργατικοί και πρακτικοί Συκιώτες έκοψαν μπόλια και ξερίζωσαν παρακλάδια (καταβολάδες) και όπου υπήρχε κάποια αγριοσυκιά την μπόλιαζαν, ενώ παράλληλα ξεχέρσωναν και μικρές εκτάσεις και φύτευαν τα νέα παρακλάδια (καταβολάδες). Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα συκοπερίβολα της Συκής, με τη μεγάλη παραγωγή σύκων ξεχωριστής ποιότητας.
Η κύρια περίοδος της συγκομιδής άρχιζε τον Αύγουστο. Πάνω σε μακρόστενες απλωταριές, τα γνωστά «κρεβάτια» άπλωναν τη συγκομιδή και προσεκτικά ταξινομούσαν ένα-ένα τα σύκα, έτσι ώστε να τα βλέπει ο ήλιος και να περνά ο αέρας ανάμεσά τους. Αφού λοιπόν έμεναν εκεί κάμποσες μέρες και αφού στο μεταξύ είχαν «γυριστεί» πολλές φορές, για να ξεραθούν σε όλες τις πλευρές τους, μαζεύονταν πλέον και τη θέση τους έπαιρνε νέα παρτίδα. Τα ξεραμένα σύκα τώρα ήταν έτοιμα για το «ζεμάτισμα» με καυτό νερό. Μέσα σε μεγάλο «καζάνι», όπου έβραζε νερό, έριχναν δαφνόφυλλα και μάτσα ρίγανη και θυμάρι, τα οποία χάριζαν εξαίσιο άρω¬μα και ζεμάτιζαν για μερικά λεπτά τα σύκα που τα είχαν τοποθετήσει σε μεγάλα καλάθια. Σκοπός αυτού του ζεματίσματος ήταν η απολύμανση και το καθάρισμα από κάθε ξένο στοιχείο (σκόνες, φύλλα, χορτάρια, κ.ά.), αλλά κυρίως ήταν ένας τρόπος για να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να πάθουν αλλοιώσεις από μικροοργανισμούς. Αφού τελείωνε η διαδικασία του «ζεματίσματος», τα έριχναν σε μεγάλα καλάθια, για να φύγει το νερό και να στεγνώσουν. Τώρα πλέον ήταν έτοιμα για αποθήκευση ή για το εμπόριο, αφού εν τω μεταξύ είχε προηγηθεί η σχετική συσκευασία. Συσκευασία απλή, αλλά απαραίτητη. Τα πλέον ακατάλληλα για βρώση τα χρησιμοποιούσαν στην παραγωγή του ντόπιου τσίπουρου. Τα μεγαλύτερα και πιο εμφανίσιμα σύκα τα έφτιαχναν μικρές αρμαθιές και τα πουλούσαν, σε καλές συνήθως τιμές, σε όσους εμπορεύονταν και είχαν εξασφαλισμένες αγορές για τη διακίνηση και απορρόφηση του προϊόντος» τονίζει χαρακτηριστικά.
Πλέον η συκοκαλλιέργεια στην περιοχή έχει «σβήσει», καθώς αντικαταστάθηκε από την καλλιέργεια της ελιάς.
«Πράγματι η καλλιέργεια της ελιάς άρχισε στις αρχές του αιώνα μας να αντικαθιστά και να εκτοπίζει την καλλιέργεια της συκιάς. Έτσι έσβησε μια μακροχρόνια δραστηριότητα και καλλιέργεια, μένουν όμως οι αναμνήσεις του ένδοξου παρελθόντος» καταλήγει ο κ. Ζαχαρός.