«Έρωτες, έρωτες, έρωτες» από τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο

Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc Ποινικού και Εγκληματολογικού Δικαίου,
αρθρογράφου, ποιήτριας

Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες και αγαπημένοι και καλή Κυριακή σάς εύχομαι από καρδιάς! Μετά το μικρό οδοιπορικό που κάναμε μαζί στα βιβλία της προηγούμενης χρονιάς, λέω να σας μιλήσω για ένα βιβλίο γεμάτο έρωτα, παρόλο που είμαστε στην καρδιά του χειμώνα ή μάλλον ακριβώς γι’ αυτό. Ένα βιβλίο ενός πολύ σημαντικού σύγχρονου Έλληνα συγγραφέα, από τους σημαντικότερους και πολυγραφότερους της γενιάς του, τον οποίο σας έχω αναφέρει ξανά σ’ αυτή εδώ τη στήλη και δεν είναι άλλος από τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο και το βιβλίο του «Έρωτες, έρωτες, έρωτες» από τις εκδόσεις Κέδρος, έκδοση του 2023.
Για τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο σας έχω καταθέσει αρκετές φορές βιογραφικά του στοιχεία με αφορμή τα βιβλία «Ανέγγιχτη», «Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί», «Λίγη Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», καθώς είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς κι έχω διαβάσει αρκετά βιβλία του, αλλά πάμε να δούμε μερικά ακόμη:
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Έχει δημοσιεύσει περισσότερους από είκοσι τίτλους μυθοπλασίας, πέντε βιβλία μεταξύ χρονικού και αυτοβιογραφίας και μία συλλογή-σύνθεση με μεταφρασμένα αποσπάσματα από αρχαίους Έλληνες συγγραφείς. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε ξένες γλώσσες και έχουν διασκευαστεί για το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Το θέμα του εν λόγω βιβλίου όπως σας ανάφερα και πιο πάνω, είναι φυσικά ο έρωτας. Και λέω φυσικά γιατί είναι ένα θέμα αγαπημένο στον Βαγγέλη Ραπτόπουλο, αν θυμηθούμε την εξαιρετική του «Λούλα», ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία του που εκεί γύρω στο 1996 είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, αλλά πλέον θεωρείται κλασικό.

Τι πραγματεύεται όμως το βιβλίο;
Αφορά σε δώδεκα ιστορίες και για την ακρίβεια έντεκα ιστορίες και μία νουβέλα. Και πιο συγκεκριμένα, «Μόνο ο θάνατος θα μας χωρίσει», «Ο ορισμός της απιστίας», «Κληρονομικότητα», «Δεύτερη ζωή», «Υπερδιέγερση», «Μοναχικός λύκος», «Ο Καλλίφωνος Καναρίνης», «Μητριά», «Μία είναι η πληγή», «Το πάνω χέρι», «Για πάντα», «Έρωτες, έρωτες, έρωτες».
Όπως θα διαπιστώσατε κι εσείς η τελευταία ιστορία, η οποία είναι μια νουβέλα, δανείζει τον τίτλο της στο βιβλίο. Στην πραγματικότητα, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο οποίος είναι ένας κομίστας που θαυμάζει τον Μίλο Μανάρα, γράφει όλες τις προηγούμενες ιστορίες αυτοβιογραφούμενος, σε μια σειρά από κόμικς σε μορφή graphic novel. Ο αιώνιος και «για πάντα» έρωτάς του με τη μητέρα του καλύτερού του φίλου, τη Θάλεια, που δεν έμεινε μόνο πλατωνικός παρόλο που ξεκίνησε έτσι, αλλά ευτυχώς ευοδώθηκε τον οδήγησε σε αυτόν τον βαθμό ωριμότητας ώστε να προχωρήσει σ’ αυτή και σε διάφορες άλλες επιλογές που έκανε στη ζωή του.

Το βιβλίο είναι μια ωδή στον έρωτα. Σε ό,τι σχετίζεται με τον έρωτα. Στο πάθος, στην έξαψη, στην απιστία, στην τρέλα, στην αφοσίωση, στην πλατωνικότητά του, αλλά και στην εκπλήρωσή του, στο ακόρεστο σεξ, στη λαγνεία, στην ωριμότητα, αλλά και στην ανωριμότητα, στο παιχνίδι, στη φαντασίωση, στην έλξη, στις υποχωρήσεις, στους συμβιβασμούς, στα πάντα, στα πάντα. Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος μέσα από αυτό το σπονδυλωτό θα μπορούσαμε να πούμε μυθιστόρημα «ξεσκονίζει» τον έρωτα και μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε λίγο πιο κοντά όλα αυτά τα μικρά, τα πολλά, τα όμορφα που τον απαρτίζουν. Στο τέλος σου αφήνει μια γλυκιά γεύση, μια γεύση τόσο μεθυστική που δεν θες να τελειώσει.
Και σας αφήνω με κάτι που εμένα με ιντριγκάρισε πολύ:
«Και πάλι, στην άκρη του μυαλού μου, ξεμυτίζει η παρανοϊκή ιδέα. Όλες οι γυναίκες της ζωής μου – από τη Θάλεια και τις τρεις συντρόφους μου μέχρι τις αμέτρητες περιστασιακές ερωμένες μου – δεν αποτελούσαν παρά απιστίες στον μεγάλο μου έρωτα που υπήρξε ανέκαθεν το κόμικ, η τέχνη μου».
Ώς την επόμενη φορά, έχετε την αγάπη μου και καλή σας ανάγνωση!