Της Μαρίας Αλμπανίδου,
νομικού MSc, ποιήτριας
Καλημέρα, καλημέρα αγαπημένες φίλες και αγαπημένοι φίλοι! Πήγα, την είδα και σας γράφω γι’ αυτή! Και πού αλλού στο αγαπημένο μας θερινό σινεμά «Εξωραϊστική» που φέτος κλείνει τα 90 του χρόνια, από το 1930 έως το 2020, και μας κρατά συντροφιά τόσα χρόνια με υπέροχες ταινίες. Πραγματικά ξεχωριστές που όλοι πρέπει να τιμούμε και να παρακολουθούμε γιατί η «Εξωραϊστική για την πόλη μας είναι ένα θαύμα και ένα κόσμημα που πρέπει πάση θυσία να διατηρήσουμε. Τι είδα λοιπόν εκεί; Μία ταινία εξαιρετική και μιας και έχουμε καιρό λόγω του COVID-19 να μιλήσουμε για ταινίες καθώς δεν πήγαινα και δεν πηγαίναμε γενικά σινεμά, ήρθε η ώρα! Μιλάω για τις «Μικρές Κυρίες», αυτό το αριστούργημα, το έργο-σταθμός της αγγλόφωνης λογοτεχνίας για τον τρόπο με τον οποίο χαρίζει στεντόρεια, όσο και συγκινητική φωνή στις ηρωίδες του αλλά και για τη δεξιοτεχνική μετατροπή μιας αυτοβιογραφικής αλήθειας σε απολαυστική μυθοπλασία. Οι «Μικρές Κυρίες» της Λουίζα Μέι Άλκοτ εκδόθηκαν το 1868 και παραμένουν ένα διαχρονικό μπεστ σέλερ με μερικές αξιόλογες μεταφορές στη μεγάλη οθόνη με κορυφαία εκείνη του 1933 από τον Τζορτζ Κιούκορ.
Οι «Μικρές Κυρίες» αποτελούν μυθιστορηματική αυτοβιογραφία της δημιουργού τους, της Αμερικανίδας Λουίζας Μέι Άλκοτ (1832-1888). Οι αρχές του πατέρα της, ο οποίος ήταν δάσκαλος, φιλόσοφος και μέλος του ρομαντικού και μεταρρυθμιστικού κινήματος των Υπερβατιστών, αντανακλώνται με πολύ σαφή τρόπο στο έργο, το πιο γνωστό από τα συνολικά 30 βιβλία της. Στο έργο αντανακλώνται, επίσης, ο δικός της χαρακτήρας -στη μορφή της Τζο-, η μαχητική της θέση κατά της δουλείας και η ευγένειά της. Στα χρόνια του αμερικανικού Εμφυλίου, κατατάχτηκε ως εθελόντρια νοσοκόμα. Προσβλήθηκε, όμως, από τυφοειδή πυρετό, τον οποίο δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει πλήρως. Πέθανε δύο ημέρες μετά τον θάνατο του πατέρα της.
Η ταινία είναι σκηνοθεσία της ταλαντούχου ηθοποιού, σεναριογράφου και σκηνοθέτιδας Γκρέτα Γκέργουιγκ και παίζουν οι: Σίρσα Ρόναν, Φλόρενς Πιού, ΄Εμα Γουάτσον, Ελίζα Σκάνλεν, Λόρα Ντερν στο ρόλο της μητέρας. ΄Ηταν υποψήφια για 6 ΄Οσκαρ, Καλύτερης Ταινίας, Α’ Γυναικείου Ρόλου, Β’ Γυναικείου Ρόλου, Καλύτερου Προσαρμοσμένου Σεναρίου, Κουστουμιών και Μουσικής.
Η πρώτη και η τελευταία σκηνή της ταινίας ολοκληρώνουν έναν αφηγηματικό κύκλο. Μέσα του η Γκέργουιγκ κινηματογραφεί με ζέση το ιδεώδες καστ και αποδίδει τις «Μικρές Κυρίες» ως σύνολο, και όχι μονόπλευρα ως τη συντροφιά της Τζο, παρότι, όπως αναφέραμε και πιο πάνω ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι το alter ego της συγγραφέως στο μυθιστόρημα. Στα 135 λεπτά της ταινίας, το σενάριο φροντίζει, ώστε οι χαρακτήρες να αποκτούν σωστές διαστάσεις και οι ηθοποιοί να το υπηρετούν στην εντέλεια. Καλλιτεχνικοί σύμμαχοι της Γκέργουιγκ, η παλέτα των χρωμάτων του Διευθυντή Φωτογραφίας Γιόρικ Λε Σο, η μπαλετική μουσική του Αλεξάντρ Ντεσπλά που υπογραμμίζει με σκέρτσο τη δραματουργία και τα κοστούμια της Ζακλίν Ντουράν, που ξεχωρίζουν ευδιάκριτα κάθε μία από τις πρωταγωνίστριες και παράλληλα σχολιάζουν τα «θέλω» τους μέσα από ανδρόγυνα γιλέκα, ασφυκτικούς κορσέδες και πλουμιστές τουαλέτες. Η Ντουράν, βραβευμένη με Όσκαρ για την «Άννα Καρένινα» του Τζο Ράιτ, κέρδισε ένα δεύτερο αγαλματίδιο στα φετινά Όσκαρ.
Παρακολουθούμε την πορεία 4 κοριτσιών προς την ενηλικίωση, όχι με γραμμικό τρόπο αλλά με διάφορα flash back, μαζί με την μητέρα τους και με όλο τον κοινωνικό τους περίγυρο, με όλη την ορμή, τη ζέση, τους έρωτες και τις όμορφες στιγμές που χαρακτηρίζουν τα νιάτα. Η πρωταγωνίστρια, η Τζο (Σίρσα Ρόναν), ενθουσιώδης, παρορμητική, ελεύθερη, ανεξάρτητη, δημιουργική, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην όλη εξέλιξη της ταινίας και στην ουσία κρατά όλη την ταινία πάνω της. Αλλά και τα υπόλοιπα τρία κορίτσια αναδεικνύουν την ταινία το καθένα ανάλογα με τον ρόλο του. Είναι μία ταινία χαριτωμένη, χαρούμενη αλλά και με τα δύσκολα της σημεία και τους προβληματισμούς που θέτει, βλέπετε ευχάριστα και σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Και θα το ξαναπώ! Προτιμήστε τον κινηματογράφο «Εξωραϊστική». Από ό,τι είδα θα φέρει κι άλλες εξαιρετικές ταινίες, όπως το ΄Ενας Καλός Ψεύτης (The Goog Liar) με την ΄Ελεν Μίρεν και τον ΄Ιαν Μακ Κέλεν και την εξαιρετική τελευταία ταινία του Πέδρου Αλμοδόβαρ το Πόνος και Δόξα με τον καταπληκτικό Αντόνιο Μπαντέρας ως alter ego του Αλμοδόβαρ, για την οποία σας είχα μιλήσει τον χειμώνα που την είχα δει και αξίζει πραγματικά να τη δείτε.