Εργάζεται στην Πυροσβεστική Υπηρεσία, αλλά τον συναρπάζει και ο «κόσμος» των μανιταριών, τα σπάνια είδη που μπορεί να συναντήσει και οι καταγραφές νέων ειδών. Ο λόγος για τον Βασίλη Καουνά που κατάγεται από τη Ζαγορά Πηλίου, αλλά τα τελευταία χρόνια μένει στην Αρτέμιδα Αττικής. Ο κ. Καουνάς αποφοίτησε από το «Πολυμέρειο» Γενικό Λύκειο Ζαγοράς το 1992, είναι απόφοιτος Δασοπονίας και η πτυχιακή του εργασία είχε ως αντικείμενο την καταγραφή της μυκοχλωρίδας στη Ζαγορά, ενώ το διάστημα 1999-2000 εργάστηκε ως εποχικός δασοπόνος στο Δασαρχείο Μεγάρων.
Από το 2001 εργάζεται στην Πυροσβεστική και αυτή τη στιγμή ανήκει στη δύναμη της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας του Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών, με το βαθμό του πυρονόμου.
Aπό το 2007 καταγράφει, μελετά και αναγνωρίζει τα υπόγεια μανιτάρια της Ελλάδας, πολλά από τα οποία είναι νέες καταγραφές για την Ελλάδα και κάποια ακόμη και παγκόσμιες καταγραφές. Παράλληλα έχει συμμετάσχει σε αρκετές δημοσιεύσεις σε διεθνή μυκητολογικά περιοδικά με θέμα τα υπόγεια μανιτάρια της Ελλάδας. Σήμερα είναι και γραμματέας των Μανιταρόφιλων Μεσογαίας, αλλά και μέλος των Μανιταρόφιλων Ελλάδας.
«Καταγράφουμε τα νέα μανιτάρια, δημοσιεύουμε σε περιοδικά του εξωτερικού σε συνεργασία με πανεπιστήμια» ανέφερε και σημείωσε ότι οι Μανιταρόφιλοι Ελλάδος συνεργάζονται τα τελευταία χρόνια με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Όπως πολλοί Πηλιορείτες, έτσι ο κ. Καουνάς μαζεύει μανιτάρια από μικρό παιδί. «Οι ντόπιοι κάτοικοι των χωριών γνωρίζουν εμπειρικά αυτή τη γνώση από τους προγόνους τους. Επίσης και μερικοί κάτοικοι των αστικών κέντρων, όπως στον Βόλο που ενημερώνονται από διαδίκτυο, αλλά και οδηγούς-βιβλία και προσπαθούν να μάθουν πράγματα τα οποία δεν τους τα μετάφεραν εμπειρικά οι δικοί τους πρόγονοι».
Όσα μανιτάρια γνωρίζουν στο χωριό πως τρώγονται τα λένε «μανιτάρες» και όσα δεν γνωρίζουν, ασχέτως εδωδιμότητας, τα λένε «παλαβά»! Βέβαια, υπάρχει και ένα πολύ μικρό ποσοστό από τα χωριά που θέλουν να εμβαθύνουν τις γνώσεις τους και εμπιστεύονται την εκπαίδευση (βιβλία, διαδίκτυο) για να μάθουν καινούριες τροφές για αυτούς που υπάρχουν στο βουνό. Όπως τόνισε τα χωριά του Πηλίου έχουν κουλτούρα μανιταροσυλλογής.
Φεύγοντας από τη Ζαγορά και ερχόμενος στην Αθήνα, ο κ. Καουνάς ήθελε να βρει μια διέξοδο. Γνώστης των μανιταριών, τα φωτογράφιζε κάθε φορά που τα συναντούσε και το 2007 ασχολείται με την καταγραφή και την έρευνα.
«Η εμπειρία δεν είναι τόσο σημαντική στον τομέα των μανιταριών αν δεν εμπλουτίζεται και με γνώση. Υπάρχουν μανιτάρια που έχουν «σωσίες». Όπως το καισαρικό (Amanita ceasarea) που στο Πήλιο το λέμε νερατζάκι. Είναι ένα μανιτάρι εύκολο στην αναγνώριση, καθώς τα χρώματά του είναι πορτοκαλί, αλλά όταν είναι νέο βγαίνει σαν το στάδιο του αυγού. Το πιο επικίνδυνο μανιτάρι που έχουμε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη είναι ο «Αμανίτης», που όταν είναι νέο βγαίνει και αυτό σαν αυγό. Για αυτό δεν ενδείκνυται σε κανέναν συλλέκτη να μαζεύει το καισαρικό όταν είναι σε αυτό το στάδιο γιατί μπορεί να το μπερδέψει με το τοξικό». Υπεύθυνο για δηλητηριάσεις είναι και ο «Ομφαλωτός των ελαιώνων».
Σήμερα, ο κ. Καουνάς ασχολείται περισσότερο με τα υπόγεια μανιτάρια. Σε συνεργασία με ανθρώπους στο εξωτερικό, στέλνονται δείγματα μανιταριών και γίνεται ανάλυση του DNA. «Ανακαλύπτουμε καινούργια είδη και συνήθως τα δημοσιεύουμε στο εξωτερικό» σχολίασε.
Στην Ελλάδα έχουν αναγνωριστεί περίπου 3.000 είδη μανιταριών από ερασιτέχνες και από ακαδημαϊκούς.
Η τρούφα είναι υπόγειο μανιτάρι και η λευκή συγκεκριμένα είναι γνωστή για την υψηλή τιμή της και τη μεγάλη ζήτηση. Ωστόσο υπάρχουν και νούμερα που ζαλίζουν, όπως η περίπτωση ενός μανιταριού στο Θιβέτ, ζει παρασιτικά πάνω σε έντομα και η τιμή του φτάνει τα 60.000 δολάρια το κιλό.
Στην Ελλάδα έχουν καταγραφεί περισσότερα από 100 είδη υπογείων μανιταριών.
Για αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν με τα μανιτάρια ο κ. Καουνάς τους συμβουλεύει να είναι πολύ προσεκτικοί. «Υπάρχουν είδη που μπορεί να τα καταναλώσουν με ασφάλεια. Αν βιάζονται όμως μπορούν να κάνουν λάθος. Η παραμικρή αμφιβολία είναι λόγος απόρριψης. Καλύτερα να απορρίψουν πολλά κιλά μανιταριών παρά να θέσουμε σε κίνδυνο τη δική μας τη ζωή, αλλά και των οικείων μας».
Τα μανιτάρια συνήθως βγαίνουν στα ίδια σημεία, οπότε κανείς δεν λέει το μέρος του, γιατί το έχει αποκαλύψει με πολύ κόπο. Φυσικά και υπάρχουν σημεία που είναι γνωστά σε όλους. Ανάλογα την εποχή και τις κλιματικές συνθήκες, άλλοτε οι «συλλέκτες» πηγαίνουν σε δάση οξιάς και άλλοτε σε δάση καστανιάς.