Η απαγόρευση της συμμετοχής και της ενασχόλησης του Αχιλλέα Μπέου με το ποδόσφαιρο ανακλήθηκε, σύμφωνα με απόφαση της ΕΠΟ, κι έτσι πλέον ο γνωστός παράγοντας του ποδοσφαίρου και Δήμαρχος Βόλου μπορεί να επανέλθει στα γήπεδα.
Και -παραβλέποντας το γεγονός ότι, στην ουσία, ο συγκεκριμένος ποτέ δεν έμεινε εκτός ποδοσφαίρου, όλα αυτά τα χρόνια- επειδή πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν με αφορμή τη σχετική απόφαση της ΕΠΟ, η σωστή ερώτηση είναι: Έπρεπε, τόσα χρόνια, ο Αχιλλέας Μπέος να είναι έξω από τα γήπεδα; Και δεν είναι αυτός ο χώρος, ο γηπεδικός, ο πλέον κατάλληλος να ενσωματώσει το στυλ και το ταμπεραμέντο που ο Αχιλλέας Μπέος διαθέτει; Αυτό ήταν θέμα της ΕΠΟ και κρίθηκε υπέρ του Αχιλλέα Μπέου, χωρίς πλέον να εγείρεται καμία αμφισβήτηση.
Μπορεί ένας άνθρωπος, που έχει γαλουχηθεί να εκφράζεται με την πιο ακραία μορφή της ποδοσφαιρικής διαλέκτου, να αντέξει τον εξοστρακισμό του από τα γήπεδα; Αυτό κρίθηκε τελικά μέσα από την πορεία του στην Αυτοδιοίκηση. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι ο Βόλος συμμετείχε ακούσια σε ένα κοινωνικό πείραμα, τότε το συμπέρασμα είναι ξεκάθαρο. Όταν κάποιος απομακρύνεται από τον φυσικό του χώρο, θα τον επαναδημιουργήσει όπου και αν βρεθεί. Και ο Αχιλλέας Μπέος βρέθηκε στην κορυφή του ανώτατου οργάνου διοίκησης μιας πόλης, του Δημοτικού Συμβουλίου. Και έτσι η ιστορία γράφτηκε με «γηπεδικούς» όρους. Και ήρθε η ΕΠΟ και αναζήτησε πίσω το δικό της παιδί. Και σωστά έπραξε, και ας μην το καταλαβαίνουν κάποιοι.