Της Ράνιας Γάτου*
Η Ελλάδα, μετά την ίδρυσή της ως κράτος το 1830, επέλεξε να διακόψει την ιστορική της συνέχεια από το Ανατολικορωμαϊκό ή Ελληνορωμαϊκό Κράτος, το λεγόμενο Βυζάντιο, δημιουργώντας τεχνητή ιστορική ασυνέχεια μεταξύ της Ελληνικής Αρχαιότητας και της Ελληνικής Δημοκρατίας, επειδή η Δύση αντιπαθούσε το λεγόμενο Βυζάντιο και εκφραζόταν ένθερμα υπέρ της Ελληνικής Αρχαιότητας. Αντιθέτως, η Τουρκία, ιδίως μέσω του σημερινού της Προέδρου κ. Ερντογάν, δεν παραλείπει να τονίζει την ιστορική της συνέχεια με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και να προβάλει τους ιστορικούς τίτλους κυριαρχίας της επί των τότε εδαφών της που δεν ανήκουν σήμερα στην Τουρκία.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαφοράς είναι ότι οι απόγονοι των κατακτητών της Κωνσταντινούπολης και του Ανατολικορωμαϊκού ή Βυζαντινού Κράτους είναι να θεωρούν ότι όλα τα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανήκουν στην Τουρκία, ενώ εμείς οι απόγονοι των κατακτηθέντων να φαινόμαστε ότι στερούμαστε ιστορικών τίτλων κυριαρχίας του Ανατολικορωμαϊκού ή Βυζαντινού Κράτους, δεδομένου ότι μας λείπει οποιαδήποτε επίσημη αναφορά του Ελληνικού Κράτους ως διαδόχου του Ανατολικορωμαϊκού ή Ελληνορωμαϊκού Κράτους.
Την προσπάθεια ανασύστασης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας περιγράφει ο Nicholas Danforth, στο άρθρο του «Σημειώσεις για μια Τουρκική Συνωμοσία (Notes on a Turkish Conspirancy», το οποίο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Foreign Policy πριν τέσσερα χρόνια (http://foreignpolicy.com/2014/10/02/notes-on-a-turkish-conspiracy/). Το άρθρο αυτό αναφέρει ότι κύκλοι της Τουρκίας – μετά την έξαψη του Τουρκικού εθνικισμού από το λεγόμενο «σύνδρομο της Συνθήκης των Σεβρών», η οποία τεμάχισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία – ισχυρίζονται ότι δήθεν υπάρχουν μυστικά άρθρα στη Συνθήκη της Λωζάννης, που δήθεν υπογράφηκαν τότε από Τούρκους και Βρετανούς διπλωμάτες. Κατά τα δήθεν μυστικά άρθρα της, με τη λήξη της ισχύος της Συνθήκης, όταν συμπληρωθούν 100 χρόνια, δηλαδή 2023, θα πρέπει να επιστραφούν στην Τουρκία η Δυτική Θράκη και περιοχές του σημερινού Ιράκ όπως η Μοσούλη. Πρέπει να σημειωθεί ότι η λύση των διεθνών συνθηκών δεν γίνεται από την άποψη του διεθνούς δικαίου με επίκληση δήθεν «μυστικών άρθρων», αλλά με βάση τη Συνθήκη της Βιέννης του 1969 για το Δίκαιο των Συνθηκών, δηλαδή μόνο με φανερά άρθρα. Ταυτόχρονα, για την ιμπεριαλιστική κατάληψη των εδαφών αυτών και άλλων ξένων χωρών η Τουρκία έχει προμηθευτεί και προμηθεύεται προηγμένο στρατιωτικό εξοπλισμό, όπως το αντιαεροπορικό πυραυλικό συγκρότημα S-400 από τη Ρωσία, και έχει συγκροτήσει και συγκροτεί ισχυρές ένοπλες δυνάμεις.
Η Ελλάδα από το 2010 – στο όνομα της ευρωλαγνείας και δυτικολαγνείας που επιτάθηκε σε αυτήν από την άρχουσα πολιτική, οικονομική, εκκλησιαστική και πνευματική άρχουσα τάξη της, ιδίως μετά την μεταπολίτευση – αντιμετωπίζει την ήδη απτή σε όλους μας εξαιρετικά μεγάλη οικονομική κρίση που της επιβλήθηκε με τα λεγόμενα μνημόνια από τους άσπονδους «φίλους, συμμάχους και εταίρους» της, το λεγόμενο κατ’ ευφημισμό «κουαρτέτο των θεσμών», την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, οι οποίοι θεσμοί εξυπηρετούν τα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα των διεθνών τραπεζιτών τα οποία συμπλέκονται με εκείνα των λεγόμενων θεσμών. Το αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής εκμετάλλευσης της Χώρας στο όνομα της δήθεν οικονομικής «σωτηρίας» της από την, όπως φαίνεται, τεχνητώς προκληθείσα πτώχευσή της – δεδομένου ότι δεν ελέγχει κυριαρχικά ούτε δικό της νόμισμα ούτε δική της τραπεζική πολιτική – είναι η πανθομολογούμενη σημαντική εξασθένιση της στρατιωτικής ισχύος της από άποψη στρατιωτικού εξοπλισμού, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των στρατιωτικών μας, με ευθύνη των κυβερνήσεων που διαχειρίζονται τα λεγόμενα μνημόνια δήθεν σωτηρίας αλλά στην πραγματικότητα καταποντισμού της εθνικής οικονομίας.
Όπως αναφέρει ο διευθυντής του Ινστιτούτου Διεθνών Οικονομικών Σχέσεων κ. Χαράλαμπος Τσαρδανίδης, μέχρι σήμερα η Τουρκία εφαρμόζει την τακτική της δημιουργίας επεισοδίων, δηλαδή υπό έλεγχο κρίσεων, προκειμένου να πιέζει την Ελλάδα να προχωρήσει σε διαπραγματεύσεις με στόχο την εκπλήρωση των διεκδικητικών στόχων της Τουρκίας στη Θράκη και στο Αιγαίο σε βάρος της Ελληνικής κυριαρχίας.
Σε τακτική βάση, όπως είναι γνωστό, τα προκαλούμενα από την Τουρκία επεισόδια περιλαμβάνουν παραβιάσεις του εθνικού μας εναέριου και θαλάσσιου κυριαρχικού χώρου. Εκτάκτως, τα προκαλούμενα από την Τουρκία επεισόδια γίνονται μείζονες κρίσεις, όπως είναι 1) οι απόπειρες κατάληψης των Ιμίων και άλλων βραχονησίδων με βάση τη θεωρία της για τις γκρίζες ζώνες, 2) με την στρατιωτική παρεμπόδιση της αξιοποίησης του φυσικού αερίου στο οικόπεδο 3 στο ανατολικότερο τμήμα της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της Κύπρου από την ιταλική εταιρία ΕΝΙ, 3) ο εμβολισμός του περιπολικού του Λιμενικού Σώματος «Γαύδος» από την τουρκική «μίνι» κορβέτα Umut στα Ίμια. Τις μείζονες κρίσεις με την Τουρκία οι Ελληνικές Κυβερνήσεις τις αντιμετωπίζουν με φοβικό σύνδρομο και με πολιτική κατευναστικού συμβιβασμού και όχι όπως θα έπρεπε.
Η ελπίδα της εθνικής επιβίωσης της Χώρας μας δεν είναι ούτε το ΝΑΤΟ ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε καμία άλλη στρατιωτική ή διακυβερνητική συμμαχία ή ένωση. Πέραν του οικονομικού ή πολιτικού παράγοντα, υπάρχει κυρίως και πρωτίστως ο Θείος παράγοντας. Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης – πλην των Χριστολογικών οι οποίες για τους Χριστιανούς εξαντλήθηκαν εφάπαξ στο πρόσωπο του Χριστού – οι οποίες ίσχυαν στον τυπικό λαό των Ιουδαίων της Εκκλησίας της Παλαιάς Διαθήκης και αποδοκίμαζαν τις συμμαχίες των βασιλέων τους είτε με τους Ασσυρίους είτε με τους Αιγυπτίους είτε με άλλους αρχαίους λαούς επειδή εκείνοι θα έπρεπε να βασίζονται μόνον στον Αληθινό Θεό και όχι σε ανθρώπινες κρατικές συμμαχίες – εξακολουθούν να ισχύουν και στο λαούς του Νέου Ισραήλ της Χάριτος, όπως είναι και η Ελλάδα. Σύμφωνα με αυτές τις αγιογραφικές προφητείες, η εθνική επιβίωση εξαρτάται από την αποφυγή της αποστασίας από τον Αληθινό Θεό και την ειλικρινή βιωτή τη σύμφωνη με την πίστη στον Αληθινό Θεό. Σε περίπτωση αποστασίας, όπως συμβαίνει σήμερα, απαιτείται δημόσια μετάνοια από τους άρχοντες μέχρι τους αρχόμενους. Αν δεν υπάρξει μετάνοια, τότε επισείεται η παιδαγωγική τιμωρία του Θεού, δηλαδή η πρόκληση εθνικών δεινών, όπως σήμερα με τα μνημόνια και τα συνεπακόλουθά τους, και αν υπάρξει εμμονή στη αποφυγή της μετάνοιας, ακολουθεί η καταδικαστική τιμωρία του Θεού, δηλαδή η απώλεια εθνικών εδαφών και εθνικής πολιτιστικής συνείδησης με την υποδούλωση σε άλλους λαούς (βλ. στο portal Θεογνωσία τις θεολογικές ομιλίες του Γέροντα Αθανασίου Μυτιληναίου).
*Η Ράνια Γάτου είναι Ποιήτρια – Δοκιμιογράφος – Εικαστικός