Τι κάνει ένα ποιητικό βιβλίο άξιο ανάγνωσης; Είναι η γραφή, η μετρική που ακολουθεί, ο ελεύθερος στίχος, τα μηνύματα και οι εικόνες που περνά, η όποια φιλοσοφική διάθεση διακατέχει τον ποιητή που το έχει εκδώσει; Δεκάδες λόγοι μπορεί να αναφερθούν και δεκάδες απαντήσεις μπορεί να δοθούν. Ωστόσο, αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία για τον αναγνώστη είναι να θέλει να το διαβάσει.
Άξιο ανάγνωσης είναι κάθε βιβλίο που από την ώρα που το ανοίγουμε, δεν θέλουμε να το αφήσουμε.
Αυτό συμβαίνει και με τα νέα ποιητικά βιβλία που παρατίθενται στη σημερινή στήλη.
Εννέα συλλογές Ελλήνων ποιητών και δυο βιβλία μεταφρασμένης ποίησης, των μέγιστων Eliot και Yeats, ήταν για μένα μια ιδιαίτερα καλή ποιητική συντροφιά το φετινό καλοκαίρι.
Καλή ανάγνωση.
Επιμέλεια Χαριτίνη Μαλισσόβα
Γιώργος Βέης,
Βράχια,
Ύψιλον
Κάθε βιβλίο του Γιώργου Βέη αποτελεί είδηση στα συγγραφικά δρώμενα. Τα βράχια είναι το δέκατο τέταρτο ποιητικό του βιβλίο. «Οι κειμενικές μορφές ποικίλλουν και πάλι. Τα εσωτερικά τοπία του, αλλά και πολλαπλές όψεις, οπωσδήποτε κρίσιμες και απτές του έξω κόσμου αναδεικνύονται συμμετρικά.
Το ατομικό και το συλλογικό δεν αντιδιαστέλλονται, αλλά επικοινωνούν αδιάκοπα, αναδεικνύοντας, μεταξύ άλλων, κρυφές σημασίες».
Ένα βιβλίο που υπηρετεί την τέχνη της ποίησης στην υψηλότερη μορφή της.
Διονύσης Μαρίνος,
Ποτέ πια εμείς,
Μελάνι
Το ποιητικό βιβλίο του Διονύση Μαρίνου, αφιερωμένο στον πρόσφατα εκλιπόντα συγγραφέα Χρήστο Αγγελάκο, που τιμήθηκε με το βραβείο των αναγνωστών των βιβλιοπωλείων Public στην κατηγορία σύγχρονη ελληνική ποίηση. Ο Διονύσης Μαρίνος, άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας, κριτικός βιβλίων και ο ίδιος και ήδη καταξιωμένος στον χώρο της ποίησης, παραδίδει ένα εξαιρετικό βιβλίο που τιμά την ανδρική φιλία, τη συνεργασία και φυσικά την ίδια την ποίηση.
Κώστας Λάνταβος,
Η αγρύπνια εντός μου,
Αρμός
40 χρόνια στον χώρο της ποίησης με απόλυτα αξιοπρεπή και αξιόλογα βήματα συγκεντρωμένα σε έναν συλλεκτικό τόμο.
Ο Κώστας Λάνταβος με τη συγκεντρωτική αυτή έκδοση δεν παραδίδει τη σκυτάλη, αλλά συνεχίζει στα ποιητικά δρώμενα με νέα ποιήματα. Η γραφή είναι για εκείνον μια καθημερινή άσκηση. Το βιβλίο αποτελεί μια γέφυρα ανάμεσα στα ήδη κατατεθειμένα και στα επόμενα που αναμένουμε με χαρά.
Φοίβη Γιαννίση,
Χίμαιρα,
Καστανιώτης
Η «Χίμαιρα» μεταφέρει ποιητικά μια βιβλιογραφική και μια επιτόπια ανθρωπολογική έρευνα σε μαντρί μετακινούμενων Βλάχων της Θεσσαλίας. Προτείνει ένα είδος χιμαιρικής πολυφωνικής ποίησης, μία θηλυκή εκδοχή της ετυμολογίας της λέξης τραγωδία, ένα πολλαπλό ποιητικό αντικείμενο.
Η Χίμαιρα αποτελεί τη συνέχεια της δουλειάς της Φοίβης Γιαννίση πάνω στις αρχαιοελληνικές ζωικές ποιητικές ταυτότητες, μετά το «Τέττιξ» (2012).
Κατερίνα Λιάτζουρα,
Η κρεμμυδαποθήκη,
εκδ. Βακχικόν
Συνεπής κι ενδιαφέρουσα η τρίτη ποιητική συλλογή της Κατερίνας Λιάτζουρα. Με τριάντα πεζοποιήματα και αναφορές στον τόπο διαμονής της, τη Χαλκίδα, καταθέτει ένα ποιητικό βιβλίο, στο οποίο το προσωπικό της στίγμα διακρίνεται με σαφήνεια και προκαλεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ελένη Αναστασοπούλου,
Χαϊκού,
Θράκα
Ένα μικρό, αλλά ιδιαίτερα προσεγμένο βιβλίο με Χαϊκού που τόσο αγαπά η Ελένη Αναστασοπούλου. Γραφή σμιλεμένη και προσεγμένη και δυναμική είσοδός της στον χώρο της ποίησης. Την γνωρίζουμε ήδη από την επιτυχημένη πορεία της στα παιδικά βιβλία και στης μικρής φόρμας βιβλία για ενήλικες.
Δημήτρης Κρουσταλιάς,
Έχουν τα πάθη ουρανό,
εκδ. Νοών
Με ιδιαίτερη δομή στους στίχους, με ιδιαίτερη μετρική, ο Δημήτρης Κρουσταλιάς στη 18η ποιητική του συλλογή καταθέτει μια προσωπική, αναντίρρητα καλά δουλεμένη, συνεπή, έμπειρη και άκρως ενδιαφέρουσα ποίηση. Μια ποίηση που εκτιμάς από την πρώτη ανάγνωση. Ένα βιβλίο που υπηρετεί επάξια την υψηλή τέχνη της ποίησης.
Μαρίκα Συμεωνίδου,
Ξέρεις πού οδηγεί,
ΑΩ
Η τέταρτη ποιητική συλλογή της Μαρίκας Συμεωνίδου με ποιήματα καλοδουλεμένα και άξια ανάγνωσης.
Σκέψεις που γίνονται λέξεις, μικρά και μεγαλύτερα ποιήματα, Χαϊκού, με γραφή που αποπνέει διάθεση για ζωή.
T.S. Eliot,
Η άγονη γη,
μετ. Χάρης Βλαβιανός,
εκδ. Πατάκη
«Με τη μετάφραση του ποιήματος The Waste Land του T.S. Eliot που καταθέτει εδώ, ο Χάρης Βλαβιανός θέτει εαυτόν ενώπιον μιας διπλής και εξαιρετικά δύσκολης πρόκλησης. Γιατί το ποίημα αυτό αποτελεί ένα από τα καταστατικά κείμενα του μοντερνισμού του 20ού αιώνα κι ένα μείζον έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ενώ η απόδοσή του στα ελληνικά, ως Έρημη χώρα, εδώ και 85 χρόνια, έχει καθαγιασθεί από το κύρος και την αίγλη της υπογραφής του νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη.
Θέλει τόλμη ν’ αναμετρηθείς με ένα τέτοιο έργο σε ξένη γλώσσα και να το μεταφράσεις. Θέλει αυτοπεποίθηση να συγκριθείς µε ένα τόσο εδραιωμένο πρότυπο στη δική σου γλώσσα και να φανείς επαρκής. Θέλει βέβαια πάνω απ’ όλα µόχθο, γιατί κάθε λέξη πολλαπλά αντηχεί κι εύκολα δεν ενδίδει…
Συμβουλή προς τον αναγνώστη: Ας αφεθεί στο κέντρισμα της περιέργειας που θα του προκαλέσει η νέα απόδοση του τίτλου, ως Άγονη γη (η οποία εύστοχα ανακαλεί την αίσθηση ενός τόπου που δεν μπορεί να συντηρήσει τη ζωή – το κεντρικό μοτίβο του ποιήματος), και ας προχωρήσει σε μια εξερεύνηση εκεί, η οποία θα τον ανταµείψει» (Μίλτος Φραγκόπουλος).
Κώστας Κουτσουρέλης-
William Butler Yeats,
Η κόρη μου,
Προσευχή για την κόρη μου,
Κίχλη (Διπλό βιβλίο)
Τι φέρνει ο ερχομός ενός παιδιού στον κόσμο; Πώς το μεγάλωμά του αλλάζει τη ματιά μας στα πράγματα; Πώς εμπρός στις συνεχείς του μεταμορφώσεις αλλάζουμε εντέλει οι ίδιοι; Η «Κόρη μου» του Κώστα Κουτσουρέλη είναι το χρονικό αυτής της αλλαγής, το ποιητικό ημερολόγιο μιας χρονιάς, από τον ερχομό της νέας ζωής ώς τα πρώτα της βήματα. Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑ ΗΜΕΡΩΝ Βρέχει. Κι εκείνη ακούει τη βροχή. Αλήθεια την ακούει; Τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα στ’ άκουσμα της βροντής. Αγέρωχη ατενίζει τη στιγμή. Εγώ που ήρθα απ’ το βαθύ νερό, μοιάζει να λέει, δεν σας φοβάμαι εσάς, χορεύτριες σταγόνες. Εγώ που βγήκα απ’ τον βαθύ λυγμό, τι από σας να φοβηθώ, ρηχά ουράνια δάκρυα;
13.11.2017 Μεταφρασμένη από τον Κώστα Κουτσουρέλη, η «Προσευχή για την κόρη μου» του William B. Yeats, ποίημα γραμμένο κι αυτό για τον ερχομό ενός παιδιού και κορυφαία στιγμή του δημιουργού του, είναι ένας αναστοχασμός επάνω στις αντίδρομες έννοιες του κάλλους και της καλοσύνης, της επηρμένης διάνοιας και της οικείας γαλήνης. Και πάλι η θύελλα λυσσά, ενώ μισοκρυμμένη η κόρη μου στην κούνια της κοιμάται προφυλαγμένη. Στον άνεμο φραγμός, που τον γεννά ο Ατλαντικός και θημωνιές και στέγες ξεριζώνει, άλλος δεν είναι εδώ παρά κάτι κορμοί κι ένας λόφος γυμνός• κι εγώ όλο πάω κι έρχομαι κι ώρα προσεύχομαι γιατί στον νου μου μέσα ένας ίσκιος ζει.