ΕΠΑΜ Μαγνησίας: Το Πολυτεχνείο ζει

“Το Πολυτεχνείο ζει και θα συνεχίσει να ζει όσο τα προτάγματά του συνεχίζουν να ζητούν δικαίωση” επισημαίνει σε ανακοίνωσή΄του το ΕΠΑΜ Μαγνησίας.
Η ανακοίνωση του ΕΠΑΜ Μαγνησίας:

Το Πολυτεχνείο δεν ζει στα βουλευτικά έδρανα και τις «υψηλές θέσεις» όπου έχουν εγκατασταθεί εδώ και χρόνια κάποιοι από τους πρωταγωνιστές (ή τους φερόμενους ως πρωταγωνιστές) της εξέγερσης του 1973. Όταν αποφάσισαν να ανταλλάξουν τα αγωνιστικά τους παράσημα με την πολύ βολική καρεκλίτσα και τις παχυλές αποδοχές, όταν επέλεξαν για να διατηρήσουν τα προνόμια αυτών των θέσεων και τη ματαιοδοξία της εξουσίας, να αποκοπούν από αυτήν την κοινωνία που υποφέρει και αργοπεθαίνει, αγνοώντας επιδεικτικά και προκλητικά τις ανάγκες και τα προβλήματά της, όταν επέλεξαν να συνεργαστούν με το καθεστώς που έχει παραδώσει τη χώρα σε ξένη κατοχή, το Πολυτεχνείο δεν τους ακολούθησε…

Το Πολυτεχνείο δεν ζει στα αριστερά κόμματα, κομματίδια και γκρουπούσκουλα που έχουν οικειοποιηθεί τον αγώνα του και διεκδικούν να δρέψουν τις δικές του δάφνες. Όταν αποφάσισαν να απεμπολήσουν το ιδανικό της εθνικής ανεξαρτησίας, όταν στο όνομα του -κακώς εννούμενου- διεθνισμού βάφτισαν «φασιστικό» κάθε εθνικό πρόταγμα, όταν ξεχνούν το σύνθημα «Έξω αι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ» της μαρτυρικής πύλης, διεκδικώντας επάξια τον τίτλο της «Νατοϊκής Αριστεράς», όταν ποδοπάτησαν την ελληνική σημαία, τη βαμμένη ανεξίτηλα με το αίμα των μαρτύρων του ’73, το Πολυτεχνείο δεν τους ακολούθησε…

Το Πολυτεχνείο δεν ζει πίσω από τις κουκούλες των αυτόκλητων -δήθεν- υπερασπιστών του, που κάθε χρόνο με το πρόσχημα της οργής απέναντι στην κοινωνική αδικία μετατρέπουν το κέντρο των πόλεων σε πεδίο μάχης. Το Πολυτεχνείο γνωρίζει ότι δεν νοείται λαϊκή εξέγερση να στρέφεται ενάντια στον λαό, δεν νοείται στο όνομα του «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» να στερείς από τους συμπολίτες σου τα μέσα με τα οποία βγάζουν το ψωμί τους. Γνωρίζει επίσης ότι πίσω από τις κουκούλες των «εξεγερμένων», όπως και κάτω από τα κράνη των «οργάνων της τάξης» που συμπρωταγωνιστούν σε αυτό το κακοστημένο θέατρο των συγκρούσεων, κρύβεται το ίδιο πρόσωπο, ο ίδιος μηχανισμός κράτους και παρακράτους που λειτουργούσε και στην εποχή της δικής του εξέγερσης.

Το Πολυτεχνείο ζει, γιατί ήταν γέννημα της ανάγκης και η ανάγκη που το γέννησε παραμένει ζωντανή 45 χρόνια μετά και πιο επιτακτική από ποτέ. 45 χρόνια μετά, το ψωμί σπανίζει, η παιδεία καταρρακώνεται και η ελευθερία ξεψυχά, όχι κάτω από τις ερπύστριες των τανκς, αλλά μέσα στις πολεμικές φρεγάτες και τα μαχητικά αεροπλάνα των ξένων δυνάμεων στις οποίες έχει παραδοθεί η χώρα. Μέσα στα γερμανικά περιπολικά που βολτάρουν στις πόλεις μας, τις τουρκικές φρεγάτες στο Αιγαίο, τις ισραηλινές και αμερικανικές βάσεις, το Πολυτεχνείο ζει για να μας θυμίζει ότι η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται με αγώνες και θυσίες και χάνεται όταν δεν την υπερασπίζεσαι.

Το Πολυτεχνείο ζει για να μας θυμίζει ότι οι γνήσιοι λαϊκοί αγώνες ξεπηδούν από μέσα από τον ίδιο τον λαό και όχι από τους «αντ’ αυτού», έχουν πάντα προτάγματα παλλαϊκά, απευθύνονται στο σύνολό του και επιζητούν την καθολική αποδοχή και συμμετοχή του. Η απόφαση όμως για ένταξη στον αγώνα είναι ατομική ευθύνη του καθενός ξεχωριστά, όταν -για να θυμηθούμε και το τραγούδι της εποχής- «έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει». Και η στιγμή αυτή για τον ελληνικό λαό έχει έρθει και είναι ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!

Το Πολυτεχνείο ζει και θα συνεχίσει να ζει όσο τα προτάγματά του συνεχίζουν να ζητούν δικαίωση”.