Άρθρα

«Εντάξει, θα πεθάνουν και κάτι γέροι…»

Toυ Γεώργιου Καπουρνιώτη

Στη σειρά του super market, έπειτα από παρατήρηση της ταμίας που του γίνεται, ένας νεαρός, εξηγεί δυνατά για ποιο λόγο δε φορά μάσκα και αρνείται να φορέσει. Συγκαταλέγεται σε εκείνους που πιστεύουν ότι η πανδημία του covid-19 είναι μια απλή γρίπη, ενώ παράλληλα αποτελεί μία συνωμοσιολογία προκειμένου ορισμένες χώρες να συντηρούν τον φόβο ανάμεσα στις κοινωνίες. «Είναι σίγουρο ότι το πράττουν με τον τρόπο αυτό για να μας ελέγξουν», τους ακούμε να λένε. Και στο κάτω κάτω, δεν τρέχει και τίποτα: «Εντάξει, θα πεθάνουν και κάτι γέροι». Πράγμα το οποίο σημαίνει πως άνθρωποι μεγάλοι σε ηλικία, έχουν μεγάλη πιθανότητα να χάσουν τη ζωή τους. Πολλές φορές απαξιούν για αυτό οι νεότεροι διότι ισχυρίζονται πως ούτως ή άλλως φυσιολογικά βρίσκεται αυτή η ηλικιακή κατηγορία πολύ κοντά στον θάνατο. Αυτή η φράση ασυναίσθητα ωμή στον ρεαλισμό της, αποδεικνύει την ηθική χρεοκοπία της νεολαίας. Σε αυτό είμαστε υπεύθυνοι κι εμείς οι γονείς των νέων. Είμαστε ένας λαός που ούτε το ιερό δικαίωμα της ζωής δεν μπορεί να σεβαστεί. Και το χειρότερο είναι ότι το αντιμετωπίζουμε και με χιούμορ. Προσπαθούμε να κοροϊδέψουμε το… σύστημα, κάνοντας μικροκομπίνες για να ξεφύγουμε από τους ελέγχους και να αποφύγουμε τα πρόστιμα, μη σκεπτόμενοι τις συνέπειες.
Θέλετε να σας μιλήσω για τους ηλικιωμένους, καλέ μου νέε!

Οι ηλικιωμένοι δεν είναι απόμαχοι της ζωής. Είναι και πρέπει να τους θεωρούμε ενεργά μέλη της κοινωνίας με ανεκτίμητη προσφορά που αξίζουν ιδιαίτερη φροντίδα και σεβασμό. Έχουν ζήσει στη ζωή τους φτώχεια, στερήσεις, πείνα, θανάτους προσφιλών προσώπων, κατοχή, εμφυλίους πολέμους. Όλα αυτά έχουν αφήσει στην ψυχή τους τραύματα, που πρέπει να τα σεβόμαστε. Είναι αυτοί που θεμελίωσαν το παρελθόν μας και οικοδόμησαν το μέλλον μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι ηλικιωμένοι δεν είναι άλλοι παρά οι γονείς μας, οι συγγενείς μας, οι γείτονές μας. Με λίγα λόγια αδιαφορούμε για τους δικούς μας ανθρώπους. Δεν ζητούν ανταπόδοση, μόνον αγάπη. Ας αναλογιστούμε ότι και εμείς θα περάσουμε αργά ή γρήγορα από αυτό το στάδιο της ζωής. «Εδώ που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ’ρθεις», μου έλεγε πριν λίγες μέρες ένας παππούς και έχει απόλυτο δίκιο. Μήπως εμείς δεν θα γεράσουμε; Θα ήθελες να σε αντιμετωπίζουν με τον ίδιο απαξιωτικό τρόπο οι νεότεροι;
Εσύ, λοιπόν, νεαρέ που δεν αντέχεις ούτε πέντε ημέρες χωρίς να κάνεις πάρτι για να χορέψεις βαρύ ζεϊμπέκικο μάθε ότι η μια 85χρονη γιαγιά που πέρασε μέρες στο νοσοκομείο, γύρισε στο σπίτι της κι εδώ και μήνες είναι κλεισμένη μέσα γιατί μπορεί να πεθάνει με το παραμικρό.
Μάθε για τον παππού στο χωριό που τριγυρνάει σαν φάντασμα στα σοκάκια γιατί δεν έχει πού να πάει. Κάθεται ώρες μέσα στο σπίτι, κοιτώντας πολλές φορές μόνος από το παράθυρο, γιατί φοβάται για τα λίγα χρόνια της ζωής του.
Μάθε για την ηλικιωμένη αγρότισσα που μια ζωή έστυβε την πέτρα στο χωράφι να βρίσκεται απομονωμένη στο χωριό της, η οποία αδυνατεί να αγοράσει πολλά πράγματα απαραίτητα για τη διαβίωση και μένει κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού της χωρίς πρόσβαση στο διαδίκτυο, χωρίς Netflix, χωρίς όλα αυτές τις ευκολίες που κάνουν τη ζωή των υπολοίπων άνετη.

Μάθε, νέε μου, ότι οι κοινωνίες προστατεύουν τους μεγάλους ηλικιακά ανθρώπους, γιατί οι αρνητικές διακρίσεις με βάση την ηλικία είναι εξίσου προβληματικές με τις διακρίσεις για λόγους φύλου, φυλής, χρώματος, καταγωγής, θρησκείας, πολιτιστικής ταυτότητας. Τέτοιες αντιλήψεις αμφισβητούν στην πράξη το κίνητρο και τις αξίες της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που υιοθετήθηκαν από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, ενσωματώνοντας την εμπειρία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και καταστατικός προβλέπει ότι: «η αναγνώριση της σύμφυτης αξιοπρέπειας καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων όλων των μελών της ανθρώπινης οικογένειας αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο».
Μάθε, νέε μου, ότι η στενή και συχνή επαφή των παιδιών με τους παππούδες και τις γιαγιάδες έχει αποδειχθεί πολύ σημαντική και χρήσιμη και για τις δυο πλευρές. Έρευνες έχουν δείξει πως τα παιδιά που σχετίζονται με τους παππούδες τους αποκτούν σαφέστερη οικογενειακή ταυτότητα ενώ παράλληλα οι ίδιοι αισθάνονται ενεργοί και χρήσιμοι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Ακόμη, οι κοινωνίες έχουν υποχρέωση να περιβάλλουν τους ηλικιωμένους με στοργή και να τους ανταμείβουν για τα χρόνια που εργάστηκαν, με τη σύνταξη, η οποία σε έναν βαθμό τους εξασφαλίζει τη δυνατότητα να ζουν χωρίς το άγχος της επόμενης μέρας και με αξιοπρέπεια. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που στην εποχή μας, οι παππούδες στηρίζουν οικονομικά τις οικογένειες των παιδιών τους.

Εν κατακλείδι, η φράση «εντάξει, θα πεθάνουν και κάτι γέροι» και η αδιαφορία για τη διάδοση του covid-19, στις ευπαθείς ομάδες που στατιστικά έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα να χάσουν τη ζωή τους υποκινούνται από ελλιπή σχέση με τις ανθρωπιστικές μας υποχρεώσεις. Εμείς δεν θα πεθάνουμε, οπότε τι μας νοιάζει τι θα πάθουν οι άλλοι! Αυτό δεν χαρακτηρίζει τη νεολαία μας! Δεν αξίζει να τους θάψετε, πριν την ώρα τους! Τέλος, το παρόν άρθρο γράφτηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων, γνωστή και ως «Παγκόσμια Ημέρα για την Τρίτη Ηλικία» που γιορτάζεται κάθε χρόνο την 1η Οκτωβρίου και μας υπενθυμίζει:
«Σεβασμός, Εκτίμηση και Αγάπη στα γηρατειά».

Προηγούμενο ΆρθροΕπόμενο Άρθρο
Μοιραστείτε το