Του Φοίβου Ιωσήφ
Οι πάντες σκεπτόμαστε για αυτά που θα συμβούν στο μέλλον, είτε θα είμαστε στη ζωή, είτε θα συμβούν μετά τον θάνατό μας. Φοβόμαστε, ελπίζουμε, μυθοποιούμε. Πάντα βέβαια ως προς την επιθυμία μας να συνεχίσουμε να ζούμε. Φτιάξαμε με τη φαντασία μας παράδεισους, κολάσεις, νύχτες ατελείωτες, καζάνια, όμορφες γυναίκες και ατέλειωτους κήπους με φρούτα και απέραντα όμορφα δάση. Όλα για το μέλλον, το παρελθόν μας απασχολεί από την ημέρα που γεννηθήκαμε μέχρι σήμερα, τα προηγούμενα δισεκατομμύρια χρόνια δεν εμπίπτουν ούτε στη φαντασία μας ούτε στα ενδιαφέροντά μας, ούτε στα συμφέροντά μας.
Το σύμπαν ξεκίνησε τη μέρα της γέννησής μας, από κει και πέρα πρέπει να ενδιαφερθούμε τι θα γίνει. Γιατί πρέπει; Διότι αναφέρεται στο άγνωστο και στη λήξη της θητείας μας στα εγκόσμια. Στις εικόνες, στις μυρουδιές στα ακούσματα και στις γεύσεις. Θα χαθούν όλα αυτά; Από έγκυρες πληροφορίες, ναι, θα χαθούν. Τέτοια έλεγε εκείνος ο παλιο-επίκουρος και δεν τον κάναν ακαδημαϊκό. Για μας θα χαθούν, όχι γι’ αυτούς που θα γεννηθούν. Όλα τα ενδιαφέροντα κινούνται ως προς το μέλλον. Αλήθεια, πριν να γεννηθούμε μυρίζαμε, βλέπαμε, ακούγαμε; Ασφαλώς έως ασφαλέστατα όχι. Σε κάποια στιγμή είχε γεννηθεί η Μάνα μας με όλα τα ωάρια έτοιμα στις ωοθήκες της, αλλά εμείς απουσιάζαμε από το πανηγύρι. Κατόπιν, κάποια στιγμή γεννήθηκε ο Πατέρας μας, στου οποίου τα γεννητικά όργανα κάθε μέρα και παρουσιάζονταν καινούρια σπερματοζωάρια. Τον ζόριζαν πολύ γι’ αυτό και συνευρεθεί με τη Μητέρα μας και ένα από αυτά γονιμοποίησε κάποιο από τα ωάρια της Μάνας μας. Μέχρι να γίνει η γονιμοποίηση βρισκόμασταν μέσα σε δύο ξεχωριστά όντα. Μη μας φαίνεται παράξενο, το ίδιο συμβαίνει με τα λιονταράκια και τις κατσαριδούλες, κι αυτές σε δύο σώματα κατοίκησαν κάποια εποχή. Μετά ηράσθησαν παραφόρως και τσουπ το κατσικάκι, τσουπ και ο συμπαθής κροταλίας, παρ’ την και τη γλυκιά κομπρούλα.
Όλες οι υπάρξεις κάποτε ήταν δύο υπάρξεις. Ωάριο και σπερματοζωάριο. Τα σπερματοζωάρια ήταν πάντοτε πιο ζωηρά, γι’ αυτό άλλωστε από τα 100.000.000 σε κάθε εκσπερμάτωση μόνον το ένα βρίσκει τον στόχο του, τα άλλα πεθαίνουν λόγω επιπολαιότητος στην πορεία για το καθήκον. Τώρα, τι ήταν όλα αυτά τα ανήσυχα πλάσματα πριν βρεθούν στους όρχεις και στις σάλπιγγες ουδόλως μας ενδιαφέρει, οι θρησκείες μιλάνε για τα μελλοντικά τσιμπούσια, τις παρθένες, τα πιλάφια και τους δροσερούς παραδείσους. Το λογικό είναι να σκέφτεσαι το μέλλον και το παράλογο να σκέφτεσαι το παρελθόν. Τώρα, αν δεν σκέφτεσαι και καθόλου, αυτό είναι η πλήρης επιτυχία του συστήματος. Roi Mat. O Ντοστογιέφσκι λέει πολύ επιτυχημένα «οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η σκέψη είναι υπόθεση άλλων». Α τον άχρηστο!
Όταν εμείς πεθάνουμε και χάσουμε την όρασή μας, κάποια πετυχημένη σύλληψη θα προετοιμάζει μια άλλη δυνατότητα όρασης, μη μείνουν αθώρητα δα και κάποια τοπία της Μήλου και της Κεφαλονιάς, αν δεν τα βλέπει κανένας γιατί να υπάρχουν. Βλέπετε εσείς κανέναν λόγο ύπαρξης της παραλίας του Μύρτου;
Το οικονομικό ενδιαφέρον βρίσκεται στο μελλοντικό άγνωστο, για το άγνωστο του παρελθόντος δεν ασχολείται κανένας, κανένα εμπορικό ενδιαφέρον, κανένα εμπορικό κέντρο. Κανένας δεν φοβάται για το απόλυτο σκοτάδι της μήτρας που βρέθηκε για εννιά μήνες. Αυτό πάει, τελείωσε, ούτε ακούσαμε κανέναν να ξαναμπαίνει στην κοιλιά της Μάνας του. Το μέλλον ανήκει στα Mall.