Ο Πετρολούκας Χαλκιάς, ένας από τους μεγαλύτερους «μάστορες» του κλαρίνου, θα βρίσκεται απόψε στο θέατρο «Αλώνι», στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας.
Ο Πετρολούκας, ένας ζωντανός μύθος, κατάφερε να διαδώσει την ηπειρωτική πεντατονία στα πέρατα της Γης και να συγκινεί ανθρώπους από διαφορετικές ηπείρους, συνηθισμένους σε εντελώς διαφορετικά ηχοχρώματα.
«Γεννήθηκα το 1934 στο Δελβινάκι, ένα χωριό κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το 1940 και μετά ζήσαμε τον πόλεμο και την κατοχή. Δύσκολα χρόνια – τα παιδιά της δικής μου ηλικίας δεν ήπιαμε γάλα ή πίναμε σπάνια. Από τα 9-10 χρόνια μου ξεκίνησα να μαθαίνω κλαρίνο. Αν και αρχικά ο πατέρας μου δεν ήθελε να ασχοληθώ με το κλαρίνο, και γι’ αυτό με έστειλε στα Γιάννενα για να δουλέψω σε ένα συνεργείο, κάποια στιγμή το πήρε απόφαση και έτσι πήγα να μαθητεύσω στο πλευρό του Φίλιππου Ρούντα και κανά χρόνο μετά βγήκα στη δουλειά. Αυτά ήταν τα παιδικά μου χρόνια. Φτωχός τόπος η Ήπειρος, γι’ αυτό έναν καιρό οι περισσότεροι άνθρωποί της ταξίδεψαν έξω για να θρέψουν τις οικογένειές τους. Αλλά όπου και να βρεθήκαμε, πάντα κρατούσαμε τις αρχές που μας μάθαιναν οι γονείς μας, να είμαστε ειλικρινείς, να αποφεύγουμε το ψέμα, να μην ακολουθούμε τον «εύκολο δρόμο». Όλα αυτά που έμαθα από τον πατέρα μου τα δίδαξα στα παιδιά μου και εκείνα στα δικά τους παιδιά», αναφέρει.
Ο ίδιος αφού έκανε στην Ελλάδα κάποιους δίσκους, έφυγε για την Αμερική. Έφυγε για λίγο και έμεινε είκοσι ολόκληρα χρόνια.
«Όταν πήγα στην Αμερική, θαύμασαν αυτήν τη μουσική μεγάλοι καλλιτέχνες. Όταν πέρασα από το «immigration», μου είπαν ότι έπρεπε να γραφτώ στο σωματείο των μουσικών. Πράγματι το έκανα, και κάθε εβδομάδα το σωματείο είχε συνέλευση και μαζεύονταν χίλια διακόσια άτομα συνθέτες, μουσικοί, στιχουργοί, που ήταν οι καλύτεροι στον κόσμο. Έβαζε ο πρόεδρος κάτω τον χάρτη κι έλεγε: «Βρισκόμαστε στη Βουλγαρία, τη Σερβία, τη Γιουγκοσλαβία…». Έπαιρνε όλες τις χώρες του κόσμου με τη σειρά. «Υπάρχει κανένας από αυτές τις χώρες να ακούσουμε τη μουσική της χώρας του;» Μια μέρα λέει «Greece» και σηκώνεται ένα παιδί με μπουζούκι και παίζει το «Πώς θα ’θελα να έχω κι ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…». Τότε σηκώνομαι και τους λέω πως ο πρόεδρος ζήτησε να ακούσει παραδοσιακή μουσική και πως αυτό που μόλις άκουσαν ήταν σύγχρονο τραγούδι. Με προτροπή του προέδρου μου φέρνουν ένα κλαρίνο και αυτός με ρώτησε τι θα παίξω για να μπορέσουν να με ακολουθήσουν ο ίδιος, που έπαιζε πιάνο, ένας πολύ καλός Αμερικανός κιθαρίστας και ένας ντράμερ από τη FYROM. Του είπα ότι δεν θα μπορέσουν να με ακολουθήσουν, γιατί στην Ήπειρο έχουμε παράξενους και μυστήριους ρυθμούς και όλα τα χρώματα της μουσικής που υπάρχουν στον κόσμο. Αφού έπαιξα σκοπούς του τόπου μου, στην αίθουσα, όπου βρίσκονταν, μεταξύ άλλων, ο Μπένι Γκούντμαν και ο Λούις Άρμστρονγκ, έγινε πανζουρλισμός. Τότε με πλησιάζει ένας συνθέτης και με ρωτά αν είμαι σίγουρος πως οι μελωδίες που έπαιξα είναι από την Ήπειρο. Αφού του απάντησα καταφατικά, του έπαιξα ένα ηπειρωτικό και αυτός σημείωνε στο πεντάγραμμο. Και με βάση τη μελωδία που του έπαιξα, έγραψε αργότερα το «That’s the Way I Like It»».
Μιλά για τους νέους λέγοντας πως δεν δείχνουν τον σεβασμό που πρέπει στην παράδοση.
«Αυτή είναι η ρίζα μας ως έθνος και κάποιοι της έχουν γυρίσει την πλάτη. Υπάρχουν πολλοί που ασχολούνται για παράδειγμα με το κλαρίνο, λίγοι όμως ξέρουν ότι αυτό το όργανο είναι η μετεξέλιξη του αυλού από τα αρχαία χρόνια».