Του
Βασίλειου Ε. Τριτάκη,
ιατρού
Γ’ Μέρος
Μετά τον θάνατο του Τζένγκις Χαν το 1227, μια διαδοχή ασήμαντων αρχηγών και πριγκίπων πάλευε για την υπεροχή μέχρι τα τέλη του 14ου αιώνα, όταν ένας από τους απογόνους του – ο Ταμερλάνος, ενσωμάτωσε το Αφγανιστάν στη δική του τεράστια ασιατική αυτοκρατορία. Ο Μπαμπούρ, απόγονος του Ταμερλάνου και ιδρυτής της δυναστείας της Μοσούλης της Ινδίας στις αρχές του 16ου αιώνα, έκανε την Καμπούλ πρωτεύουσα ενός αφγανικού πριγκιπάτου. Το 1747 ο Ahmad Shah Durrani από τη φυλή Παστούν, ήταν ο ιδρυτής αυτού που είναι σήμερα γνωστό ως Αφγανιστάν.
Γύρω στο 1890 οι Καλλάσσα αριθμούσαν πάνω από 70 χιλιάδες ψυχές. Αλλά το 1895 ο φεουδάρχης σουλτάνος του Αφγανιστάν – Εμίρης Abdur Rahman Khan – «ο σιδερένιος Αμίρ» αυταρχικός και απάνθρωπος καταπάτησε τα εδάφη τους και τους εξισλάμισε με τη βία – όσους ζούσαν στο Νουριστάν (μία περιοχή μέσα στα εδάφη του Αφγανιστάν). Τότε πολλοί Καλλάσσα για να αποφύγουν τους διωγμούς και τα βασανιστήρια του ισλάμ φεύγουν ακόμη πιο μακριά μέσα στα απάτητα βουνά τού Ινδοκαύκασου (που ανήκουν σήμερα στο Πακιστάν) – όπου τους συνάντησα κι εγώ το 1984 και επιβιώνουν με πολλές δυσκολίες μέχρι σήμερα (τώρα υπολογίζεται ότι είναι γύρω στους 5.000).
Αργότερα ήρθε η σειρά των Άγγλων να κατακτήσουν τις Ινδίες και το 1879 φθάνουν στο Αφγανιστάν, κάνουν τρεις προσπάθειες να το καταλάβουν (μάταια), αλλά δεν ασχολούνται να αγγίξουν τα βουνά και τις κρυψώνες, διότι ξέρουν ότι θα είναι άδικος κόπος… Το ίδιο παθαίνουν και οι Ρώσοι το 1979 που καταλαμβάνουν πολλές περιοχές του Αφγανιστάν, αλλά φεύγουν με τεράστιες απώλειες και τα ίδια αντιμετώπισαν και οι Αμερικανοί, τώρα πρόσφατα από το 2001 μέχρι το 2021 όπου αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν κι αυτοί…
Για τη φυλή των Καλλάσσα που πολλοί θέλουμε να νομίζουμε ότι είναι ελληνική και ότι είναι άμεσοι απόγονοι των στρατιωτών του Μεγαλέξανδρου, υπάρχουν πολλές αντιρρήσεις από άλλους ερευνητές, ανθρωπολόγους και ιστορικούς… Από το 2006 και μετά, βλέπουμε στο φως της δημοσιότητας διάφορες επιστημονικές μελέτες DNA που δείχνουν ότι ελάχιστα έχουν σχέση οι Καλλασσινοί με το μεσογειακό ελληνικό DNA. Υπάρχουν πολλές ανεξάρτητες και διασταυρούμενες τέτοιες μελέτες που δείχνουν το ίδιο πράγμα.
Γι’ αυτό και εγώ στην εισαγωγή μου, ανέφερα εκτεταμένα πόσοι και πόσοι άλλοι λαοί πέρασαν και κατοίκησαν εκεί επί 2.300 χρόνια…
Η ίδια, όμως, Ιστορία μας διδάσκει τα εξής: Από το 327 π.Χ. που έφτασαν οι Έλληνες εκεί και κατέλαβαν όλα τα εδάφη, και μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου που πέρασε η διοίκηση εκείνων των περιοχών σε 52 Έλληνες βασιλείς… και παρέμειναν εκεί επί 300 χρόνια, ανέπτυξαν (συνέχισαν) εκεί τον ελληνικό πολιτισμό, υποβοηθούμενοι πολύ από τους Βουδιστές (οι οποίοι προτιμούσαν να είναι με το πλευρό των Ελλήνων, παρά με την καθεστηκυία τάξη των Βραχμάνων Ινδουιστών, οι οποίοι χώριζαν τους ανθρώπους σε τέσσερεις κάστες, σε 4 κοινωνικές τάξεις και χαρακτήριζαν εκ γενετής κάποιους σαν μιαρούς και ανελεύθερους).
Οπότε ο συνδυασμός αυτής της νέας σύμπραξης Ελλήνων και ντόπιων λαών Βουδιστών αναδεικνύει μία νέα μορφή άνθισης (Ελληνοβουδιστικός πολιτισμός), κόβονται νομίσματα που φέρουν από τη μία πλευρά τους Έλληνες βασιλείς και από την άλλη τον Βούδα, ή άλλα σχήματα που είναι χαρακτηριστικά του Βουδισμού (τον τροχό του ντάρμα, το φύλλο του ιερού δένδρου Μπο (είδος τροπικού Φίκου) που από κάτω του φωτίστηκε ο Βούδας, τον λωτό, το παγώνι κ.λπ.) ή του ελληνισμού (τον Ηρακλή με το ρόπαλο, την τρίαινα του Ποσειδώνος, την κουκουβάγια της Αθηνάς, τον ελέφαντα του Σελεύκου κ.λπ.).
Και το εντυπωσιακό είναι ότι αργότερα που καταλαμβάνουν τα εδάφη οι νομαδικές φυλές Σάκκες, Σκύθες, Πάρθοι συνεχίζουν για πολλά ακόμη χρόνια να κόβουν τα ίδια νομίσματα και συνεχίζουν να διατηρούν τα ονόματα των πόλεων και των οδών, ενώ το φέρουν σαν τιμή τους: Να διοικούν σύμφωνα με τα πρότυπα που είχαν εδραιώσει οι Έλληνες.
Γι’ αυτό και πολλές μειονοτικές φυλετικές ομάδες κράτησαν από τότε την τιμή να «αισθάνονται» ότι είναι απόγονοι των Ελλήνων, όπως και συνέχισαν να χρησιμοποιούν αρκετές ελληνικές λέξεις (όπως συμβαίνει και σε μας που 200 χρόνια μετά την απελευθέρωσή μας από τους Τούρκους χρησιμοποιούμε ακόμη χωρίς να το ξέρουμε πολλές τουρκικές λέξεις).
Για τη φυλή των Καλλάσσα έχω γράψει το πρώτο άρθρο στην Ελλάδα, στο περιοδικό «Ταχυδρόμος». Επίσης έχω κάνει και την πρώτη ελληνική ταινία μικρού μήκους στα 16 mm, που γυρίστηκε στο Αφγανιστάν και στον Ινδοκαύκασο, η οποία παίχτηκε στο φεστιβάλ Δράμας το 1985 και στο φεστιβάλ ταινιών της Θεσσαλονίκης το 1986 με τον τίτλο «Μεγαλεξάνδρου Κόρες».
Επειδή είναι χαρακτηριστικές οι γυναίκες με τις μπροστινές και τις πλαϊνές τους κοτσίδες, οι οποίες συμβολίζουν τα κέρατα του Άμμωνος Διός που παριστάνουν συχνά ότι έφερε και ο Μεγαλέξανδρος (το ιερό του Άμμωνος ήταν στην Όαση της Σίουα, που επέλεξε σκόπιμα να πάει 400 χιλιόμετρα περπάτημα μέσα στην έρημο από την ακτή της Μεσογείου, ώστε να έχει την ευλογία των ιερέων του Διός, που προσέδωσε άλλη αίγλη και μεταφυσική ισχύ στο πρόσωπό του πριν ξεκινήσει τις μεγάλες μακρόχρονες εκστρατείες του μέχρι την άκρη του Μεγάλου Ωκεανού (Γάγγης ποταμός), που θεωρείτο τότε το τέλος τού Κόσμου).
2. Μία μειονότητα ανθρώπων στην περιοχή της Μαλάνα στα Ιμαλάια (Ίμαο ονόμαζαν οι αρχαίοι Έλληνες τα Ιμαλάια), στη βόρεια Ινδία – στην ινδική επαρχία Χειμάτσαλ Πραντές (Himachal Pradesh). Και αυτή η ομάδα ανθρώπων, έχουν φύγει τόσο μακριά από την Πενταποταμία και τα πεδινά εύφορα μέρη, που καταλαβαίνεις ότι έφτασαν εκεί για να κρυφτούν από διωγμούς και τις επιθετικές ορέξεις των κάθε λογής κατακτητών… Πιο μακριά δεν γίνεται, είναι στα 2.500 μέτρα και λίγο πιο ψηλά αρχίζουν οι αιώνιοι παγετώνες των Ιμαλαΐων. Επί πολλά χρόνια ήταν τόπος εξορίας του ινδικού κράτους…
Για να φτάσω στο χωριό τους στη Μαλάνα το 1990, περπατούσα 10-11 ώρες ακολουθώντας ένα μικρό μονοπάτι που χωρούσαν να περάσουν 1-2 μουλάρια και σε πολλά απότομα μέρη ή σε περάσματα χειμάρρων παγωμένων παραποτάμων, υπήρχε ένας κορμός δένδρου ή δύο μαδέρια σαν γέφυρα, που ανά πάσα στιγμή συναγερμού θα μπορούσαν να τα βγάλουν οι Μαλανείς, ώστε να μην μπορεί κανένας έξω άνθρωπος να φτάσει εύκολα στους απομονωμένους τους τόπους.
Το χαρακτηριστικό αυτής της φυλετικής μειονότητας είναι ότι εάν καταφέρει να φτάσει στα χωριά τους κάποιος ξένος δεν του επιτρέπουν να αγγίξει τίποτε. Όλες οι πέτρες είναι ιερές όπως και οι πηγές και δεν επιτρέπεται να τις αγγίξει. Εάν κάνει το λάθος και τις αγγίξει του επιβάλλεται ένα μεγάλο πρόστιμο: Τον αναγκάζουν να αγοράσει ένα κατσίκι ή ένα πρόβατο (που είναι ακριβό για τα οικονομικά δεδομένα της Μαλάνα) και να τελεστή θυσία στο σημείο που άγγιξε, ώστε να ραντιστεί με το αίμα του ζώου το μιαρό σημείο. Έπειτα οι Μαλανείς μοιράζονται το σφάγιο και το τρώνε.
Μία ιερή πέτρα υπάρχει στο κέντρο του χωριού κάτω στο έδαφος, την οποία ονομάζουν «Πάτρα». Εκεί δεν επιτρέπεται να πλησιάσει κανένας, εκτός από τον Πουτζάρι (τον ιεροφάντη της φυλής, ο οποίος κάνει και όλες τις υπόλοιπες τελετουργίες) και κρατάει τα κλειδιά από τρία ιερά σημαντικά οικήματα στο κέντρο της Μαλάνα. Στο ένα φυλάσσονται όλα τα όπλα, τα ιερά κειμήλια και διάφορα λάφυρα από μάχες και δεν επιτρέπεται να μπει κανένας. Στο άλλο οίκημα φυλάσσονται τρόφιμα, σπόροι, ξερά φρούτα, ρούχα και σκεπάσματα, καρπέτες, κιλίμια κ.λπ. που θα μπορεί να βρει άμεσα κάποιος κάτοικος της φυλής, στον οποίον θα τυύ συμβεί μία ατυχία, ένας θάνατος ή μία αναπάντεχη καταστροφή.
Το πρώτο επίσημο άρθρο για αυτή την περίεργη φυλή το έγραψα για την Ελλάδα, στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι» τον Νοέμβριο του 1992 με τίτλο «Μαλάνα, μία ελληνική φυλή στα Ιμαλάια».
Πρόσφατα βρήκα χρόνο με τον πρώτο εγκλεισμό και έφτιαξα μία ταινία με τα βίντεο-πλάνα που είχα τραβήξει σε VHS από το 1990. Μπείτε στο youtube και πληκτρολογήστε «Πανδημία ιατρός Βασ. Τριτάκης – Δεύτερο Μέρος (Απρ. 2020)». Εκεί αναφέρω και πώς αντιμετωπίζουν οι ίδιοι τα κρυολογήματα και τις γρίπες, από τις προφορικές ιατρικές τους παραδόσεις, μια που ζουν σε χιόνια στον Ίμαο από τέλος Οκτωβρίου μέχρι τέλος Απριλίου.
3. Η φυλή των Χούνζα (Hunza) στην οροσειρά του Καρακορούμ στα σύνορα Κίνας, Πακιστάν και Ινδίας, στην περιοχή που ονομάζουν Μπαλτιστάν. Για τη φημισμένη αυτή φυλή μακροζωίας έμαθα τις πρώτες πολλές πληροφορίες μου, από τον διάσημο Αμερικανό δάσκαλό μου Bernard Jensen που έχει γράψει το καλύτερο και πληρέστερο βιβλίο για την Ιριδολογία, τη Naturopathy και την αποτοξίνωση του παχέος εντέρου (Colonic Irrigation), ο οποίος είχε ταξιδέψει μέχρι το Καρακορούμ το 1962. Στην πρωτεύουσα Καρίμαμπαντ είχε φωτογραφηθεί με τον βασιλέα των Χούνζα, ο οποίος κρατούσε από το βασίλειο των Μηρ. Και στις φωτογραφίες που παρέθετε σε ένα βιβλίο του, οι ντόπιοι προύχοντες φορούσαν όλοι την Καυσία, ένα κάλυμμα κεφαλής (για το Καύσος τυύ ηλίου που ακριβώς ίδιο φορούσαν όλοι οι Έλληνες στρατιώτες της μεγάλης εκστρατείας πριν από 2.300 χρόνια).
Όποιος ταξιδέψει εκτενώς σε εκείνα τα μέρη θα παρατηρήσει ότι οι άνδρες φοράνε την Καυσία σε πολλά μέρη του Αφγανιστάν, στους Καλλάσσα, στους Χούνζα και στην περιοχή των Παστούν στο πεδινό Πακιστάν (Πενταποταμία), άλλο ένα σημαντικό χαρακτηριστικό που επιμένουν αυτοί οι λαοί να φοράνε για να τονίζουν την ένδοξη καταγωγή τους.
Εάν πάτε τώρα στο βόρειο Πακιστάν στην περιοχή Gilgit και διαβάσετε τους τουριστικούς οδηγούς, θα δείτε επίσημα γραμμένο ότι στην κοιλάδα Χούνζα πήγαν 3 Έλληνες στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου και εγκαταστάθηκαν εκεί για να ξεκουραστούν και να ζήσουν ευτυχισμένα ύστερα από τόσες νικηφόρες μάχες, προσέχοντας ταυτόχρονα και τα βορειοανατολικά σύνορα από βαρβαρικές νομαδικές φυλές της Κίνας.
Εκεί υπάρχει ένα παλαιό ανάκτορο, διατηρημένο από το 1400 μ.Χ. σε ένα ψηλό οχυρό σημείο, όπου ζούσαν διαδοχικά οι βασιλείς της Χούνζα. Τώρα λειτουργεί σαν μουσείο και είναι ό,τι καλύτερο κειμήλιο κατάφεραν να διασώσουν οι ντόπιοι από το πέρασμα των αιώνων. Εκεί υπάρχει ακόμη μία έκπληξη, για αυτούς που επιμένουν να τονίζουν με υπερηφάνεια την ελληνική καταγωγή τους: Σε ένα ξύλινο έπιπλο της κουζίνας υπάρχει σκαλισμένο το εξάκτινο αστέρι της Βεργίνας, ή κατ’ άλλους ο εξάκτινος ρόδακας της αρχαίας μακεδονικής θρησκείας ωών Ορφικών (και τέτοιοι εξάκτινοι ρόδακες υπάρχουν σε πολλά ξύλινα ιερά σημεία στο χωριό της Μαλάνα) (σημειωτέον ότι αυτές οι δύο φυλετικές μειονότητες ζουν σε διαφορετικά εχθρικά κράτη, οι Μαλανείς ζουν στα Ιμαλάια που υπάγονται στην Ινδία και οι Χούνζα ζουν στο Καρακορούμ που υπάγεται στο Πακιστάν. Σήμερα (το 1990 που βρέθηκα εγώ στις περιοχές τους), οι μεν δεν γνωρίζουν ότι υπάρχουν οι δε και αν ήθελαν αυτοί οι δύο λαοί να περπατήσουν μέσα από τα βουνά για να συναντηθούν θα χρειαζόταν να περπατάνε έναν ολόκληρο μήνα, διασχίζοντας δύσκολες και απάτητες βουνοκορφές, ή ορεινά περάσματα στα 4-5 χιλιάδες μέτρα).