Του Στάθη Χαλαστάρα
Ένας τραγουδοποιός στο πλευρό των Σταγιατιωτών, ένας άνθρωπος που δεν είναι της περιοχής μας.
Ο Αλκίνοο Ιωαννίδης είναι Ελληνοκύπριος τραγουδιστής και τραγουδοποιός, από μεγάλη καλλιτεχνική οικογένεια με πατέρα ζωγράφο και αδερφό ποιητή. Δεν έτυχε να τον γνωρίσω αν και συμμετέχω στις αγωνιστικές προσπάθειες της περιοχής μας, για ποιότητα ζωής και διαφύλαξη της προίκας του τόπου μας που είναι τι άλλο; τα γάργαρα νερά του Πήλιου, η καθαρότητα του αέρα που αναπνέουμε, η διαύγεια του Παγασητικού, η φύση και η διασφάλιση του ελεύθερου αστικού δημόσιου χώρου.
Μέσα στις προσπάθειες και ο αγαπητός σε πλήθος κόσμου Αλκίνοος, αυτός που δίνει το παρόν στον όμορφο αγώνα για προστασία των νερών στις Σταγιάτες [εδώ], στη διαφύλαξη της περιοχής μας από τη μετατροπή της σε σκουπιδότοπο, με την κατασκευή του εργοστασίου σκουπιδιών που μας επιβάλλεται από την Δημοτική Αρχή και «που δεν είναι …εργοστάσιο σοκολάτας».
Έχει τη σημασία της η αναφορά στο πρόσωπο αυτού του ανθρώπου. Ο πολιτισμός που βρίσκεται στα σπλάχνα του – και άλλων φυσικά – έρχεται να εκφραστεί με το αναγκαίο της αλληλεγγύης, της υπεράσπισης του αυτονόητου, της δημιουργίας και διατράνωσης μιας στάσης που τελικά είναι ζωή, αφορά το τώρα και τις επόμενες γενιές. Είναι συμπεριφορές ξεχασμένες ή στην καλύτερη περίπτωση σπάνιες και το λέω με απογοήτευση, σε μια κοινωνία που κοιτάζει αλλά δεν βλέπει.
Στην πόλη μας πριν κάποια χρόνια είχαμε και «άλλους» νεοφερμένους, που «είδαν φως και μπήκαν» που λέει και ο σοφός λαός μας, όμως με εκ διαμέτρου αντίθετες στάσεις και συμπεριφορές. Ταμπουρωμένοι πίσω από την λαϊκή εντολή που κατέκτησαν και τη δημοκρατία που έχει γι΄ αυτούς ελαστική μορφή, εξισώνουν την ποιότητα με την κατάντια, το εμείς με το εγώ, την προσέγγιση με την επίθεση, την ευγένεια με τα «κοσμητικά επίθετα».
Η ποιοτική διαφορά μεταξύ των «άλλων» και των αγωνιζόμενων αυτής της πόλης και των χωριών για ποιότητα ζωής, είναι ξεκάθαρη. Απέχουν παρασάγγας από την καθαρότητα στη σκέψη, συμπεριφορά, και τελικά για τη ζωή ως βασικό στοιχείο ύπαρξης. Τα δύο άκρα δύο νεοφερμένων. Αλκίνοε καλώς ήρθες… όσο για τους «άλλους» υπάρχει το γνωστό για μας τους Πηλιορείτες… « πότε ήρθες; πότε θα φύγεις;»