Τo Citroën 2CV, τo γνωστό σε όλους Ντεσεβό της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε, μετατράπηκε σε θρύλο για τους λάτρεις των τεσσάρων τροχών. Για την Αμαλία Χατζηπέτρου, η γνωριμία της με το 2CV εξελίχθηκε σε… έρωτα με την πρώτη ματιά. Έχει στην κατοχή της ένα μοντέλο από το 1987, το οποίο πλέον σταθμεύει στην Άνω Γατζέα, όπου μένει εδώ και δύο χρόνια, μετά από την απόφαση που πήρε να αφήσει την Αθήνα και να μετακομίσει στο Πήλιο. Βαμμένο σε πράσινο χρώμα και με σήμα κατατεθέν τα λουλούδια στο αμάξωμα, το Ντεσεβό της Αθηναίας βρεφονηπιοκόμου, στο οποίο έδωσε το… παρατσούκλι «Πύραυλος», κλέβει την παράσταση, όπου κι εάν εμφανιστεί.
Αμέσως μετά το σχολείο πήρε την απόφαση να το αγοράσει, με την Αμαλία Χατζηπέτρου να θυμάται: «Αρχικά το είχε μία ξαδέλφη μου. Είναι μοντέλο του 1977. Εγώ μπόρεσα να το αγοράσω το 1987. Μάζεψα τα χρήματα μετά το λύκειο. Έκανα σκληρά παζάρια, αλλά το πήρα. Μας ένωσε μεγάλος έρωτας από την πρώτη στιγμή».
Στη συνέχεια εξήγησε τους λόγους που προτίμησε ένα κλασικό μοντέλο: «Τα σύγχρονα αυτοκίνητα μοιάζουν περισσότερο με τετράγωνα κουτιά. Στο 2CV με κέρδισαν οι καμπύλες του, ενώ η αίσθηση της οδήγησής του είναι μοναδική. Νιώθεις το τιμόνι του, αλλά και οι ταχύτητες του όταν αλλάζουν είναι αλλιώς. Γέρνει πολύ. Στις στροφές νιώθεις ότι είσαι πάνω σε μηχανή. Ανοίγει από πάνω, οπότε το καλοκαίρι έμπαινε αρκετός κόσμος μέσα. Μία φορά χωρέσαμε 13 άτομα μέσα στο Ντεσεβό. Είναι ένα αυτοκίνητο που έχει γυρίσει όλη την Ελλάδα. Ήμουν και μέλος στη Λέσχη Φίλων 2CV. Τι να πρωτοθυμηθώ; Από Πρέσπες, μέχρι Μάνη έχω πάει κι ένα σωρό νησιά. Έχει κάνει πολλά αυτό το αυτοκίνητο».
Η αλλαγή στο… look του 2CV ήρθε το 2007, με την ιδιοκτήτριά του να σημειώνει: «Πριν από εννιά χρόνια αποφάσισα να το κάνω ένα γενικό σέρβις. Μέχρι τότε ήταν γαλάζιο, αλλά μαζί με την κόρη μου, Θεοδώρα, είπαμε να το βάψουμε πράσινο και να προσθέσουμε λουλούδια, πεταλούδες και πασχαλίτσες. Δική της ιδέα ήταν, για να είναι χαρούμενο το αυτοκίνητο. Τα λουλούδια είναι αυτοκόλλητα. Εγώ τα σχεδίασα. Βέβαια το θέμα είναι ότι τώρα η κόρη μου διστάζει να το οδηγήσει, γιατί δεν έχει υδραυλικό τιμόνι, ενώ το κράτησα με την προοπτική να της το αφήσω κληρονομιά».
Φυσικά η καινούρια εμφάνιση του αυτοκινήτου δεν πέρασε απαρατήρητη, με την ίδια να λέει: «Είναι καταπληκτικό το γεγονός ότι στο δρόμο τα πιτσιρίκια γελάνε και το χαιρετάνε. Σταματάω μία φορά σε ένα μαγαζί και μου λέει ο ιδιοκτήτης του: Ξέρεις ότι επιτελείς κοινωνικό έργο; Τι εννοείς, τον ρώτησα και μου απάντησε: Μα φτιάχνεις τη μέρα σε όποιον το βλέπει. Όλοι γελάμε μόλις περνάει από μπροστά μας. Το παίρνω συχνά και στον παιδικό σταθμό που δουλεύω στην Αγριά. Τα παιδιά που έχουμε εκεί, κυριολεκτικά το λατρεύουν. Ο «Πύραυλος», όπως είναι το παρατσούκλι που έχουμε δώσει στο αυτοκίνητο, γιατί ήταν το πιο γρήγορο και πετούσε… φωτιές, είναι το αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών. Ανοίγουμε το καπό και βγάζουμε φωτογραφίες. Μια φορά είχαμε 35 παιδιά γύρω από το αμάξι».
Η Αμαλία Χατζηπέτρου μίλησε επίσης για την εγκατάστασή της στο χωριό της Άνω Γατζέας: «Δεν είχα καμία σχέση με το Πήλιο. Οι γονείς μου είναι από την Αίγυπτο. Συγκεκριμένα από την Αλεξάνδρεια, μέχρι που εκτοπίστηκαν από τον Νάσερ. Ο πατέρας μου ήρθε στην Αθήνα το 1963, παντρεύτηκε στην Ελλάδα, η μητέρα μου είναι επίσης Αιγυπτιώτισσα. Στο παρελθόν επισκεπτόμουν τακτικά την Αίγυπτο, πήγαινα δύο φορές το χρόνο. Σταμάτησα μόνο όταν άρχισαν οι φασαρίες με την Αραβική Άνοιξη. Το 2014 βρέθηκε ένα σπίτι, που το μετέτρεψα σε ξενώνα και ήρθα να τον δουλέψω. Παράλληλα έκανα μετάταξη από τον Δήμο Αθηναίων στο Δήμο Βόλου και φέτος τον Απρίλιο θα συμπληρώσω δύο χρόνια στην Άνω Γατζέα».
Μακριά από το κλεινόν άστυ άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της, λέγοντας: «Οι αισθήσεις μου λειτουργούν εντελώς διαφορετικά εδώ πέρα. Είναι μαγικά στο Πήλιο. Πιο παλιά έλεγα στον εαυτό μου: Την Αθήνα τη λατρεύω, γιατί έχει μία έκπληξη σε κάθε γωνία. Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Όπου και να κάθεσαι, έρχεται και σε βρίσκει η έκπληξη. Είσαι στη θάλασσα και ξαφνικά βλέπεις να βγαίνουν στα ανοικτά δελφίνια, ή εμφανίζεται ένα άλογο εκεί που περπατάς. Έχω δει πράγματα που δεν τα περίμενα. Από τη μετακόμισή μου, έμαθα κάτι: Πάντοτε πρέπει να τολμάς. Να ακολουθείς τα όνειρά σου, ώστε να μην έρθει κάποια στιγμή στα 60 χρόνια σου, που θα ξυπνήσεις ένα πρωινό και θα αναρωτιέσαι γιατί δεν έκανες κάποια πράγματα, όταν ήσουν νεώτερος. Ποτέ δεν είναι αργά να ακολουθήσεις αυτό που θέλεις. Όλα είναι ένα ταξίδι».